...

Ik kan er niet tegen als mensen me niet serieus nemen. Ik het laatste jaar niet goed met mijn moeder en dat heeft alles te maken met mijn depressie.

We hadden het er gisteren over dat het beter ging door de medicijnen. Ik ga ook naar het riagg, maar ik ga al mijn afspraken afzeggen. Ik heb meer het gevoel dat ze me wat aanpraten dan me helpen. Tenslotte ik voel me goed

Ik heb het daar gister met mijn moeder over gehad en was wel met me eens. Maar dit gesprek liep uit tot een ruzie. Ze begon zelfmedelijden te krijgen want zij had ook wel eens een dipje. Omdat mevrouw geen zin had om te koken of het huis schoon te maken. Verdomme.. Een depressie is toch echt wel wat anders mam!! Ze heeft zulke dingen wel vaker gezegt, van ja ik voel me ook wel eens depri.. Ja zoveel mensen voelen zich wel eens depri.

Toen ik aan de antidepressiva moest beginnen en gesprekken bij het riagg draaide ze helemaal door. Ze richte alle aandacht op haar door te zeggen dat ze weg ging en nooit meer terug zou komen. Ik ben toen huilend naar mijn vriendin gegaan, want mijn vader noemde me toen ook een gestoord wijf.

Je weet niet wat het is totdat je het zelf hebt/ meemaakt, dat is bij alles zo! Hoevaak ik wel niet op het station heb gestaan en mezelf moest dwingen niet voor de trein te gaan springen, 't was zo moeilijk. Weinig mensen weten dat, en wanneer ik ze het vertel schrikken ze goed.

Achja een dip door 't koken of het huis schoonmaken is toch wel net "ietjes" anders dan je bezig houden met zelfmoord Wat zal ik het fijn vinden om een huisje voor me alleen te hebben...