Afrika stage deel 2

08-07-09
Vandaag was echt superleuk in de dayclinic!! Na het advies gisteren van Hedwig had ik vandaag al verlegenheid aan de kant geschoven en mezelf gewoon geintroduceerd bij de pre en post natale afdeling. Daar werd ik met open armen ontvangen op de postnatale afdeling. Dit is een afdeling waar moeders komen met hun baby’s tot 7 dagen na de geboorte. Ze moeten drie keer naar een check up komen. Eentje als de baby 3 dagen oud is, eentje na 5 dagen en de laatste na 7 dagen. Daarna worden ze doorverwezen naar de primary clinics in de wijk. Bij de check ups worden de baby’s gecontroleerd op temperatuur en hartslag, de huidskleur wordt nagekeken en het afsterven van de navelstreng wordt in de gaten gehouden. Soms wordt een baby nog gewogen of moet hij een tweede hielprik krijgen nadat hij bijvoorbeeld geelzucht heeft gehad. De moeders worden ook gecheckt op hartslag en temperatuur, daarnaast wordt de slinking van de uterus steeds gemeten, wordt de kleur van hun bloedverlies bekeken (en geroken)en worden de borsten gecheckt op zachtheid en of er melk uit de tepels komt. Daarna moet de moeder de baby aan de borst leggen om te laten zien dat ze weet hoe ze haar kind goed de borst kan geven, dit allemaal onder het nauwlettend oog van een pittige tante genaamd Deb. Na de gehele check up worden de baby’s weer in 5 verschillende dekens gewikkeld om als een geheel pakketje zo onder de arm naar buiten te worden gedragen. Heel frapant om te zien dat alle moeder dus dezelfde dekens gebruiken en dezelfde wrapmethode waarin de kinderen worden gepakt.
Het eerste half uur keek ik gewoon rustig toe en liepen de verpleegkundige ook gewoon langs me heen, maar na verloop van tijd kwam er een gesprek op gang en raakte ze steeds enthousiaster om me alles te leren wat ze wiste. Ik ben een leergierige leerling die dan ook steeds meer vragen gaat stellen en al snel werd ik met mijn neus in alle vagina’s geduwd om de nuancen in geur bijgebracht te krijgen (voor belangstellenden ik kan nu dus jullie menstruatiebloed te analyseren op kleur (roodrood, robust rood of “ pinkisch” ) of de geur op de snuiven en vast te stellen of jullie wel of niet een infectie hebben)*
Ik mocht uterussen heen en weer bewegen (roll like a ball! Was hun kreet) + opmeten en hard knijpen in alle soorten bruin gekleurde tepels die er zijn totdat de melk eruit spoot. Deze check was om te zien of de melk er niet te hard uit kwam zetten, want zo vertelde deze zuster (ik ga lekker over op deze term aangezien het ook echt van die dikke gezellige zusters zijn) niemand vind het fijn een harde straal zoals uit een brandslang in zijn keelgat te hebben. Mocht dit wel het geval zijn, zoals bij een vrouw die zo’n beetje het plafon raakte met haar melk dan moet de moeder eerst haar borsten leger masseren voordat ze haar baby de tepel aanbied.
Al die baby’s daar kan ik natuurlijk al heeerlijk mee tutten maar eerlijk is eerlijk ik vond het veel cooler om de moeders te checken op hechtingen en hun te onderzoeken. Alhoewel dat ruiken kan wat mij betreft wel achter wegen gelaten worden. Zeker aangezien ik de nuance tussen vies en vies nog niet echt onder knie heb moet ik bekennen. Volgens de zuster zou er het grote verschil te ruiken zijn tussen “ fris” bloederig of zoet en weeig bloederig. Ik vind het gewoon beide niet fris ruiken. Maar goed, wie weet als ik een ware infectie tegen kom dat ik dan het verschil zal leren.
