1

Ik ben vandaag al de hele dag thuis, net als gisteren en de dagen ervoor.

Ik had eigenlijk beloofd om vandaag naar mijn werk te gaan aan mijn baas.

Het lukt me maar niet om te gaan, of om even te bellen. Ze hebben al vaak gevraagd hoe het met me gaat en waar ik blijf. Na 2 dagen vroegen ze minder. Gaven ze op?

Het lukt me niet omdat ik bang ben. Bang voor hun reactie. Gaan ze me ontslaan? Krijg ik op m'n kop. Eerlijk gezegd verdien ik het wel.

Nu zit ik al een half uur bijna niks te doen omdat ik geen actie durf te ondernemen. Ik durf niet te bellen. Dan krijg ik eerst iemand anders aan de telefoon die iets over mij denkt, een mening heeft, zonder deze te uiten. En ik weet niet wat ze denken.

Ik heb ook al veel kansen laten lopen deze week. Dingen die ik moest afronden, mensen die ik moest bellen. Ik heb ze teleurgesteld. En daardoor durf ik nog minder.

Terwijl ik weet dat als ik even bel, het uitpraat, alles sneller opgelost is.

Ik vernietig mijzelf. Waarom?

Ik heb zoveel dromen. Dingen die ik wil doen en bereiken. Ik weet van veel dingen ook hoe ze zouden moeten. Hoe het hoort. Veel kennis, maar weinig praktijkervaring.

Ik vind mezelf niet sterk genoeg om m'n dromen waar te maken. Ik weet hoe het moet, maar kan het niet waar maken. Ik discussieer teveel met mijzelf. In mijn hoofd. Elke actie die ik wil ondernemen wordt zorgvuldig onder de loep genomen in mijn vervelende brein. Elke stap onderzocht. Tot ver in de toekomst gekeken welke mogelijkheden er zijn, wat de consequenties zijn, waarom het niet kan.

Ik praat zoveel tegen mezelf dat elke actie de grond in wordt geboord. Terneergeslagen door al het commentaar.

Zojuist belden ze weer. Ik durf nog steeds niet.