9 december 2004

het hardlopen gister was echt fijn. ik kon zo alles vergeten maar toch ook niet, maar het was fijn. ik wilde graag op school nog even schrijven maar er waren geen computers vrij. Ik heb het dus moeten ophouden.

ik voel me heel erg stom. ik ben ook heel stom geweest. al een paar dagen. ik vertel de waarheid niet aan mijn vriend. ik heb hem niet verteld dat het weer niet goed gaat met eten. ja weer... hij merkte dat het niet goed ging met me maar ik zij dat het alleen was omdat ik moe was en dat ik geen zin meer had in school en dat ik nog buikpijn had van de diarre, waarvan hij natuurlijk niet wist waar het van kwam en ik zogenaamd ook niet. ik durfde het hem gewoon niet te zeggen. ik wil hem een mailtje sturen met sorry maar ik ga hem vanavond niet bellen en ik weet dat hij dan wel gaat bellen maar dat wil ik niet dus ik ga het pas morgen vertellen dat is beter. ik voel me er zo stom door. waarom durf ik dat soort dingen niet, waarom vertel ik het hem niet, hij is mijn vriend godverdomme!

ik moet altijd dingen alleen voor mezelf houden terwijl ik weetdat het beter is het met andere te delen. maar het is lastig want ik schaam me ervoor, ik schaam me voor mijn eten en voor mijn niet eten, ik schaam me voor mijn gedachten en voor mijn oranje pilltjes. ik weet ook niet of ik het allemaal uit mijn mond kan krijgen. hij zal me vast stom vinden en dom en hij zal zich voor me schamen.

ik heb last van mijn schouders en dat is zo irritant want dan doet het vooral pijn met typen. maar daar kom ik ook wel weer overheen. vanavond ga ik zwemmen. anderhalf uur, heb ik echt zin in maar het is zo koud buiten en ik moet een uur fietsen in totaal. maargoed dikke jas aan dan maar, die lelijke rode.

hij weet ook niet dat ik nu een dagboek bijhou op de computer, hij weet alleen dat ik een dagboek schrijf ( in een boekje dus) en dan vraagt hij telkend of ik heb geschreven, maar dan zeg ik nee of ik zeg ja maar dat is alweer een poos geleden.

maar ik hou heel veel van mijn vriend echt ontzettend dat is niet normaal, daarom snap ik het ook niet, vertrouw ik hem niet genoeg? ben ik bang om mezelf helemaal 'bloot te leggen'ik heb zo een hekel aan dat soort dingen. als zo een meisje zegt 'ja ik durf me niet helemaal bloot te leggen'maargoed meestal hebben ze wel gelijk en hebben ze ook gelijk over mij, mijn moeder zegt dat altijd.

toen ze in het zieknhuis lag in coma wilde ik er ook nooit met iemand over praten, ik weet dat nog heel goed, maar ik kan me niet herinneren dat ik dat door had, dat had ik ook niet. ook daarna niet, ik ben er pas achter gekomen toen mijn moeder mij vertelde waarom ze een bepaald boek had gegeven. die had ze gegeven toen ze het doorhad dat telkens als het ging over haar ziekte dat ik altijd wegliep of niets meer zei. ze heeft me toen een boek gegeven dat over een jongen ging die een ziek broertje had.

ik kwam er pas achter dat ik eigenlijk met niemand over gevoelens wil praten toen ik een relatie kreeg met mijn vriend. hij wilde altijd dat ik altijd ging vertellen over hoe ik me voelde. ik werd daar in het begin helemaal gek van, maar nu weet ik wat hij bedoeld, want ik kan er ook niet tegen als iemand niet alles verteld en als ik dat door heb. maar ik wist niet dat andere mensen het vervelend vonden als ik dat deed...

mijn buik knort. ik ga lezen. mijn ouders brengen me misschien naar zwemmen. dan hoef ik de kou niet door. dat vind ik lief van ze.

ik hou van mijn vriend en ik vind het niet leuk om tegen hem te liegen, helemaal niet leuk. morgen ga ik het hem vertellen. nu ga ik hem nog een lief mailtje sturen, een normale, eentje waarin hij nog niets weet.