In de theepauze werd ik meegetroond naar de zusters lounche van de kraamkliniek als een soort accessoire. Ik werd bekeken, beoordeeld, ondervraagt en uitgewisseld. Na de thee moest ik naar een andere afdeling zodra ik maar morgen weer bij hun zou komen, want ze was er heilig van overtuigd dat ik morgen al mijn eigen patienten kon hebben. En dit alles onder genot van een ware zuid afrikaans specialiteit zo werd me verteld. Het zag er ook wel excotisch uit moet ik toegeven, een goudbruin zet broodje achtig iets met wat witte strooisels erop wat ik voor kokos aan zag. Na een hap( met tien paar ogen op me gericht) werd me echter duidelijk dat het gewoon een ordinaire oliebol is maar dan zonder rozijnen en als zoetigheid de kokos in plaats van de poedersuiker. Dit nieuws intresseerde ze overigens geen reet, zolang ik het maar lekker vond! Echt de hoeveelheid eten dat die mensen naar binnen werken om 10 uur ’s ochtends! Ongelofelijk. En maar roepen ondertussen dat ik ook toch eens moest eten. Ik heb stukken vlees voorbij zien komen waar wij een heel gezin te eten mee geven, sandwiches opgestapeld torenhoog belecht met kaas en ham en zakken vol snoep. Ondertussen dronk ik rustig mijn koffie waarop ze commentaar hadden omdat ik er meer koffie dan melk in had zitten ( sooo strong dear!) ze hielden toch meer van zoet. Ja dat was me al duidelijk geworden
Na de thee was het dus tijd voor mijn werk ervaring bij pre nataal wat helaas iets minder boeiend was. Ik heb een tijdje gekeken hoe ze HIV testen af nemen (verplicht voor elke zwangere vrouw) en hoe ze deze zelf verwerken, ik heb wat vragenlijsten afgenomen bij de zwangere zodat ze ook daadwerkelijk ingeschreven staan bij ons. Wat wel echt een opvallende vraag was in op de lijst was of de vorige kinderen van de vrouw nog steeds in leven waren. Ik heb het idee dat dit in Nederland nooit gevraagd zal worden bij een intake gesprek. Daarna ben ik gaan kijken bij het pre nataal onderzoek wat helemaal saai was. Of misschien had ik gewoon pech. Echo doen ze niet dus het enige wat er gebeurd is dat er wat aan de buik gevoeld wordt en hup volgende. Helaas! Misschien heb ik morgen meer geluk en vind ik de interessantere onderzoeken( nadat ik de hele ochtend bij postnataal heb gestaan natuurlijk, want serieus die zusters zijn echt vetcool en grappig). Overigens is het wel opvallend hoeveel jonge meisjes daar komen (14 a 15 is heel normaal) en daar tegenover ook hoeveel 40+ zwanger zijn, volgens mij is de “ family planning” zoals zij het noemen niet echt efficient aangezien mensen echt me tussenpozen van 10 jaar kinderen krijgen. Of ze plannen het natuurlijk zo.. hm.
Mother2Mother is een project waar ik eigenlijk geheel per ongelijk in belande. Ik stond voor een deur te wachten in de veronderstelling dat daar de behandelkamers waren toen een van de zusters van post nataal aan kwam lopen en me praktisch mee naar binnen sleurde. Wat bleek, het is een klein kamertje waar een medewerken van Mother2Mother zat met haar client. In dit programma draait het om HIV positieve moeders die worden gesteund door moeders (met HIV) die werken voor Mother2Mother. Nu zat er een vrouw met haar pasgeborene, ze had nog twee andere kinderen van 5 en 6 jaar. Sinds kort is het beleid pas in gevoerd dat alle zwangere vrouwen een HIV test moeten ondergaan en zo was deze vrouw te weten gekomen dat ze HIV positief was. Het was overduidelijk te zien dat ze zich zeer ongemakkelijk voelde, het wa haar eerste gesprek en ze wist zich geen raad. Ik had de indruk dat ze het nieuws eigenlijk eerst nog moest verwerken voordat ze uberhaubt aan het leren leven ermee kon beginnen. Alleen haar vriend was ervan op de hoogte maar de rest van haar familie weet van niks wat ze ook zo wil houden (taboe). Na 10 minuten werd mij gevraagd of ik nog andere vragen had aan haar en ik vroeg puur om de spanning te doorbreken hoe ze haar kindje had genoemd. Oef, sloeg ik daar even de plank mis. Ze antwoorde dat ze dat haar kind geen naam wou geven voordat het getest was op HIV (wat pas na 6 weken mogelijk is hier) waarna ze vertrok met een gegeneerde glimlach.
Oh het verhaal van de dag heb ik opgevangen tijdens het thee leuten. Een zuster vertelde dat twee voormalig studenten van hun (geneeskunde studenten) een stage in Nederland wouden lopen. Na veel gedoe was alles geregeld en hadden ze het geld bij elkaar om er heen te kunnen, het was een uitwisseling met de universiteit in Amsterdam. Daar aangekomen waren ze toch niet zo tevreden. Het hele idee van deze uitwisseling was dat ze zo ook in contact zouden komen met de beter georganiseerde ziekenhuizen en onze cultuur goed zouden leren kennen. Wat bleek, de meiden waren geplaatst in de Bijlmer. Of all places!! Serieus hoe kunnen ze dat nou maken?! Deze studenten hebben meer dna genoeg getto’s voor de rest van hun leven gezien in Kaapstad, en waar worden ze geplaatst, het enige getto wat Nederland kent. Schandalig echt. Daarnaast was er de voetnoot dat ze vegetarisch hadden moeten leven (een ware schande hier, vlees wordt op een voetstuk gezet, Ja Ties knoop die maar in je oren) aangezien het vlees in Nederland te duur was voor deze arme studenten. Al met al een waar schandaal.
