#1. Snikkend op de bank

Zit ik dan...

Op zaterdagavond, 22.24 uur, snikkend en huilend op de bank... Ik zal even kort uitleggen hoe of wat:

Ik ben 24 jaar, moeder van de meest mooie en lieve dochter van de wereld! Ze is net 2 geworden en heerlijk aan het kletsen en de wereld te ontdekken... Ze is dol op me, maar wanneer pappa thuis is... Jaja, echt een pappa's meisje! Daarnaast is ze ook ontzettend trots dat ze een "zoesje" krijgt! Jaaaaa, we zijn zwanger van de 2de! Ook dat word een meid, dus pappa krijgt het nog zwaar hier in huis! In mei nog lekker met zn 3tjes op vakantie geweest in het prachtige Tenerife, waar ik "Ja!" heb gezegd op de vraag om voor altijd samen te blijven en dus te gaan trouwen!!! Jeeej, we zijn verloofd! Na onze vakantie zijn we verhuist naar onze koopwoning. Mooie grote eengezinswoning met tuin, garage en speeltuin (helemaal auto-vrij!) voor de deur! Mijn vriend werkt full-time en ik ben huis mamma.. Na de komst van de 2de ga ik een media opleiding volgen waarmee ik (hopelijk) mn droombaan kan gaan beginnen! Financieel ook alles dik in orde en eigenlijk dus helemaal niks te klagen in mijn leventje...

Waarom dan de titel hierboven: "Snikkend op de bank" als ik alles heb wat menig mens wil hebben?! Nou, ga ervoor zitten en hier komt al het geklaag...

Het is denk ik een half jaar terug begonnen... Mijn eerste zwangerschap was nou niet echt bepaald die "roze wolk"... BAM! Ben er echt keihard vanaf gefl*kkerd na ongeveer 8 weken al...!! Ik hing maar boven de wc, hield niks binnen en al menig keer opgenomen geweest in het ziekenhuis vanwege vocht te kort en klein kindje. Met 24 weken begonnen we weeen en met toeters en bellen is het gelukkig allemaal weten te stoppen! Met 40 weken precies gingen ze me inleiden en kreeg ik bij aankomst in het ziekenhuis om 7 uur s'ochtends te horen: "Aaaaaw geweldig, vandaag hou je gewoon je kindje in je armen, wat spannend!!"

NIET DUS! Het hele feest heeft wel 4 (!!!!!!!), ja echt 4 hele dagen mogen duren! Ik weet het, ik weet het... Ik moet blij zijn dat ik kindjes KAN krijgen en mag niet klagen... Maar djeez....... Ook het hele "Je hebt geen pijn meer wanneer je je kindje op je borst ligt" is helemaal bullshit! Sorry voor de dames die ik nu uit hun droom help... Een week na de bevalling kreeg ik een ontsteking in mijn baarmoeder en ben met spoed opgenomen geweest in het ziekenhuis... Weekje erin, weekje eruit en boem! Had weer een ontsteking... Weer een weekje retour naar ziekenhuis.. Afijn, met de baby gelukkig alles goed en heb een geweldige, maar vooral gezonde dochter!

Toen kwamen wij in februari erachter dat we zwanger waren! Niet bepaald gepland, maar wel meer dan welkom! Wat waren we blij! Midden oktober uitgerekend en sja... "Elke zwangerschap is anders" word er altijd gezegd..

NIET DUS! Althans... Bij mij niet... Ik had namelijk het geluk dat ik ook deze zwangerschap alleen maar ziek ziek ziek was en in het ziekenhuis ze me gingen kennen op de afdeling... "Ahnee, ben je er alweer? Nou, dat word weer een week aan het infuus he..." Alleen dat is anders... Je hebt een kindje thuis... Ik heb me zoo ontzettend schuldig gevoeld tegenover mn dochter! Gelukkig een lieve vriend, die een begripvolle baas heeft en zodoende veel vrij heeft kunnen krijgen en begrip had voor de situatie!

Nu ben ik dus 36 weken zwanger en heb ik nog steeds geen antwoord gegeven waarom ik snikkend op de bank zit op een zaterdagavond... Behalve dat ik veel pijn heb, niet wetend hoe ik me moet houden en hoe ik moet zitten, liggen of staan, voel ik me ontzettend alleen... Hoe dan? Als je man en kind gewoon thuis zijn en een baby trapt in je buik... Hoe kan je je dan alleen voelen?!

Ik heb gewoon het idee dat niemand me begrijpt... Mn vriend doet (in mijn ogen) alleen maar irritant en vervelend, snapt er geen f*ck van en kan gewoon niet met hem praten. Ik word boos en geïrriteerd om de kleinste dingen, waarbij het steeds druppels zijn die de emmer doet overlopen! Net dus huilend naar beneden gelopen met mijn kussen en deken in mn armen om op de bank te slapen, want ik kan het allemaal niet meer hebben... Ik vind het heel erg hoe het gaat in mn relatie, maar ik weet gewoonweg niet wat ik moet doen... Het "weg willen" bij mn vriend heb ik al een paar weken, maar wat ik, diep in mn hart, niet wil... Niet voor mezelf, niet voor ons, maar zeker niet voor onze kindjes...

Zucht....... Wat is het leven toch soms ingewikkeld!

Nu ik dit zo heb zitten schrijven en even mn verhaal heb kunnen doen (Waarbij ik het gevoel heb dat mijn laptop op schoot me WEL begrijpt..) voel ik me een stuk opgeluchter. Mn tranen zijn gedroogd en voel me een klein beetje beter. Ik ga dit zeker vaker doen, niet alleen wanneer ik me rot voel en troost zoek, maar ook zeker om de leuke dingen te delen.

xoxox