De sprong

Dit jaar heb ik een sprong gemaakt. Een sprong in het diepe, best spontaan. Mede dankzij de man voor wie ik een zwak heb, besefte ik dat ik verlamd van angst aan de kant zat te kijken naar mijn eigen leven. Bang om actie te ondernemen en te doen wat mijn hart me ingaf. Dat besef zorgde voor de moed om de kans te grijpen die toen op mijn pad kwam: ik verhuisde naar een andere stad. Dit zorgde voor veel verandering. Ik ben op mezelf gaan wonen, wat me tot nu toe heel veel adem heeft gegeven. Ik ben een nieuwe studie begonnen, die me tot nu toe goed bevalt. Ik heb nieuw werk, precies het werk wat ik graag wilde zodra ik wist in welke stad ik ging wonen. Ik heb nieuwe mensen leren kennen. Ik heb een jongen ontmoet die me goed doet, we zijn vrienden. Al met al heb ik het tot nu toe aardig goed gedaan. Het was een ontzettend spannende stap, maar zo heb ik het niet echt ervaren. Ik was druk bezig met van alles en nog wat, vooral ook een vriendin van mij ondersteunen die nog in mijn geboorteplaats woont waar het niet goed mee gaat. Ik heb hele waardevolle mensen wonen in de stad waar ik vandaan kom, mensen waarvoor ik dankbaar ben. Toch voel ik ook een soort opluchting nu mijn werk daar voorbij is en ik niet verplicht ben om heen en weer te reizen. Ik moet hier een bestaan opbouwen, anders houd ik het niet vol. Het is spannend, want mensen kunnen wegvallen en aangezien ik er nog niet veel om me heen heb hier is dat best eng. Maar ik geloof dat dat soort dingen wel vanzelf gaan. Zolang ik mezelf blijf, contact maak en er ben, gaat de rest op zijn beloop. Het leven is niet om te controleren, we kunnen slechts af en toe bijsturen zodat we niet te ver van onszelf wijken.

Er is nog zoveel te leren en zoveel te doen. De dingen waarvan ik baal dat ik ze nog niet heb meegemaakt, zijn misschien juist de mooiste dingen die ik nog ga meemaken. Daarom kan ik het ook zien als een positief iets: ik heb nog zoveel te ontdekken..

Het is eng en gek, om zo op eigen benen te staan. Maar angst is een vriend die verkeerd begrepen wordt (Props voor John Mayer). En angst overheerst me de laatste tijd niet meer op een negatieve manier. Angst zie ik de laatste tijd als een vriend, want hij maakt me niet bang maar verschaft me juist inzicht en kracht. Kracht om eroverheen te komen, kracht om mezelf uit te dagen, kracht om verder te gaan en te ontdekken. Ik weet waar ik bang voor ben, ik weet dat het tijd kost maar ook dat ik er met de juiste instelling wel ga komen. Ik adem, accepteer wat ik voel, bedenk wat het met me doet en waarom en ga verder. De les die ik leer sinds ik op mezelf woon: als je iets moet doen, doe het dan, want het gaat niet vanzelf. Niemand anders zal het voor je doen (zoals ik wel gewend was toen ik thuis woonde). En dat doen, ervoor zorgen dat het toch gebeurd hoe moe of beroerd ik me ook voel: dat gaat me tot nu toe nog aardig goed af.