Inmiddels 26 weken en hoewel ik af en toe best klaag (weinig energie, dikkere voeten/handen, maagzuur, slecht slapen, veeeeeel plassen) realiseerde ik me gisteren dat ik éigenlijk weinig te klagen heb en dat ik het zwanger zijn écht heel erg leuk vind. De bewegingen,nu ook duidelijk zichtbaar van buiten, zijn zo apart en het is zo gezellig om stiekem samen te zijn. Ik vind mijn lichaam mooi. Mijn borsten zijn mooi (hoewel ze wel asymmetrisch zijn geworden deze week ,hoop dat dat weer bijtrekt!) groot, mijn buik groeit zoals het moet en ik ben gelukkig nog geen 20 kg aangekomen (al denk ik best dat ik daar uiteindelijk eindig, ik heb 'de bouw' ervoor en ook veel snackzin).
Toch is het ook fijn om te merken dat ik me nog nooit moeder van dit kind heb gevoeld. Die rol ga ik niet vervullen. Die rol wilde ik niet vervullen en die rol wil ik nog steeds absoluut niet vervullen. Maar, dat betekent niet dat ik niet van dit kindje dat in mij zit, dat lééft dankzij mij, mag houden. Ik hou heel veel van dit kleintje en ik weet zeker dat hij of zij echt voor altijd een bijzonder plekje in mijn hart en leven heeft. En dat alles is gewoon een heel fijn gevoel. Er zijn op dit moment gewoon dromen aan het uitkomen, zowel van mij als natuurlijk van de ouders van dit kindje die, hoewel ze iets ongeduldiger zijn, zo ongelofelijk blij en enthousiast zijn ook. Heerlijk. Het is een groot fijn avontuur waar we samen inzitten.
Ik hoop maar dat de zwangerschap voorspoedig mag blijven gaan, dat alle gedraai en geschop van binnen niet nog veel ongemakkelijker wordt (het kan écht akward voelen, alsof er in je organen geroerd wordt) en dat ik nog wat meer contact kan maken. Maandag weer een check bij de verloskundige maar dat zal wel weer met 5min klaar zijn, echt bijzonderheden zijn er niet