5.

Geen idee wat ik nu nog allemaal ga neerschrijven maar ik heb er nood aan dus moet het gewoon gebeuren..
Ik heb men dag dus niet vandaag, ik pieker dus veel te veel vandaag! Dat is NOOIT goed..

Ik was weer eens aan het denken waarom mijn ouders me dit aandoen.. Ik mocht niets van hun, nooit is naar vrienden gaan ofzo en ik deed alles wat ze me vroegen! Niet dat het altijd gebeurde met een lach op mijn gezicht maar ik deed het wel! Elke dag mee op men broertjes en zusje letten, samen met hen spelen, de afwas doen, tafel dekken en afdoen, afwasmachine leegmaken,.. Elke dag opnieuw! Ze moesten het zelfs niet meer vragen.. En toch mocht ik niets!! Men vriend zat eigenlijk altijd bij mij thuis want ik mocht nooit naar hem gaan, en dan zaten we gewoon beneden bij iedereen want naar boven mochten we niet gaan.. Uitgaan? Dat was nooit met een 'ja' dat was ofwel nee ofwel met ruzie.. Nooit kon ik iets goeddoen in hun ogen, nooit!
Nee, men moeder zet me uit huis (voor de zoveelste keer) in de winter en dan moest ik maar bij men vader in het nieuwe huis gaan slapen, waar we aan't verbouwen zijn en waar de verwarming stuk is! Wat een leven! Sorry zeggen? Nooit! Nee, nooit. Men verjaardag twee jaar achter elkaar verkl*ten, ook altijd fijn! Dit jaar heb ik zelfs geen cadeau gehad, nee. Ik was weer eens buitengezet door men moeder en zat bij men vader! Die was altijd werken dus dacht ik naar de cinema te gaan met men vriendje en een vriend van me, toen ik terug was had men vader ruzie met men moeder, door mij dan zogezegd! Want ik mag toch niks gaan doen voor men verjaardag zeker.. En toen ik dan na enkele weken terug thuis was samen met papa en we het familiefeest aan't regelen waren voor men broertje die in april verjaard vroeg ik aan haar wanneer ik mijn familiefeest krijg maar haha nee dat kreeg ik dus niet! Geen familiefeest én geen cadeau!

Al die herinneringen blijven me zo hard bij.. Maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet.. Ze doen toch enkel maar pijn! Ik weet echt niet waarom ik geboren ben, echt niet!
Ik ben 19 jaar en heb geen familie meer, hoe kan het eigenlijk verder met me? Ik kan toch helemaal niet sterk blijven? Ergens wil ik echt opgeven want het heeft allemaal lang genoeg geduurd en genoeg pijn gedaan, maar ik gun het ze eigenlijk niet.. én er zijn wel degelijk mensen die ik echt kwets als ik opgeef.. Maar pff, moest het ooit gebeuren mogen ze het me toch niet kwalijk nemen?
Ik doe men best en moest het niet genoeg zijn en ik geef op dan weten ze toch dat ik men best gedaan heb?
Ach, waarom? Waarom eigenlijk?

Liefs,

Frakske