38889323MarcZagDatMiryamsHoofdMet’n Ruk Achterover

GING,
ALSOF IEMAND
HAAR EEN KLAP
IN HAAR GEZICHT GEGEVEN HÀD.
Toen steeg er een gemompel op.

Hoewel niemand iets hardop durfde te zeggen, flitsten de vijandige beschuldigingen mompelend héén
èn weer als een stel opgejaagde ratten.
Simon de Farizeeër werd rood van woede & verontwaardiging.

Marcus wìst dat de man ervan overtuigd was dat Yehosjoea Gods-lasterlijke Taal gesproken hàd.

Hoewel ze nooit openlijk zouden toegeven dat ze het met de Farizeeën ook maar over íets ééns waren, was duidelijk te zien dat de schriftgeleerden deelden in hùn woede & verontwaardiging: ‘t was duidelijk dat zíj de overtuiging deelden dat alleen God zònden kàn vergeven èn dat niemand, & al helemaal niet zo’n rondtrekkende prediker uit Natseret, het recht hàd zoiets te zeggen.

De vijandigheid van de menigte liet Yesjoe zo te zien volkomen koud.
Met groot gezàg in zijn stem vroeg hij: ‘WAAROM LATEN JULLIE DEZE GEDACHTEN IN JE HART TOE? WAT IS GEMAKKELIJKER ÒM TE ZEGGEN: je zonden zijn je vergeven? Of: sta op èn wandel?’ Marc liet die vragen even bezinken.......

Vergeving van zonden betrof het innerlijk van ‘n mens. Niemand, behalve de zondaar zelf, kòn aangeven DÀT hij vergeving hàd ontvangen? Maar òm een mens te bevrijden uit z’n lichamelijke slavernij, terwijl z’n hele wereld beperkt was tot een rechthoek van hulpeloosheid... “KIJK!” zei Yesj op gebiedende toon.

“IK ZAL JULLIE LATEN ZIEN DAT DE MENSENZOON GEZÀG HEEFT ÒM OP AARDE ZONDEN TE VERGEVEN!” Hij keek omlaag, recht in de verwachtingsvolle ogen van de jongeman èn zei: ‘IK, ZÈG JE, PAK JE MATRAS OP ÈN GA NAAR HUIS!’ Kabáál! De kreupele trok zich niet aan de arm van Yesjoea omhoog als aan een levenslijn, nee, hij sprong overeind! Dezelfde voeten die zo-even nog verwrongen & verdraaid waren, stonden nu plat op de grond. De spieren van z’n onderbeen waren stevig & gezond èn z’n knieën waren RÈCHT! Er was geen spoor van zijn misvorming meer te bekennen! Het gegrom van zo-even was veranderd in luide kreten van verbijstering. Sjim’on de Farizeeër bleef stokstijf staan, zijn mond wijd open. Nicodemus viel op z’n knieën. Met opgeheven armen citeerde hij de lofprijzing: ‘BARUCH ATA ADONAI ELOHEINU MELECH HA-OLAM JIJ BENT GEPREZEN, ONZE G D, KÓNING VAN HET HEELAL, DIE ÒNS DÉZE DÀG GEGEVEN HEBT!’
Levi, die vlak naast Marc stond, pakte zijn hand & kneep erin.
De tranen stroomden over de wangen v/d tollenaar.
‘VERGEVING! VERGEVING!’ zo
fluisterde hij nu in verwondering. Marc draaide zich òm naar Miryam òm haar reactie te zien.
Maar de plek naast de zuil was leeg. Ze was nergens meer te bekennen.
Vond ze zichzelf te slecht òm vergeving
te ontvangen? Was ze bang òm nog hoop te koesteren?
Voor de ouwe Mòr begon dat in september ‘44 & ging door op
woensdag 13 december 1944 & Moederdag/zondag 13 mei 1945.
Weigeren òm te leren
schieten op bevel dus in ‘n kamp voor 24 maanden.
Gevangen @ Elat & Be’ersjeva, $50, Urdun mei ‘67, Zesdaagse Juni-oorlog èn internering/deportatie, Hatikwa
zingend, ELAL, WADI MUSA, PETRA, ELJI, et
cetera voor 75 jaar Grace in tientallen
landen, streken, volken @ Vale Ouwe
t/m Birobeidjan & Tsjernobyl
...