Achtste groepers huilen niet

En ik ook niet. O, het kostte me heel wat moeite, maar toch wist ik die tranen weer in te slikken. Helaas. Ik heb die eigenschap dat ik gewoon echt niet kan (het zal meer een kwestie van willen zijn) huilen waar anderen bij zijn. Slechts als ik alleen ben. En nu wil ik heel graag die film zien, ik wil huilen, voelen, beleven. Want het was heel goed verfilmd vond ik zelf. Ik houd van dat boek, dat heeft me destijds zo geraakt en ik heb het dan ook gekocht. Op dit moment zou ik hem zo graag weer willen lezen, hij ligt alleen nog bij iemand die ik niet meer spreek.. Heb wel een berichtje gestuurd dat ik 'm toch echt terug wil, zou hij binnenkort regelen maar dat betekent helaas wel dat ik nu met zo'n onverzadigd gevoel zit. Ik heb me zo erg ingehouden in de bioscoop, nu moeten die emoties eruit. Ik moet 'm nu hier alleen zien. Of lezen. Helaas.. Stom.

Ik had verwacht dat het een slechte film zou zijn, maar ik vond 'm knap gedaan. Graag zie ik 'm nog een keer. Zodra mama beter is ga ik (voor het eerst) met haar naar de bioscoop. Samen naar die film. Hoop dat ze snel opknapt, maar ben vandaag al gegaan zonder dat zij het weet, omdat ik denk dat het nog wel even duurt en ik moest 'm gewoon nu zien. Ookal zie ik 'm dus liever alleen..

En ik heb moeite met een eigenschap van een van m'n beste vriendinnen, soms denk ik echt dat ze zich totaal niet kan inleven in anderen. Ze gaat puur uit van haar eigen ik, wat zij zou doen en kan zich slecht in iemand verplaatsen naar mijn idee. Oordeelt gauw. Dat kan ik moeilijk verkroppen merk ik. Misschien heb ik dat inderdaad wel geleerd door al die Carry Slee boeken e.d. te lezen vroeger, sowieso boeken lezen. Zij leest niet graag uit zichzelf, het moest vroeger van school zegt ze, maar verder uit zichzelf niet. Ik verslond boeken en daarin leer je verschillende mensen en situaties kennen zeg maar. Het gaat veel dieper op de dingen en gedachten van mensen in dan bijvoorbeeld films. Misschien ligt het dus daaraan. Ik weet het niet, merk alleen dat ik er af en toe moeite mee heb, want dan denk ik: ja, je weet niet of jij het anders zou doen want je kent de situatie niet, oordeel niet gelijk en stop eens met constant mensen met jezelf te vergelijken.

Maargoed. Ik wil eigenlijk even huilen, gewoon omdat het kan. Voor die film zitten de traantjes nog binnen. Maar het kan niet, de film is afgelopen en alles is goed weggestopt, zoals ik dat zo goed kan. Sommigen noemen het sterk, ik twijfel of dat sterk is. Het is gewoon groot houden en wegstoppen. Naar anderen sterk, voor mezelf misschien wat minder. Je ne sais pas. We weten niet wat goed is, daar kunnen we alleen maar naar gissen.