A letter to myself

A letter to myself,

Eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen,
Duizend dingen die in me omgaan, hoe krijg je dit netjes op papier.
Niet denk ik, ik schrijf maar wat ik denk, voel en beleef.

Hoe ik me voel gaat het met hele hoge pieken en diepe dalen,
Waarom? Geen idee, het lijkt wel alsof ik er geen invloed op heb.
Alsof ik soms helemaal gek wordt van alle kleine dingen.
Momenteel voel ik me alleen, vriendloos, niet geliefd, saai, niet gelukkig, verdrietig, teleurgesteld, eenzaam, dom.

Dom omdat ik weet dat het niet zo is, dom. Teleurgesteld omdat ik niet kan genieten dan de kleine dingen of de leuke dingen die gebeurd zijn. Verdrietig omdat ik voor me gevoel veel alleen ben, dat ik altijd de persoon ben die een gesprek moet starten, moet vragen of iemand iets kan gaan doen. Het gevoel dat als ik niks onderneem er ook geen mensen naar mij toe komen. Het gevoel van vriendloosheid dus. Het gevoel alsof niemand erom geeft, of liever het zelf naar zijn zin heeft dan met jou iets te doen. Ik voel me saai omdat ik jaloers ben op de dingen die andere mensen doen, ik heb het idee dat ik maar een moederskindje ben die telkens maar thuis zit. Maar dat wil ik niet zijn, ik wil ook stappen, feesten, chillen, niet continue naar mama hoeven luisteren, niet continue thuis willen zitten. Hoelang blijf ik nog in dit dorp wonen, in the middle of nowhere zonder mijn vrienden. Die wonen hier niet, mede dat is de reden dat ik het hele weekend een beetje alleen op de bank zit. Maar zou dat opgelost zijn als ik in de stad woon, of zou ik dan nog meer alleen zijn? Dat vraag ik me wel eens af.

Het gevoel van ongelukkig zijn is soms ineens zo sterk, zo sterk dat ik verlang naar vroeger, muziek luister van vroeger, films kijk van vroeger. Ergens maakt dat me rustig, niet heel goed maar toch is het zo. Wel ben ik verstandig genoeg om rustig te blijven, in bed te liggen, huilen en tot rust te komen. Verstandig genoeg omdat het anders een roep om aandacht zou zijn, die vervolgens alleen maar boze mensen veroorzaakt, of mensen die teleurgesteld in me worden of er een groter probleem van maken dan het daadwerkelijk is. Wat niet weghoudt dat ik me wel zo voel, denk, verlang.

Ergens hou ik dus niet genoeg van mezelf, of voel ik me niet geliefd. Maar er kan niet van je gehouden worden als je niet van jezelf houdt. Is dat een reden dat ik me zo alleen voel, zo niet hoe ik wil zijn?
Zoveel vragen heb ik, zoveel snap ik niet, omdat me hoofd iets anders zegt dan mijn hart. Mijn gevoel is anders, dit omdat ik wel weet wat goed en fout is, liefde en vriendschap. Ik weet het wel, maar het voelt anders, ligt het aan mij dat dat anders voelt, of krijg ik echt signalen dat het anders is. Ben ik echt de persoon die altijd zijn best moet doen en er niks voor terug krijg? Maar ik krijg er wel wat voor terug maar waardeer ik het dan soms niet genoeg, zoals ik eerder al zei dat ik niet van kleine dingen kan genieten.

Daar zit ik dan, alleen op de bank, me af te vragen waardoor ik me in het weekend vaak zo voel. Me af te vragen waarom ik me doordeweeks niet zo voel. Dan verberg ik of ben ik omringd met veel mensen.
Me te beseffen dat volgende week ik me weer zo ga voelen, net zoals vorige week en deze week.
Hoe ga ik veranderen, hoe verander in mijn leven, hoe wordt ik gelukkiger?
Waarom ben ik soms zo moeilijk of snap ik mezelf soms niet.

Dat ene feestje, of ene afspraakje met vrienden gaat het namelijk niet beter maken. Maar op de momenten dat ik me zo alleen voel, wil ik altijd 1 ding, jou aandacht, jou hier, jou liefde, jou troost. Jou woorden die alles tegenspreken. Maar toch is het niet genoeg, niet genoeg omdat naar mijn idee jij wel hebt wat ik wil. Ja jaloersheid dat zit ook nog eens in me karakter, maakt het allemaal niet echt fijner.

