Afgewezen

Het ergste wat er bestaat, vind ik, is afgewezen worden. Het voelt voor mij als een persoonlijke aanval op wie ik ben en dat maakt mij weer onzeker.

Ik heb een tijdje geleden voor het eerst een echt serieus vriendje gehad en het was alsnog een en al drama. Mensen kwamen stoken, praten en zelf konden we ook niet echt met elkaar opschieten. We probeerden het, maar het lukte niet echt.
Hij is heel nuchter, kortzichtig en denkt vrij weinig tot niet na. Ik daarentegen ben heel gevoelig en altijd bezig met anderen en met mezelf. Ik eis heel veel aandacht, want ik ben ook nog eens super onzeker.

Toen hij het uitmaakte was ik er ook echt helemaal kapot van. Nou is dat normaal en gaat dat weer over en blablalbla. Maar we waren zo'n zeven maanden met elkaar bezig, waarvan we maar vier maanden echt iets hadden. En nu weer 5 maanden verder ben ik nog even verdrietig als de dag dat het uit ging. Dat is weer niet normaal, vind ik. Pfft, ik word helemaal gek van mezelf.

Het punt is dat ik hem niet terug wil of dat ik niet verliefd ben. Dat maakt alles nog erger. Ik ben afgewezen en de reden dat ik nog steeds met hem afspreek en bij hem wil zijn is omdat ik het gevoel wil hebben dat ik toch niet helemaal afgewezen ben door hem. Ook is het makkelijk hem de schuld te geven als ik me kut voel.

Maar ik maak mezelf helemaal gek. Want waar je ook komt je wordt altijd afgewezen. Je vraagt iets aan je ouders en het mag niet, dan ben je al afgewezen.
Je komt ergens waar veel mensen zijn en iemand mag jou niet, dan ben ook al afgewezen.

Het is verschrikkelijk om afgewezen te worden, de kunst is om een manier te vinden om ermee om te gaan. Als iemand die heeft mag die me wel vertellen wat dat is.
Ik neem het heel zwaar en voel me gelijk onzeker. Want, ik ben niet goed genoeg voor iemand die wel goed genoeg is voor mij. Om mijn vriendin te zijn of om gewoon mee te praten. Het doet pijn als bepaalde gevoelens niet wederzijds zijn.
Zelf wijs ik natuurlijk ook mensen af, maar ik vind het wel heel moeilijk om dat te doen. Ik zoek altijd een goede manier om iemand af te wijzen, een minst pijnlijke manier... Maar dan denk ik weer dat ik arrogant ben, want waarom zou het diegene kunnen schelen?

Het punt is: er is geen goede manier van afwijzen. Je moet het blijkbaar niet persoonlijk opvatten. Maar het is moeilijk te denken dat het aan de ander ligt en niet aan jezelf, als JIJ degene bent die ondertussen afgewezen wordt.

Pfffttt, ik weet niet eens wat de clou is van dit verhaal. Afwijzing is gewoonlijk moeilijk. Voor mij dan. Het is klote Het is kut.
03 feb 2007 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van DRAMA
DRAMA, vrouw, 36 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende