8 december 2004

ik wilde dat ik vandaag thuis was gebleven. dan was het allemaal vast niet zo stom gelopen. gewoon alles. die oranje pilletjes werkten toch wel ben ik achter genomen. heel handig hoor dat wel eten wat je wilt en hoepsakee schijt het er maar weer uit. maar niet erg handig als je op school zit. ik was vanmorgen zo misselijk en de bruine shit bleef maar komen.

weet ook eigenlijk niet waarom ik ben gegaan, ik voelde me denk ik te zwak om thuis te blijven. ik weet gewoon dat ik dan ga eten, alhoewel dat nu wel zou kunnen. maar ik wil het niet ik wil me niet vies voelen. ik ga zo naar huis en meld me ziek. dan ga ik lekker op de bank liggen met thee en tv kijken. als mijn moeder dan thuis komt ga ik wel aan mijn huiswerk. op de computer, dan kan ik ondertussen schrijven.

het is fijn om te typen. het gaat sneller en je kunt het sneller weghalen zonder dat je het ziet. zonder dat je denk das dom je gaat je gedachten toch niet doorkrassen, een dagboek is toch niet iets waar je je goed over hoeft te voelen?

ik ben zo ontzettend blij dat ik niet meer naar die jeugdavonden van de kerk hoef, al was dit wel de leukste jeugdavond ooit. vreemd hoor, zo open heb ik nog nooit gediscusseerd. ik wist ook gewoon zeker dat niemand me zou aanvallen. ze begrijpen mijn vragen en mijn angsten en ze accepteren mijn gedachten, ook al gaat het in strijd met wat de kerk zegt en voorschrijft. maar ik ga nog wel naar de kerk hoor, ik vind het wel interessant.

ik vraag me heel erg af of iemand dit gaat lezen, ik vind het eng. ik wil het denk ik niet. het voelt als een soort leugen tegen mezelf. als iets waar ik dus niet tegen kan, al heb ik het gevoel alsof ik de hele tijd niet eerlijk tegenover mezelf ben. maar het idee dat iemand mee kan kijken in een leven wat ik nu zit te typen, ja mijn leven is toch erg vreemd.

ik ben nu nog op school. ik wacht nog maar even op ellen. de computer deed het niet terwijl ik heel nodig moest typen en mijn verhaal kwijt moest. ddan kan ik echt boos worden op al die domme mediatheek lui hier. fix die computer nooi godverdomme gewoon even ja! maar gelukkig hielp een schattige jongen mij even en voelde ik me weer oke.
er komt niet meer alleen bruine shit uit mij ook gewoon witte doozichtig spul. niet fijn hoor het gevoel dat je de hele tijd naar de wc moet.

ik vind het niet leuk om te weten dat ik zo naar huis ga en me waarschijnlijk niet kan bedwingen met eten. maar ik weet ook dat ik waarschijnlijk gewoon in de woonkamer blijf. dat wil ik tenminste, dan kunnen ze me zien en dan ga ik me niet verstoppen in een hoekje om me vervolgens vol te vreten. wat voor reden heb ik er eenmaal voor? geen toch eigenlijk. behalve dan dat wanneer ik nu iets ga eten dat het er meteen uit komt, dus waarom zou ik an niet iets gaan eten. het is zo verleidelijk maar ik moet me niet aanstellen. tot nu toe heb ik vandaag nog niets anders dan een kiwi, 2 lepels kwark en 2 manderijnen op. dus ik weet dat ik het ook met weinig eten kan. ik ga vanavond of voor of na het eten hardlopen en ik ga mezelf er helemaal aan overgeven, ik loop tot ik niet meer kn totdat ik ergens wordt gevonden door iemand die me weer naar huis brengt. dat klinkt aardig goed. even weg van huis zonder dat iemand weet waar je bent. maar inmiddels weet ik wel dat niemand mij dan mist, behalve als we moeten eten natuurlijk.

het is zo vreemd vroeger wilde ik altijd dat mijn ouders me zouden missen of zich zouden afvragen waar ik was. het is me nooit gelukt ik vond dat zo erg en frustrerend en had het gevoel dat ze niet om me gaven. maar dat is niet zo ze houden van me en ik weet dat, ik voel dat. mijn ouders zijn goed voor me, nu tenminste, ik weet niet meer hoe het vroeger was, ik weet alleen dat ze me te weinig hebben geknuffelt en dat ze te laat zijn begonnen met te zeggen dat ze van me houden, mijn moeder heeft het zelfs nog steeds niet over haar lippen gekregen, mijn vader wel. soms vind ik dat fijn als hij dat zegt en soms denk ik ach man ga even weg ik ben bezig.
ik ben soms zo een trut.
maar ik ben nooit echt weggelopen, dat durfde ik gewoon niet, vroeg me altijd af waar ik dan moest gaan slapen en wat ik dan mee moest nemen, ik wist volgens mij gewoon al dat mijn rugzak er te klein voor zou zijn. ergens vind ik het wel jammer dat ik het nooit heb gedaan, maar misschien hadden ze het wel verwacht en zijn ze blij dat het nooit is gebeurd en dat ik toch nog ben meegevallen.

ik denk dat mijn moeder doorheeft dat het niet zo goed gaat met eten. een poos lang heb ik altijd mijn bord leeggegeten en nu opeens weer niet meer, net zoals toen. ze kon dan zo boos worden op mij maar nooit durfde ze gewoon toe te geven dat ze bezorgt om mij was. dat kwam mijn vader me altijd vertellen. je moeder is bezorgd om je, ik ook. weet je dat er zoiets bestaat als anorexia? weet je wat het is? kom op pap doe even nomaal je denkt tocvh zeker niet dat ik dat heb he. en dat geloofde ik heilig, dat ik het niet had, het leek volgens mij meer op boulimia...