zuchtje

Als je nu eens nadenkt, over alles, over iedereen die je kent en over, jezelf. Zo voel ik het toch bij mezelf, is alles nog steeds buiten mijn eigen bereik. Ik wil steeds dat alles perfect is, of toch niet? Soms schreeuw ik gewoon voor aandacht, maar komt er geen geluid uit m'n keel. Er zijn gewoonweg zoveel dingen die ik niet kan maar wil begrijpen. En als ik wil dat iemand MIJ begrijpt, dan kan niemand dat. En de enigen die ik vind dat me kunnen begrijpen, zijn er dan niet. Dan blijf je gewoon achter met vragen die je waarschijnlijk nooit beantwoord zult krijgen. Er zijn gewoon van die dingen, die, zo zeer ik ook wil, gewoon onmogelijk zijn. Misschien ben ik wel te overgevoelig met dingen en misschien niet, maar één ding weet ik zeker, dat ik dingen wil controleren. Neen, ik ben geen controle-freak, maar ik wil meestal wel alles naar mijn hand zetten. Hoor mij nu, ik ben 15 en klink verdomme als een monnik of zo. Mensen begrijpen me soms niet of leggen me woorden in de mond die helemaal niet bij me passen op dat moment, en dan verwachten ze van je dat je je zo ook voelt zoals zij willen. En dan nog het vertellen aan m'n ouders dat ik homo ben. Hoe gaan ze daarop reageren? Ik bedoel, ik heb de laatste tijd, meer afstand van hen genomen, zeker van mijn vader. Ik heb zelfs nog geweend op mijn 14de in Italië op schoolreis omdat ik men moeder mistte. En nu denk ik dat, mss als ik het hen vertel, die relatie verschrikkelijk gaat veranderen. Ik bekijk het misschien wel pessimistisch ja, maar het kan toch, niet? Als ik nu eens mijn echte dagboek ook terugvond, ben het namelijk kwijt dom hé, dan zou ik mss beter kunnen verwoorden wat ik voel dezer dagen aan jullie. Als ik nu mijn grootvaders kon spreken zou ik me opgeluchter voelen. Maar ja, die zijn dood. Als ik wist waar hun graven zijn, zou ik daar naartoe gaan en mijn hart uitstorten. Mss dat zij luisteren, ook al kunnen ze niet antwoorden. Ik begin al zelfs te zumpen aan de gedachte dat als ik mijn grootvaders op straat zou tegenkomen, ze niet eens zou herkennen. Ik heb ze niet eens gekend, over eerlijkheid gesproken. Dat is het helemaal al niet. Ik moet me hen voorstellen aan 3 doodsprentjes van de éné en 2 foto's van de andere. En aan verhalen die van hen worden verteld door mijn broers en ouders. Verhalen over hen, waarvan ik niet eens wist dat die bestonden. Als ik 1 wens kon doen, was dat ik ze eens kon zien, 1 blik is al genoeg, zodat ik weet hoe ze eruit zien, dat is genoeg, gewoon 1 keertje zien, 1 enkele keer. Maar dat zal niet gaan, spijtig genoeg.
Nu de vakantie zijn einde naderd, en ik naar school wil gaan, krijg ik steeds weer een soort van bedreigend gevoel. Hoe gaan de anderen tegen me doen, hoe ga ik die vreselijke lichamelijke opvoeding lessen doorstaan? Ga ik het jaar doorkomen? Ik probeer mijn gedachten en gevoelens weer te geven in mijn gedichten op gedichten-freaks.nl maar dat helpt niet altijd. Niet steeds. En dan moet ik gewoon weer naar mijn kamer gaan, zet ik mijn cd van Linkin Park op, op volume 15, en pak mijn schetsboek, schrijf op wat er in me op komt, teken wat er in me op komt, schreeuw wat er in me op komt, maar zeg helemaal niets. Ik zwijg, en luister, en luister en zwijg. Ik zwijg wel meer de laatste tijd thuis, er is niets wat er zo belangrijk is om tegen mams of paps te zeggen. Ze maken gewoon geen deel meer uit van mijn leven, toch niet meer zoals vroeger. Alles is anders, helemaal anders, dan vroeger.