2

Ik wordt verlamd door de dingen die ik fout doe. Dingen die ik fout doe in mijn eigen ogen.

Wanneer dingen fout gaan in mijn leven, ik dingen niet zo doe als ze 'horen', dan drukt dat zo zwaar op me dat ik er niet tegen vecht.

Het zijn maar kleine dingen in feite. Het stelt niet veel voor. Voor mij lijkt het alleen zo groot en alles omvattend.

Vandaag heb ik weer 2 boetes gekregen. Naast de anderen die ik al had. Kleine stomme fouten die ik gemaakt heb. Iets te hard rijden op een rustige weg. Gek doen met vrienden. Het was helemaal mijn bedoeling niet om iets verkeerd te doen.

En toch gebeurt het. En ik wordt er voor gestraft.

Maar de laatste tijd gebeuren er veel van zulke dingen achter elkaar. Veel 'ongeluk'. Nou weet ik dat het onzin is om een verband tussen die dingen te zien, maar het voelt toch zo.

Leven lijkt altijd in golven te gaan. Tijden zit alles mee en dat zit er weer veel tegen. Geen probleem want ik weet ondertussen dat er ook weer goede tijden aankomen als je maar wacht.

Maar het lukt me maar niet om die golven naar een hoger niveau te tillen. De pieken en dalen mogen wel even hoog en laag blijven, als de middellijn maar hoger komt. En dat lukt me niet.

Mijn leven voelt alsof ik nog steeds even ver ben als 10 jaar terug. Of ik stil sta.

Volgens mij komt dit doordat ik niet echt leer. Ik verander niet. Ik ontwikkel niet. Ik blijf vastzitten op hetzelfde niveau, hetzelfde 'level'. Het probleem is dat mijn basis 'level' hoog genoeg is om redelijk wat te bereiken. Gezien ten opzichte van anderen of het gemiddelde. Maar niet ten opzichte van mezelf, of wat ik kan bereiken.

Maar daardoor voel ik ook niet de drang, of noodzaak, heel sterk om me te ontwikkelen. Zoals ik nu aanmodder, gaat het ook weer niet heel slecht. Ik kabbel rustig verder. Ik bereik dingen. Kleine dingen, normale dingen.

Als het dan weer even wat slechter ga, dan vecht ik me er weer uit. Maar niet verder dan ik ooit geweest ben. Nee, weer terug naar mijn basis niveau.

Het moet veel slechter gaan met me. Ik moet nog meer in de put zitten. En daar moet ik uitschieten.

Of ik moet een drive ontwikkelen om te blijven groeien. Om vooruit te blijven gaan. Ook al voel ik me content. Ook al ben ik in veilig water.

Maar hoe? Hoe vind ik die drive? Hoe blijf ik vooruit gaan zonder me ooit tevreden te voelen? Zonder gelukkig te zijn met wat ik heb.

Dat is ook moeilijk voor de mensen om me heen. Want die zijn ook nooit 'goed' genoeg. Zeker niet als ik vooruit wil. En ik denk vaak ook al zo over anderen. Maar ook over mezelf. Dat oordeel kan ik eigenlijk niet hebben over anderen. Dat mag niet.

Maar misschien moet ik ze loslaten om zelf verder te kunnen. Zodat ik niet vast blijf zitten.


Het voelt vaak of ik gek ben. Of ik anders ben dan anderen. Of ze laten het niet zien. Net als ik eigenlijk ook niet doe. Alhoewel het bij mij wel vaker te zien is, als ik weer eens niet doe wat ik moet doen. Als ik weer opstandig ben. Of eigengereid.

Anderen kunnen zo braaf zijn. Elke dag naar hun werk. Hard werken. Dingen afmaken. En weer verder.

Mij lukt het niet. Ik kan niet elke dag hetzelfde doen. Met dezelfde mensen. Dezelfde onderwerpen. Ik wil weer verder. Anders. Meer.

Maar misschien is dat wel een illusie. Misschien wil ik anders en meer omdat ik het niet kan. Ik kan niet afmaken wat ik moet doen. Ik kan me niet inzetten. Ik ben te zwak. Misschien is het niet meer dan vluchtgedrag.

Wie zal het zeggen. Ik heb nog niks uit mijzelf bereikt om het tegendeel te bewijzen. Niks zelf opgestart en afgemaakt om te kunnen zeggen, ja ik heb gelijk: ik kan het 'gewone' misschien niet, maar wel het uitzonderlijke. Ik kan het echt.

Dat kan ik nog niet zeggen. Niet bewijzen. En wat ben ik tot die tijd?

Iemand die niks kan.

Niet het gewone. Niet het uitzonderlijke.

Moet ik eerst het gewone aankunnen voor ik door mag naar het uitzonderlijke? Zijn het ook 'levels' die ik moet doorlopen?

Of moet ik het gewone vaarwel zeggen. Mij er van af keren. En gelijk doorgaan naar wat ik wil?

Wie zal het zeggen..