Zusje

Ik moet áltijd rekening houden met mijn zusje.
Jullie denken vast, onee, weer zo'n lulverhaal.
Maar ik denk dat dit nèt wat erger is als normaal.
Ik mag mezelf niet zijn bij haar, anders slaat ze me of doet ze me op een andere manier pijn.
Ik wéét het, het is mijn zusje, maar ze is echt stukken sterker als mij.
I heb het idee dat ze zo stoer doet, terwijl ze dat helemaal niet is.
Ze probeert alles op mij uit, het is alsof ze zich elk moment moet bewijzen.
Gek word ik ervan, maar er is werkelijk waar amper wat aan te doen.
Mijn moeder doet erg haar best, maar het lúkt haar zelfs niet.
Ze behandeld ons verschrikkelijk, zonder enige reden.

Een tijdje is het zo erg geweest, dat ik niet meer wou leven.
Ik wist echt niet meer wat ik moest doen.
De laatste tijd gaat het echt stukken beter met me.
Sinds ik verliefd ben, ja verschrikkelijk!
Om dit soort dingen maakt ze me echt belachelijk.
Bij haar vrienden doet ze stoer, maar als ik erbij ben kan ik haar wel op.
Thuis gaat ze los.
Er hangt altijd een rotsfeer als zij er is. Ik ben blij als ze weg is.
Is het raar om te denken dat het beter zou zijn als ze er niet zou zijn?
Het gaat natuurlijk wel om je eigen zusje, maar dit leven zou ik liever niet leven.

Er zijn ook leuke dingen die ik kan doen met haar, opeens slaat ze dan van humeur over.
Ze gaat ook naar een psycholoog, maar ik merk geen verbetering.
Ze praat vaak met mensen die haar uitleggen dat er een enorme 'woedebal' in haar zit.
Dit is zeker waar... Maar moet ze dit op mij afreageren?

Dit is weer een zeikverhaal, maar dit is hoe ik mij voel.