#5. Vreugde, verdriet en nog meer verdriet...

Lieve allemaal,

Allereerst natuurlijk het allermooiste nieuws: Maandag 6 oktober om 14.50 uur ben ik voor de 2de keer moeder geworden van een dochter. Wauw, wat is ze mooi! Tijdens de zwangerschap vaak gedacht dat ik nooit zoveel van nog iemand kon houden, want de oudste, die heeft gewoon mijn hart! Heel bang dat ik mijn 2de kindje nooit zoveel liefde zou kunnen geven, maar niets is minder waar! Alsof er gewoon een deurtje opengaat en nog eens zoveel liefde uitkomt!

De oudste is echt een trotse grote zus..! 2 jaar oud en ze helpt zo goed! Niks is mooier dan dit geluk...

Dan het verdrietige gedeelte zoals in de titel te lezen is... Na de bevalling kreunde de baby heel erg en de kinderarts is er aan te pas gekomen. Nog geen uur oud en ze werd meegenomen naar de kinderafdeling. 2 kinderartsen en een stuk of 6 co-assistenten staan ineens in je kamer en krijg je te horen dat je kind word meegenomen. Mijn hart brak. Ik brak in tranen uit en mijn vriend ging met de kleine mee naar boven. Ik moest douche, maar daar was mijn hoofd helemaal niet naar.. IK WIL NAAR MIJN KIND! Eenmaal klaar met douche mocht ik in een rolstoel naar boven... We kwamen aan op de kinder Intensive Care... Daar aangekomen, moest ik mn handen desinfecteren en werd ik bij een couveuse gezet. Wat ik daar zag, kan ik haast niet omschrijven.. Een kindje, zo ontzettend klein en kwetsbaar... Mocht haar niet aanraken, alleen kijken. Er lagen voor mijn gevoel wel 100 draadjes aan dr en allemaal apparatuur wat aanstond. We werden als snel weggestuurd door de kinderarts omdat ze haar gingen onderzoeken en daar mochten we niet bij zijn...

Huilend ben ik naar beneden gebracht en het wachten duurde echt een eeuwigheid. Het enige waar ik aan dacht was dat ik haar niet kon kwijtraken... Dat zou ik niet aankunnen. Om 9 uur kwam pas de kinderarts bij ons op de kamer...

De kleine had last met ademen. Ze had het uiterlijk en alle kenmerken van een prematuur kindje, terwijl ik toch een zwangerschap had van 38.5.. Ze hadden longfoto's gemaakt en daaruit bleek dat haar longen niet volgroeid waren.. Ze lag aan de druk-beademing en moest wennen aan het leven buiten de baarmoeder. Veel konden ze niet over haar zeggen en we moesten afwachten.. Hoe?! Na alle uitleg mochten we naar haar toe en daar lag ze. Wat een zielig hoopje baby met alle slangen en gedoe! Ik mocht met mijn handen in de couveuse, hand op haar hoofdje en een op haar buik, dan zou ze zich weer lekker voelen als in de baarmoeder.. Maar ze werd er alleen maar onrustig van en hard aan het huilen.. We hebben haar met rust gelaten en zijn gaan slapen... Slapen? Mijn vriend heeft geslapen, ik heb de hele nacht wakker gelegen met zorgen...

s'Ochtends om half 7 kwam er een verpleegster de kamer op en vertelde dat ze een hele goede nacht had gehad! Wat een opluchting zeg! Ben meteen naar haar toe gegaan en heb alleen maar zitten kijken... Urenlang voor mijn gevoel! Naar mate de dag vorderde, deed ze het steeds beter.. De dagen daarna hoefde ze geen beademing meer, mochten we haar zelf verschonen en zelfs een paar uurtjes vasthouden!! Wat fijn zeg! Ook de borstvoeding mochten we gaan starten en wat deed ze het goed!!!!!

Nu zit ik op de bank thuis dit te schrijven. De oudste ligt in bed en de jongste ligt met volle buik lekker in de box ingepakt te slapen. Tranen in mijn ogen, die langzaam naar beneden vallen over mijn wang. Wat een angst heb ik gehad... Ik merk heel erg aan mezelf dat ik nu pas de impact ervan krijg. Gelukkig en dankbaar ben ik dat alles goed met haar gaat!!!

Dan nog meer verdriet.. Onze dochter is nu een weekje oud en de relatie tussen mn vriend en mij is behoorlijk kapot aan het gaan.. Verschrikkelijk, want als ik iets wil voor mijn kinderen, is dat ze gewoon met een pappa en mamma samen wonen, zoals ik dat zelf nooit heb gehad en wel gemist heb. Er is veel gebeurd... Alle spanningen en zorgen over de baby, nachten wakker voor voeding en mn vriend weer aan het werk. Hij reageert alles af op mij... Hij slaapt de voedingen s'nachts door, hoort de kleine niet en sta er behoorlijk alleen voor.. Wanneer de kraamverzorgster er is zegt hij ontzettend moe te zijn van de nacht, terwijl hij alleen maar slaapt. Zelf ben ik om de 2 uur wakker....... Baby wil voeding, dusja.. Zal wel moeten en vind het niet eens erg! Natuurlijk ben ik moe.. Ben kapot zelfs! Mij hoor je niet over dat ik moe ben en zucht steun kreun... Ook het huishouden hoeft meneer niet te doen, want de kraamverzorgster is mijn moeder (super fijn) en die doet hier ALLES in huis..

Vandaag was de druppel. Al een paar dagen praten we veel met elkaar dat er dingen moeten veranderen... maar ben er wel achter dat het niet te veranderen is. Die waarheid kwam behoorlijk hard aan.. want ik hou wel van hem! Ook mijn schoonmoeder staat behoorlijk tussen ons in.. Hele gemene opmerkingen krijg ik, ik moet me niet zo aanstellen enzo.. Mijn excuus voor mn woorden, maar ze zijn een beetje contact-gestoord lijkt wel.. Voorbeeld: In het ziekenhuis belde we ze op dat het met de baby niet goed ging en dat we heel graag wilde dat ze naar het ziekenhuis kwamen.. De reactie die we kregen was: "Dat is vervelend, maar we zijn nogal moe, dusja......"
WAT?! Meen je dit nou echt of is dit 1 grote slechte grap? De bekende druppel die de emmer deed overlopen waren vandaag foto's in de prullenbak van de computer van een naakte vrouw die ik vond. Heb mn vriend uit huis gezet en gezegd dat ik hem de komende tijd niet wilde zien. Uitleg wil ik niet eens horen...

Snappen doe ik het niet.. Hij weet hoe onzeker ik ben over mezelf en vooral mn lichaam. Na 2 zwangerschappen, is je buikje niet meer strak, je borsten hebben de zwaartekracht ontdekt en sja... Niet dat ik me daarvoor schaam, want poeh.. Ik heb lekker wel mooi 2 prachtige schatten van kinderen!! Maar dan nog... En dan zie ik dit..... Ik weet even niet wat ik ermee moet en heb tijd nodig om na te denken...

Waarschijnlijk schrijf ik deze dagen, misschien wel vaker op een dag hier een verhaal, omdat schrijven me heel goed doet en er duizenden gedachten door mn hoofd gaan.. Moet ik bij hem blijven en eraan werken voor de kinderen? Moet ik mezelf aan de kant zetten en hiermee doorgaan? Of moet ik bij hem weggaan en even door het verdriet heen bijten en hopen ooit weer gelukkig te worden?

Niemand die mij antwoorden kan geven, die moet ik echt zelf vinden.. En tsja... Dat kost tijd..

"Time will tell"

xoxox