Het van me afschrijven werkt, merk dat ik dan minder verlangen heb naar vroeger, maar merk ook dat ik niet goed weet wat ik ermee moet. Moet ik dit voor mezelf bewaren, delen, vertellen..

Hoge pieken en diepe dalen, waarom is al het negatieve altijd sterker dan het positieve,
Ik heb een lieve vriend, ben lekker een paar dagen op vakantie geweest, mijn week was eigenlijk top. Maar nu weer hier komt alles als een klap aan, school stress, werk, alleen zijn.

Naast dat ik denk dat uit huis gaan soms een goed idee zou zijn en soms slecht, heb ik ook meer verlangen naar samenwonen al is dit onrealistisch en wellicht heeft dat ook nadelen. Ook wil ik nog wel dat jeugdleven hebben wat ik nooit heb gehad, wanneer ik dan samen zou wonen zou dat niet gebeuren. Maar op kamers gaan is ook nog niet te doen, dit omdat er iemand voor de hond moet zijn nu mijn ouders vaak weg zijn. Ik krijg altijd te horen dat ik hem wilde, terwijl hun hebben ja gezegd, hem aangeschaft. Maar dit weerhoudt me wel van veel dingen. Toch zou ik hem voor geen goud wegdoen, maar wel jammer dat de schuld op mij geschoven wordt.
Weetje, ook vind ik soms dat ik echt nog te veel luister naar mijn ouders, van de week op vakantie was ik erop tegen om te blowen want ja je bent in het buitenland, we waren immers in een hippiedorp waar iedereen dat doet. En eerst dacht ik nee, dat mag niet, niet slim. Vervolgens dacht ik fack dat en doe wat je wil, waarom niet, je mag wel een beetje lol hebben in je leven. Op dat moment besefte ik me dat ik teveel rekening houdt met wat goed en fout is.

Mijn vriend vind het volgens mij soms overdreven dat ik dat soort dingen wil, feesten, stappen, vrienden, chillen. Misschien is dat ook wel, maar je bent 21 en je wil wat. Ik zit al jaren ieder weekend op de bank met één keer in de twee maanden een feestje. Dat terwijl ik dat helemaal niet leuk vindt of wil, of ja alleen af en toe is dat leuk of met me vriend. Maar is niet perse waar je ieder weekend op zit te wachten met je ouders of alleen op de bank aangezien je dat de hele week ook al zit.

Ja zoals verwacht gaat deze brief van hop naar her, van alleen zijn, vriendloos zijn, naar wat ik wil, verlang, voel, beleef. Misschien overdrijf ik wel, misschien is het allemaal wel stom. Maar gelukkiger wordt ik er niet van, sterker nog in het weekend als ik alleen ben is het geen pretje om met mij te praten, dit omdat je alles echt uit me hoofd moet praten, je moet me uit een diepe put halen. Iets doen zit er dan niet meer in. Hele dag niks doen, amper eten, verdrietig zijn en huilen. Mijn weekend is nu wel ongeveer weer voorbij ook al is het pas zaterdag en 16:36, maar morgen moet ik werken. Ook dat werken weerhoudt me van veel, op een of ander manier blokkeert me hoofd dan meteen, als ik de volgende dag moet werken komt een feestje er bij mij amper in, ook al begin ik pas om 12u. Maar dit is denk ik vanuit huis gewoon zo meegeven, terwijl fack dat. Je kan best leuke dingen doen en de dag erna werken. Ja nog veel te leren en veranderen voor mij.

Misschien wil ik alles ook wel gewoon ontvluchten, weg van alle stress.

Nu alles op een rijtje gezet te hebben ben ik wel rustig, nog steeds alleen, maar niet persé verlangen naar vroeger, ergens ook wel weer besef dat het ook keuzes van mezelf zijn. Maar ook vraag ik me af; wanneer ik mijn vriendinnen een tijdje niet vraag om iets te doen, wanneer zullen ze mij dan vragen? Net zoals wat als ik niks zeg op WhatsApp, of het gesprek onderhoudt, wanneer doe jij dat dan?
Achja, dit was het denk ik zo wel een beetje.

Ik ga het niet teruglezen en verbeteren, dit is wat ik voelde, dit is wacht ik dacht, dit is hoe ik me nu en vaak voel, dit is hoe ik denk dat ik het wil. Mijn hoofd zegt dat het niet perse iets gaat veranderen maar het voelt wel zo.

Het is van me afgeschreven, nu maar weer rustig blijven en doorgaan.