Ongeluk

Ik wil even terug gaan naar 25 mei 2018..

Italië, mooie Italiaanse mannen om me heen, toeristen die foto's maakten, brandende zon die scheen op mijn blonde/rode lokken..
Ik had een wijd groen jurkje aan die af en toe omhoog wapperde als de wind voorbij kwam.
Als je goed luisterde hoorde je het water van de rivier de wereld over gaan..
Alle talen van toeristen kwamen voorbij.
Ik liep daar, als toerist, op mn sandalen bijna huppelend van plezier. Ik was tenslotte in Italië! Het land van pasta en pizza. Iets waar ik gelukkig van werd. Een ijsje in mn rechterhand, camera in mn linkerhand. Ik moet vastleggen hoe mooi het leven is!

Bij het stoplicht veranderde het licht van rood naar groen. Ik glimlach naar mn vriendin. We gaan er een geweldige dag van maken! In mijn rechterooghoek zag ik een grijze auto aankomen.. hij trok mn aandacht door het geluid van de auto, dat naar mijn zeggen te hard was. Dit moment duurde 2 seconden.. 2 seconden die mijn leven veranderde.. Ik keek opzij. Hij was 5 meter van me vandaan.. maar remde niet.

Er was geen tijd om te rennen, geen tijd om te gillen.. Ik keek de dood in de ogen..

Hij raakte me.. van die klap kan ik me niets herinneren. Volgens mn vriendin, die iets voor me liep, was de klap hard en vloog ik door de lucht. De klap op de grond kan ik me ook niet herinneren. Ik was al weg. Buiten bewustzijn.

Ik deed mn ogen open.. 5 mensen hingen boven me en vroegen hoe het ging. Ik was verward. Wat is er gebeurd? Waarom stopte hij niet? Wat heb ik?
De steken in mn rug waren ondragelijk. Tranen van pijn en angst. Ze kwamen. Zacht hoorde ik de ambulance die steeds dichter bij kwam. Mn vriendin aaide mn been om me gerust te stellen. Mijn paniek werd groter en mijn angst werd heftiger.. Ik zag dat ze me aaide.. alleen ik voelde het niet.

De ambulance broeders stelde me vragen, maar uit angst was ik elk Engels woord vergeten. Ik kon niets uitbrengen, behalve gegil en kreten van angst en pijn.

In het ziekenhuis kwamen alle onderzoeken. Gebroken rug, zenuwen die beschadigd waren, hersenschudding etc.
Ik wilde opstaan.. ik wilde hier niet zijn!
Het kon niet.. Ik voelde mijn benen niet meer,mijn rug deed te veel zeer en kon ik niet goed bewegen..

Ik moest gewassen worden. Verdomme! Ik ben een vrouw van 28 en moet gewassen worden. Na een week begon ik daar aan te wennen. Schaamde ik me niet meer voor mijn ongeschoren lichaamsdelen of mijn geurtjes..

Na een jaar met 4 operaties, ben ik nog steeds niet waar ik zijn moet. Maar is dit wel het moment dat ik er open over kan praten. Ik krijg maandelijks zware injecties tegen de pijn, 8 uur per week therapie voor mijn rug en kan ik nog steeds niet volledig en uren achter elkaar lopen.

Maar he! Ik ben dankbaar. Dankbaar dat mijn rechterbeen volledig hersteld is, dat ik mezelf weer kan wassen.. maar het allerbelangrijkste..

Ik ben dankbaar dat ik leef!