Zwanger en paniek
Ruim 7 maanden zwanger..
Gisteren een geweldige 3d echo gehad.
Ze is perfect, zo klein.. maar perfect.
Ik leef op een roze wolk. De slapeloze nacht maakte me niets uit.. ik draag een perfect meisje in me..
Maar vandaag kwam het gevoel waar ik bang voor was..
Ik kreeg ruzie met mijn partner, om een onderwerp wat maar terug bleef komen. Op een of andere manier kunnen we geen diepgaand gesprek voeren, er komt niets uit hem en dat stoorde me weer.
Normaal gesproken kan ik dit na een tijdje naast me neerleggen en kwam ik vast tot het besef dat ik overdreven reageerde door mijn hormonen.
We spraken al minuten niet meer tegen elkaar. Hij was vast al met wat anders bezig. Een benauwd gevoel kwam tot mij en voelde tranen opkomen. Waar kwamen deze nou weer vandaan? Ik probeerde ze nog tegen te houden, maar het lukte niet.
Het werden er meer en meer.. Ik draaide me om zodat mijn vriend het niet kon zien. Ademde zacht via mijn mond, zodat je mijn gesnotter niet kon horen. Minutenlang bleven ze komen en was ik zo stil als ik kon.
Er kwamen angsten naar boven, pure paniek en het ergste.. er kwamen zelfmoordgedachten naar boven.
Dit had ik al tijden niet gehad, en begreep totaal niet waar dit vandaan kwam. Mijn adem werd zwaarder en raakte in paniek.
Hoe kan dit perfecte meisje opgroeien met mij? Dit meisje verdient zo Veel meer.. Ze verdient geen onstabiele moeder. Ik mag dit niet voelen, ik leef nu voor haar. Ze voelt wat ik voel, dit gevoel moet stoppen!
Ik loop naar de badkamer.. zet de douche op zn heetst. Het brandt wat, maar misschien stopt mijn innerlijke pijn als ik lichamelijke pijn heb..
Dit gevoel moet stoppen!
Ruim een uur sta ik onder de douche en begin ik rustiger te worden..
Sorry meisje, dat je dit voelde..
Sorry dat ik je moeder ben..
JoJa, vrouw, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende