Aan de kant gezet?

Aan de kant gezet?

Ja, zo is het wel een beetje hoe ik me voel. Je kent het vast wel. Altijd gezellig met hetzelfde clubje vriendinnen/vrienden op stap, gek doen en noem maar op. Tuurlijk krijgt wel eens 1 een vriend/vriendin. Heel logisch allemaal. Maar waar ik me nu aan stoor is het feit dat ze altijd zeggen: ,,Ja ik blijf nog wel tijd voor mijn vrienden maken”. En ik als goed gelovige geloof het ook nog. Moet zeggen dat ik maar een stuk of 4 mensen tot mijn ‘echte’ vrienden vind horen. En dat dit eigenlijk maar op 1 van deze 4 mensen betrekking heeft.

M. heeft wel eens eerder een vast relatie gehad. Die relatie kreeg ze toen wij ook al wel veel met elkaar omgingen, maar we waren nog niet van die goede vriendinnen als dat we nu zijn. Die gast waar ze toen wat mee kreeg had ik totaal niks mee. Deed verder wel aardig tegen hem. Maar had niet de behoefte om hem verder te leren kennen. Wat nu het geval was, was dat zij op een gegeven moment alleen nog maar bij hem was. (Oké dat snap ik best, je bent verliefd en blablabla). Ze ging ook alleen nog maar met hem en zijn vrienden op stap. Af en toe vroeg ze mij ook nog wel eens of ik mee wilde. Maar daar had ik geen behoefte aan. Hoef niet de hele tijd te zien dat ze klef aan het doen zijn. En zijn vrienden ken ik niet en heb ik geen behoefte aan om te leren kennen. Voor de rest als ik dan eens wat leuks met zijn tweeën wou doen kon ze niet. Of wou ze niet. Want dan was ze weer bij haar vriend.

Nouja alles komt tot zijn eind, dus ook de relatie tussen M. en haar vriend. En zo als wel te raden valt kwam ze nu bij mij aankloppen. Omdat je vriendinnen van elkaar bent sta je natuurlijk voor elkaar klaar. Had ook tegen haar gezegd dat ik het wel jammer vond dat ik haar nooit meer zag toen ze nog met die vriend van haar ging. Ze zei zo dat ze dat op het moment zelf, toen ze nog met die vriend ging, nooit had gerealiseerd dat ze haar vrienden verwaarloosde. En dat ik en de rest van de vriendinnen de volgende keer op tijd aan de bel moesten trekken.

De tijd verstreek, hebben ook weer ontzettend veel lol gehad, domme dingen gedaan en noem maar op. Toen kwam deze relatie die ze nu heeft de hoek omwaaien. M. gaat nu met een jongen wat al een (uitgaans)vriend van haar was. Ik kon hem ook al wel. Gingen altijd gezellig met zijn vieren op stap. M, ik, S(haar vriend) en W(een vriend van hem). Was altijd erg gezellig. S vind ik ook wel aardig verder. Maar nu begint het hele verhaal weer van voren af aan. (En ja ik snap nog steeds wel dat ze verliefd zijn en blablabla). M. woont tegenwoordig naast me, bij een familielid van mij in huis. Omdat haar oude huis totaal niet meer beviel, het was er niet uit te houden. Dus ben ik zo aardig geweest om te regelen dat ze daar kon gaan wonen. Maar in mijn ogen vind ik het wat een te groot woord om te zeggen dat ze er woont, ze komt er namelijk alleen om te douchen. Dus ik heb maar gezegd dat ze beter bij haar vriend kon inwonen, hoeft ze tenslotte ook geen huur te betalen. En ze is er toch al elke dag. Deze opmerking werd mij niet in dank afgenomen (ook wel begrijpelijk misschien, had het wel wat tactischer kunnen brengen). Maargoed, hetzelfde probleem komt weer naar voren: ze sluit zich weer helemaal af voor vriendinnen. Oké, ze vraagt soms wel of ik ook mee op stap wil, dat we met hetzelfde groepje van vier gaan stappen. Dus ik ben ook wel een paar keer mee geweest. Alleen ik vind er geen ene drol meer aan. Ze zitten alleen maar kleffie & beffie uit te hangen. En als je er wat van zegt wordt dat ook niet in dank afgenomen. Dan ben ik diegene die zich aanstelt en dat het niet waar is dat ze klef bezig zijn. W, die vriend van S, die ook dan altijd mee is, vindt ook dat ze de kleffie & beffie uithangen. Alleen durft hij het niet in hun gezicht te zeggen. Tegen mij zegt W. ook dat hij er weinig meer aan vind om op deze manier op stap te gaan. Ik had liever gehad dat hij het ook tegen M. en S. zou zeggen dat ze in zijn ogen te klef bezig zijn. Nu lijkt het net of ik er alleen last van heb.

Vandaag op msn een kleine discussie met M. gehad over het feit dat ik nooit meer op stap ga op donderdagavond. Volgens haar word ik saai en degelijk. Naar mijn mening mist ze het punt dat ik er geen drol meer aan vind omdat het steeds er zo klef aan toe gaat als hun mee op stap zijn. Niet dat ik W. niet aardig vind, en ik kan verder ook wel goed met hem opschieten. Maar ik ben niet alleen met W. op stap. En er is nog het feit dat ze zelf niet vindt dat ze klef bezig is.

Of ik jaloers ben op haar omdat zij een vriend heeft en ik niet, is mijn antwoord absoluut NEE. Ik ben er van overtuigd dat ik old, cold & alone de pijp uit ga, tenzij anders wordt bewezen . Dus geen vriend voor mij. Plus ik vermaak me prima als vrijgezel. Alleen ik snap niet dat mensen altijd zeggen dat ze tijd vrij blijven maken voor hun vrienden als ze een relatie met iemand krijgen. Terwijl dat niet zo is. Die enkele keer dat ik M. nog zie, is haar vriend er elke keer bij. En daar heb ik geen behoefte aan, ze doen dan nog steeds klef. Plus het feit dat als ik dat zeg het weer niet in dank wordt afgenomen.

Maar ja, ik voel me dus wel wat aan de kant gezet. Eerst zie je elkaar zowat elke dag, nu ineens 1 keer in de week hooguit. En dan ook nog niet eens dat je alleen bent, altijd het aanhangsel erbij. Ik denk dat ik het haar vanavond maar even duidelijk ga maken. (Toevallig komt ze hier nu een keer alleen). Want ik zit er toch wel mee. En of het tactisch of niet tactisch wordt gezegd boeit me geen ene flikker. Ik ben het zat dat ze niet wil in zien dat ik het niet leuk vind om haar alleen te zien als aanhangsel er bij is. En dat ik ook geen behoefte heb om telkens tegen dat kleffe gedoe aan te moeten kijken. Dus waarschijnlijk komt er nog wel een vervolg op dit verhaal

Moet zeggen dat het erg oplucht dat het nu op papier staat. Eigenlijk zou ik dit haar gewoon onder de neus moeten drukken…