Slaap lekker?

Getverderrie.
Sta je net op het punt om naar bed te gaan.
Je buigt je nietsvermoedend over het hoofdeinde van je bed om het leeslampje aan te knippen.
Verschrikt spring je achteruit vanwege een redelijk uit de kluiten gewassen spin die vlak boven je kussen over de muur rent.
Oh nee hè!
Een paar seconden sta je in shock te twijfelen: ga ik een vangpoging doen of doe ik de slaapkamerdeur op slot en slaap de komende nachten wel in de logeerkamer?

Ik besluit dapper te zijn en loop de kamer uit op zoek naar een bekertje en kartonnetje.
Als ik terugkom is het weer schrikken: hij zit er niet meer!
En dat is het ergste hè: wéten dat er een spin in de kamer zit maar niet weten wáár dan precies

Dus ik besluit te gaan zoeken. Is ie achter het bed gevallen? Zit ie wat hoger? Hij ging die kant op....

Uiteindelijk spot ik hem helemaal bovenin in de hoek. Jezus, is dat beest zo snel?!
Bovenin de hoek... daar kan ik vast niet bij... of wel?

Ik stap op het bed, met mijn bekertje en kartonnetje in de aanslag. Balancerend op de rand van het bed probeer ik het bekertje over de spin te zetten. Nee, dit gaat niet lukken. Zul je zien dat ik hem half plet onder de rand van het bekertje of dat ie valt en dat ik hem dan weer kwijt ben.
Staat hier niet ergens een stoel waar ik op kan klimmen zodat ik er beter bij kan?
Maar nee, in de tijd dat het me kost om die stoel op te halen is Speedy Gonzales misschien weer heel ergens anders heen gerend.

Getverderrie, getverderrie.
Toch maar op mijn tenen op de rand van het bed dan, maximaal uitgerekt. Goede thuis-gymnastiek in Corona-tijd oid. En er maar het beste van hopen.

Ik sla het bekertje tegen de muur.
Speedy schrikt zichtbaar en springt heen en weer in het bekertje.
Gelukkig: geen gewonde pootjes.
Het is niet dat ik tegen spinnen ben ofzo. Ze mogen van mij best leven, maar gewoon liever niet samen met mij. Meer dan 1,5 meter afstand houden graag.
Maar ik ben een lief mens (vind ik toch) dus ik voel me schuldig als ik een levend wezentje, hoe klein, irritant of griezelig ook, schade toebreng. Zelfs de mieren die vorige week een speurtocht door onze keuken liepen heb ik liefdevol 1 voor 1 buiten de deur gezet.
Een beetje gek maar wel lief, zullen we maar zeggen.

Maar goed, ik dwaal een beetje af.
Ik stond daar dus: balancerend op mijn tenen op de rand van ons bed. Vriendlief is niet thuis dus ik moest dit klusje wel zelf klaren. Speedy zat gevangen in het doorzichtige bekertje dat ik voorzichtig over de muur naar mezelf toe schoof. Het plan was om -als ik wat stabieler kon staan- het kartonnetje tussen het bekertje en de muur te schuiven.

Dit plan slaagde.
Horde 1 overwonnen!

Dan sta je vervolgens dus met een bekertje met kartonnen deksel in de hand en een hyperactieve spin.
Dilemma nr 2: wat te doen? De spin buiten zijn vrijheid gunnen of hem een paar dagen in quarantaine houden?
Durf ik hem vrij te laten met het risico dat hij voor de drempel ontsnapt? Durf ik hem onbeheerd in zijn plastic-beker-gevangenis achter te laten, met het risico dat hij ontsnapt?

Ik besluit dat vrijlaten voor ons beide de beste optie is.
Dus ik open de deur naar het balkon, haal even diep adem, keer het bekertje ondersteboven, haal het kartonnetje los, schudt, hou het bekertje schuin, inspecteer en concludeer dan dat de spin "gevlogen" is.

Nu zou ik opgelucht moeten ademhalen...

Maar ik ben bijna in staat om mijn kop kaal te scheren, want bij elk haarkriebeltje zit ik weer vol adrenaline rechtop in bed!

Slaap lekker hè mensen... slaap lekker.