2 euro
Vanmiddag ging ik even de stad in op zoek naar kleding. 3 shirtjes en 3 bh's gepast, niks gekocht. Toch verliet ik de stad 2 euro lichter.
Er kwam namelijk een kerel naar me toe op een scootertje die geld nodig had voor benzine. Zijn pinpas was hij thuis vergeten. Normaal wimpel ik dat soort verzoeken direct af met een smoesje: "Ik heb mijn portemonnee niet bij me..." of "Ik heb geen klein geld bij me." Maar dit keer kwam ik daar niet snel genoeg op. Misschien omdat ik na "Mag ik jou iets vragen?" had verwacht dat meneer onbekend was in de stad en me om de weg ging vragen. Gebedel om geld had ik in de verste verte niet verwacht, waardoor ik er wat door overdonderd was.
"Hoeveel heb je nodig?" vroeg ik.
"Mja, ik weet niet... 3 of 4 euro?"
Daar voegde hij nog een "Ik wil het je wel terugbrengen" aan toe.
Dat klonk niet te heftig en wel geloofwaardig.
"Dat hoeft niet hoor..." antwoordde ik op zijn aanbod om het geld aan me terug te bezorgen.
Ik pakte mijn portemonnee en keek in het los-geld-vakje. Daar zat niet zoveel in. Ik heb hem een 2-euro-munt overhandigd met de woorden: "Meer heb ik niet..."
Hij zei "Bedankt" en reed daarna iets te snel weer weg.
En nu voel ik me kut. Niet dat ik die 2 euro niet kan missen. Niet dat ik verwacht dat het een slecht persoon was. Maar omdat ik me gedwongen voelde tot iets dat ik eigenlijk niet wilde.
Want ik ben geen menslievend persoon. Ik krijg geen warm gevoel van binnen als ik iemand help.
Ik voel me hetzelfde als toen ik me door een huis-aan-huis-verkoper een fucking PostcodeLoterij-lot liet aansmeren. Normaal gesproken kan ik best 'nee' zeggen, maar soms heb ik momenten waarop ik me toch laat ompraten. En het gaat echt niet om belachelijk veel geld ofzo, maar gewoon het feit dat ik niet heb gedaan wat mijn gevoel me in gaf, dat maakt het zo vervelend.
Misschien irriteert het me ook dat ik zo gemakkelijk geld weggeef aan anderen, terwijl ik als ik iets voor mezelf koop altijd elk dubbeltje 3x omdraai voordat ik het durf uit te geven. Als ik voor mezelf iets koop, moet het altijd goedkoop en in de uitverkoop oid zijn. Als ik zin heb in chocolade koop ik echt geen chocoladereep van 2 euro want dat vind ik te duur. 2 euro voor niks voelt dan heel onbegrijpelijk.
Ik stel me aan, ik weet het. Het is verdomme maar 2 euro... waar maak je je druk om?!
Truttebel die ik ben.
Er kwam namelijk een kerel naar me toe op een scootertje die geld nodig had voor benzine. Zijn pinpas was hij thuis vergeten. Normaal wimpel ik dat soort verzoeken direct af met een smoesje: "Ik heb mijn portemonnee niet bij me..." of "Ik heb geen klein geld bij me." Maar dit keer kwam ik daar niet snel genoeg op. Misschien omdat ik na "Mag ik jou iets vragen?" had verwacht dat meneer onbekend was in de stad en me om de weg ging vragen. Gebedel om geld had ik in de verste verte niet verwacht, waardoor ik er wat door overdonderd was.
"Hoeveel heb je nodig?" vroeg ik.
"Mja, ik weet niet... 3 of 4 euro?"
Daar voegde hij nog een "Ik wil het je wel terugbrengen" aan toe.
Dat klonk niet te heftig en wel geloofwaardig.
"Dat hoeft niet hoor..." antwoordde ik op zijn aanbod om het geld aan me terug te bezorgen.
Ik pakte mijn portemonnee en keek in het los-geld-vakje. Daar zat niet zoveel in. Ik heb hem een 2-euro-munt overhandigd met de woorden: "Meer heb ik niet..."
Hij zei "Bedankt" en reed daarna iets te snel weer weg.
En nu voel ik me kut. Niet dat ik die 2 euro niet kan missen. Niet dat ik verwacht dat het een slecht persoon was. Maar omdat ik me gedwongen voelde tot iets dat ik eigenlijk niet wilde.
