[2] Verlatingsangst

De redenen dat ik schrijf is omdat ik een beetje bang ben voor de liefde.
En ik wil achterhalen in mijn geschiedenis aan liefde wat mijn verlatingsangst heeft gecreëerd.

Ik herinner me het nog goed.
Ik was negen en ik had een vriendje, een keertje waren zijn vriendjes er ook:
Mirano en.. Timo heette die andere jongen geloof ik.
We gingen naar de bosjes, daar stond een boom en niemand kon ons daar zien.
Volgens mij hadden ze mij er naar toe gelokt met dat ze een leuke plek wisten om me te laten zien. Mijn vriendje ging in een boom zitten, ik weet niet waarom ik denk dat hij dat stoer vond. En ik stond daar beneden op de grond, Mirano of Timo hield mij stevig vast een ander haalde zijn piemel uit zijn gulp en liep rondjes om mij heen terwijl hij zijn piemel langs mij liet schuren, ik weet dat ik ging schreeuwen maar de jongens hielden hun handen voor mijn mond en bleven met hun piemels langs mij schuren. Ik vond het heel vies, dat weet ik zeker volgens mij moest ik zelfs bijna huilen. Dat was de eerste keer dat ik werd aangerand en mijn eerste vriendje zei niks helemaal niks. Ik vroeg toen ze klaar waren aan mijn vriendje waarom hij niks had gedaan. ,,Oh gewoon, dan moest ik helemaal uit die boom komen en ze zijn nu toch al gestopt.’’ Zo’n soort antwoord was het. Soms voel ik me alsof ik zulke dingen gefantaseerd heb, gedroomd heb.. weet je wel.. als ik het aan iemand vertel heb ik het gevoel dat ik lieg ik denk dat omdat ik zelf iemand niet zou geloven als die mij zulke dingen zou vertellen, ik vind het gewoon zo raar..vies! En dan nog te bedenken dat het mijn eerste aanranding verhaal is. Op een gegeven moment heb ik mezelf aangepraat dat het mijn eigen schuld was, omdat ik altijd het idee had dat ik duidelijker had moeten zijn, of dat ik het uitlokte. In ieder geval had ik het te druk met mezelf identificeren laat staan met waarom mij zulke dingen bezig houden waarom het was gebeurd ik sliep er wel soms een beetje slecht van en als ik Mirano of Timo zag dan was ik wel altijd weer even in shock. Ik had het uiteindelijk wel tegen twee vriendinnetjes verteld, maar ik had er heel geheimzinnig over gedaan.

Toen was een keer een van mijn beste vriendinnetjes uit die tijd jarig.
Een paar maanden waren voorbij gevlogen en ik was nog maar een tijdje hersteld van het andere, ik had er zand over gedaan. De schuld aan mezelf gegeven en was verder gaan leven.
We gingen naar het Twiske, toen ik daar was had ik een bikini aan geloof ik, ik weet het niet meer zo goed. Het was best gezellig, er waren een paar meidenruzietjes maar die duurden nooit echt lang. Toen ik over een bruggetje liep dat over het water ging liepen twee jongens mij te gemoed, de voorste liep langs mij en kneep mij keihard in mijn schaamlippen. En rende ze lachend weg. Ik kende die jongens niet en het deed heel veel pijn, weer voelde ik me vreselijk. Zie je wel, je lokt het uit! Dat was het eerste wat er door mijn hoofd heen ging.
Ik heb toen tussen het riet zitten huilen tot mijn vriendinnen mij kwamen troosten en toen had ik het verteld. Achteraf had dat jarige vriendinnetje het aan mijn moeder verteld toen het feest was afgelopen ik moest toen heel hard huilen ik vond het echt vreselijk!


13 nov 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van xTheWriter
xTheWriter, vrouw, 29 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende