Afrika deel 1

02-07-09
Serieus. Die Afrikanen en hun kuttijden!
Half 9 hadden we afgesproken met Chilane, ze zou ons oppikken met de auto en dan zouden we de hele dag spenderen aan kennis maken met het ziekenhuis in een town ship waar ik terecht zou komen en NICRO voor Pieter.
De ellende begon al met het feit dat ze aan het eind van dinsdagmiddag zei dat ze ons zou bellen om half 9.
“ Dus half 9 bij onze flat?”
“ Ja, half 9 bel ik”
Euh? Bellen of ze komt gewoon? Nouja wij besloten gewoon om half 9 klaar te staan bij de tel en buiten in te gaten te houden.
Het wordt half 10, en nogsteeds iemand. Dan gaan we zelf wel op zoek was onze clonclusie, in het doolhof wat ziekenhuis heet weten we ondertussen redelijk onze weg. Na een kwartier door de gangen zwerven zijn hebben we haar kamer gevonden, waar ze enigssinds geirriteerd en verbaast ons gedag zegt. Waarom ze niet eerder contact heeft opgenomen is vrij onduidelijk en ze blijft aan de tel hangen met andere. Na 5 minuten worde we de kamer uit geshoehoet met de vraag of we niet toevallig nog koffie willen leuten en ze ons om 11 uur wel ziet verschijnen.
Flikker toch op zeg.

Het internetcafe is ookal dicht, terwijl iedereen ons vrolijk vertelt dat het tussen 9 en 2 gewoon open zou moeten zijn, maar niemand weet waar de sleutel is. Fijn. Internet is dus ook teveel gevraagd.
We hebben op de eerste dag geprobeerd op de computer van Chilane onze mai te checken maar dat ging echt voor geen meter. De eerste pagina van hotmail opende hij nog wel maar de rest was teveel gevraagd van deze computer uit het stenen tijdperk. Geen internet voor ons voorlopig.
Maar goed, we kunnen onszelf ook niet nuttig maken. Onze auto wordt pas vanmiddag afgeleverd (als we er dan maar zijn overigens.. aangezien we nu zo retelaat vertrekken) dus de stad verkennen en daar opzoek naar internet is ook niet mogelijk. Frustratie, geef mij maar de stipte Nederlanders.

Deel 2.
Wow, over de dag goed afsluiten gesproken. We hebben kunnen regelen dat we om half 12 opgepikt konden worden door het bedrijf wat ons de auto verhuurd en zo onze auto konden ophalen. Een blonde vrouw genaamd Lany zat achter het stuur en bracht ons naar haar bedrijfje. Aardige vrouw ware het niet ik er niet uit ben of haar bezorgdheid nou een verkoop praatje was of echt bezorgdheid. Ze gaf ons de mogelijkheid dat we ook een duurdere auto konden kiezen die volgens haar niet zoals onze huidige auto na een trip van 3 uur uit elkaar zou vallen en waarin een track systeem zat zoals dat als we zouden verdwijnen (dood of levend) ze onze auto in ieder geval op kunnen sporen. Pieter en ik kozen er voor dit maar als klinkklare onzin te zien en de auto te kiezen die we als eerst wouden nemen. Een foeilelijke blauwe Toyota die aan alle kanten rammelt, maar he, hij rijdt. Wat willen we nog meer.
Nadat we de auto vol met benzine hebben gegooid en Pieter minstens honderd keer heel de afrikaanse gemeenschap heeft vervloekt om hun links rijden, gingen we op weg naar Waterfront. De toerist plek to be voor zover Philip ons wist te vertellen. En ja hoor. Net NY bij de brug of Barcelona aan het water. Overwegend blank, rijk en welvaart. Hier en daar zie je een zwarte verkleed als afrikaan, een soort atractie om geld te verdienen.
De prijzen bij de zo ogende superfancy restaurants zijn echt te laag voor woorden (4 euro voor een luxe salade, 6 euro voor een vleesschotel, 1 euro thee of verse jus). Dus wat doen wij (ik) luxe poppetjes. Rondwandelen, souvenirs shops in en uitgebreid lunchen.(kipsalade met avocado en amandelen Daarna de Mall in om boodschappen te scoren en weer terug naar het Ziekenhuis. Waar we retetrots aankomen dat we geheel zelfstandig in een rammelden auto, zonder beroofd te worden, door heel Kaapstad zijn gereden zonder verdwaald te raken of een ongeluk te veroorzaken. Geweldige ons.
Overigens konden we mw. Jonhsen nergens meer vinden. Een rare gewaarwordig. Het is half 5 en het hele ziekenhuis is compleet uitgestorven. Alle gangen leeg, alle wachtkamers uitgestorven, alle kantoren afgesloten. Helaas voor ons weten we nu dus niet hoelaat we morgen opgehaald worden om alsnog te gaan kennis maken bij het NICRO en in het township hospital.
We liepen Philip vandaag nog tegen het lijf die ons twee PRO (na 5 uur breinstrormen zijn er erachter dat het staat voor Personal Relations Officer staat) kwam brengen na een kort gesprekje. Deze twee dames (PRO’s) zouden tot onze dienst zijn mochten we met de andere nederlandse studenten willen kennismaken die middag, ze hielden een bbq of iets dergelijks. Maar goed we hebben besloten dat aanbod af te slaan aangezien we te laat terug waren en eigenlijk gewoon zin hadden samen te eten en een fimpje te kijken op de laptop van Pieter.
De nachten hier zijn eigenlijk ook best goed te doen. Koud. Erg koud, maarja, misschien ligt dat ook gewoon aan mij. Ik slaap met sokken, broek, shirt en vest aan, opgerold in mijn deken, en nogsteeds lig ik te bibberen. Mijn raam heb ik ondertussen gemaakt (er ontbrak een stuk raam, nogal koud en onwijs gehorig, en stiekem ook wel eng) maar ik heb glas uit het raam in de keuken gejat en dat daar in geschoven. Huppa. Dat is beter.
Al onze waardevolle spullen stoppen we in mijn kledingkast waar een slot op zit. Nu maar hopen dat we niet te maken hebben met daadwerkelijk inbrekers die weten wat ze doen want dat slot is natuurlijk ook in no time open gebroken.
De eerste shock van alle sloten en hekken heb ik ook weer overwonnen, vrolijk doen Pieter en ik wedstrijdje wie het eerste alle sloten open of dicht heeft gedaan. Je moet toch wat.