1.

Ja uh, ik weet niet echt goed waar ik moet beginnen. Eerst schreef ik echt alles op maar dat kost zoveel tijd.. Daarom dacht ik aan typen.. Ik heb al veel meegemaakt en pf ik kan het maar geen plaats geven! Ik heb heel negatieve gedachten en heb al veel 'verkeerde' dingen gedaan. Er gebeurd zoveel met me, ik haat mezelf.. Ik ben thuis buiten gezet en ik mag men broertjes en zusje niet meer zien, moet je weten dat ik mee voor hen zorgde, elke dag opnieuw.. Men ouders haten mij en eigenlijk kan ik niemand meer vertrouwen.. Echt niemand, want iedereen ja echt iedereen probeert maar dingen van me los te krijgen.. Zelfs eigen familie, dan zitten ze zogezegd met je in en zijn ze bereid om naar je te luisteren maar dan plots zie je op Facebook dat ze toch oh zo goed met men ouders blijven opschieten.. Ze geloven elk hun eigen verhaal en ik wil het mijne gewoon zelfs niet doen, daar steek ik geen energie in.. Iedereen doet me maar pijn en als ik zo nadenk weet ik absoluut niet waarom.. Maar het heeft me echt kapot gemaakt.. Ik wil hier niet meer zijn en heb al verschillende keren geprobeerd een einde te maken aan al deze pijnlijke dingen in mijn leven.. Want als je eigen moeder als zegt dat ze een mes wil nemen en het eens ineens goed zal doen zodat ik het niet meer moet doen voor aandacht en dat ze me zelf een duwtje wil geven als ik op het punt sta van de brug te springen dan weet ik echt niet waarom ik hier nog ben.. Ik ben al mijn familie kwijt, allemaal! Moet je weten dat ik degene ben die altijd het meest gegeven heeft over mijn familie en nu heb ik er geen meer..
Momenteel woon ik dus bij de nonkel en tante van mijn vader, verre familie dus. Maar ze zijn echt heel goed voor me, ik ben echt blij dat ik hun heb maar toch blijft die gedachte van WAAROM ben ik hier? Ze zijn er altijd voor me en hebben echt al heel veel voor me gedaan maar pff toch weet ik het allemaal niet meer..
Ook heb ik al 8,5 maand een vriendje, hij is ook echt geweldig! En ook met hem ben ik echt heel blij, voor hem probeer ik echt nog ook al weet hij dat ik het echt niet meer wil.. Wij hebben al zoveel moeten doorstaan, door mij, door mijn leven.. Ik schrik er nog elke dag van dat hij mij graag ziet..
Ach, ik ben 19 nu en ik wil echt niet meer leven.. Ik wil IEDEREEN helpen, echt waar! Maar niemand kan mij helpen.. Echt niet.. Ik heb maanden elke dag mezelf verwond, soms zelfs meerdere keren per dag.. Nu is het al veel beter maar geloof me dat ik me echt niet beter voel..
Ik had gehoopt in september een nieuwe start te maken, omdat ik ga verder studeren.. Maar dat zal niet het geval zijn met die ouders van mij die me nog wel eens echt kapot maken dat ik er een einde aan maak..

Ik ga eens slapen nu, morgen naar Bobbejaanland met het vriendje!

Liefs,

Frakske