Want ik ben geen menslievend persoon. Ik krijg geen warm gevoel van binnen als ik iemand help.
Ik voel me hetzelfde als toen ik me door een huis-aan-huis-verkoper een fucking PostcodeLoterij-lot liet aansmeren. Normaal gesproken kan ik best 'nee' zeggen, maar soms heb ik momenten waarop ik me toch laat ompraten. En het gaat echt niet om belachelijk veel geld ofzo, maar gewoon het feit dat ik niet heb gedaan wat mijn gevoel me in gaf, dat maakt het zo vervelend.
Misschien irriteert het me ook dat ik zo gemakkelijk geld weggeef aan anderen, terwijl ik als ik iets voor mezelf koop altijd elk dubbeltje 3x omdraai voordat ik het durf uit te geven. Als ik voor mezelf iets koop, moet het altijd goedkoop en in de uitverkoop oid zijn. Als ik zin heb in chocolade koop ik echt geen chocoladereep van 2 euro want dat vind ik te duur. 2 euro voor niks voelt dan heel onbegrijpelijk.
Ik stel me aan, ik weet het. Het is verdomme maar 2 euro... waar maak je je druk om?!
Truttebel die ik ben.
05 sep 2016
- meld ongepast verhaal
-
JustMe22
maandag 05 september 2016 18:22
Haha, ik kan me hier wel bij aansluiten. Het is maar 2 euro, maar wel 2 euro die je voor jezelf niet zo simpel zou uitgeven. Ik ook niet hoor! Het is een vreemde situatie, op t trein station kwam er toen ook iemand die niet genoeg had voor een kaartje. Ook een vreemd verhaal, maar ik voelde me ook een beetje 'gedwongen' om te helpen. Daarna zat me dat ook niet lekker!
-
wow
maandag 05 september 2016 20:25
ik heb eens gepresteerd om een dakloze 2 euro te geven. En ik zei dat ik zijn 'krant' niet wilde hebben. Kwam hij met die krant achter me aan!!!!
Vlieg op man, die wil ik helemaal niet!!!!
heb ik weer
-
Groningse
dinsdag 06 september 2016 08:42
Je stelt je niet aan, kan me je gevoel goed indenken. Het is mij regelmatig overkomen dat ik me daarna vreselijk voelde. Vooral vanwege het feit dat het zo opgedrongen was en dat ik zelf geen controle had over de situatie. De laatste, pak hem beet, tien jaar voel ik me niet meer verplicht. Als ik geld geef dan kies ik daar zelf voor. Zoals gisteren, ik was even in de binnenstad en daar staat vaak een opdringerige vrouw aan het begin van een grote winkelstraat. Juist door haar agressieve manier van benaderen ontwijk ik haar. Maar als ze wel naar mij toekomt dan zeg ik rustig nee, zonder mij opgelaten te voelen. Terwijl een rustige straatverkoper verderop wél wat geld van mij krijgt. Hij groet iedereen vriendelijk maar zal je nooit toeschreeuwen zoals die vrouw doet. Dat maakt voor mij een groot verschil !
-
Pantoffel
woensdag 07 september 2016 06:31
Jullie snappen mij, wat fijn! Ik dacht dat ik weer raar was.
@Groningse Die opdringerige types zijn echt irritant. Ik snap niet dat dat ooit succes kan hebben.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 12 apr 2020 Pasen ( 2 )
- O 02 apr 2020 Slaap lekker? ( 3 )
- O 22 sep 2019 Mijn held ( 7 )
- O 16 sep 2019 Nu rest slechts de herinnering... ( 2 )
- O 01 sep 2019 Zeldzame verwennerij ( 2 )
- O 29 aug 2019 Verdachte moedervlek ( 3 )
- O 28 aug 2019 Spinnetje ( 4 )
- O 19 aug 2019 Waargebeurd verhaal ( 9 )
- O 13 aug 2019 Nachtmerrie in de supermarkt ( 6 )
- O 11 aug 2019 Hallucinatie? ( 2 )
- O 01 aug 2019 Groot ( 5 )
- O 28 jul 2019 Milkshake banaan ( 2 )
- O 27 mei 2019 Beste mannen... ( 10 )
- O 24 mei 2019 De glimlach ( 8 )
- O 13 mei 2019 Kent u dat? ( 7 )