Ik vind het trouwens uiterst bewonderingswaardig dat iedereen hier engels praat! Echt wauw. Hoog of laag opgeleid maakt niet uit, ze spreken het bijna allemaal even goed(slecht?) of beter als ik. Zelfs de plaatselijke zwerver heeft zijn praatje klaar.
* Ohja voor de duidelijkheid, ik kan het wel, maar ik heb toch liever dat jullie je tampons niet voor mijn ogen zullen zwaaien zometeen. Houd het lekker voor jezelf zou ik zeggen.

09-07-09
Vandaag mocht ik dus de hele dag meelopen bij de post natale afdeling waar ik gisteren ’s ochtends ook mee had gelopen. De gezellige dikke tantes waren ook weer van de partij, top! Deze keer mocht ik de moeders en de baby’s onderzoeken. Gewoon standaard routine en echt niks bijzonders maar he het zijn de eerste dingen die ik sowieso mag doen dus ik ben al hartstikke blij. Ook heb ik ergens wel het idee dat dit gewoon handige informatie is mocht je ooit ergens terecht komen als arts (zonder grenzen), dan weet je in ieder geval wat basics. Vroeger wou ik altijd verloskundige worden, kom ik toch nog in de buurt zo. De moeders moeten hun baby in een bak leggen waar ik ze kan onderzoeken en worden daarna zelf onderzocht Vervolgens moeten ze de baby aan de borst leggen zodat de nutricion kan zien hoe ze het doen en mogelijk verbeterpunten aan kan geven. Toen ik binnen kwam zat er al een (vrij dikke) moeder met haar kind op de bank. Ik knikte iedereen vriendelijk gedag en liep naar mijn vaste hangplek tegen de muur waar ik alles kon observeren toen mijn oog de op de tepel van deze vrouw viel. WOW. Ik bedoel, de meeste vrouwen die zwanger zijn hebben ineens grotere tepels, maar vergeleken bij dit zijn dat echt puntjes. Oh Mijn God echt. Haar tepel is gewoon groter dan mijn hele borst! Ik kon echt niet ophouden met staren wat ze (helaas?) door kreeg en na 5 minuten kuchte ze een paar keer en wierp me een onderzoekende blik toe. Ik kon er niks aan doen! Mijn ogen werden er steeds naar terug getrokken. Echt hallo Big Momma.
De meeste vrouwen hebben hechtingen van de bevalling en eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe dat in Nederland gaat maar zoals het hier gaat vast niet. Deze vrouwen zijn verplicht elke dag (minimaal 7 dagen lang) elke dag 8 keer in een zout bad gaan zitten voor een half uur. Daar zijn ze dus 4 uur per dag mee bezig! In een zout bad zitten. Auw echt het idee alleen al, iew. Al die wonden die dan in dat bijtende zout komen te zitten. Ai. Maar doen ze dit niet dan zullen de hechtingen niet oplossen en loskomen (wat dus overduidelijk de bedoeling is) en zal de wond niet helen was de conclusie(?). Hoe dan ook, ik weet van tandartsen enzo dat ze hechtingen gebruiken die vanzelf loslaten of oplossen, niemand hoeft zijn mond met gapende gaten erin steeds opnieuw met zout water te spoelen.
De attractie van vandaag was een baby van een maand oud die nog steeds een ader uit zijn (uitpuilende) navel had hangen. Wat bleek, het touwtje waarmee ze de navel afsnoeren was niet keurig elke keer iets strakker aangetrokken en zat nu vergroeit in zijn huid en bij elke ademhaling kwam er een stuk rode ader uit zijn naveltje zetten. Arm kind, ik verwachte dat er direct een arts bij zou worden geroepen, kind naar het ziekenhuis met de ouders erachteraan en daar zou een chirurg dan na vele overwegingen het kind opereren. Dit liep net even iets anders dan mijn voorstelling. Een van de zusters pakt ferm met haar nagels het velletje van dat kind en sjort langzaam dat touwtje naar buiten waarna de hele boel natuurlijk lekker begint te bloeden. Er word een vloeistof gebruikt die de bloeding dichtbrand en een nieuw touwtje wordt geplaatst. Klaar is kees. Dit kind zal de rest van zijn leven met een 3 cm uitstekende tube op de plek van zijn navel lopen maar hopelijk is tegen die tijd de ader verdwenen…
Mijn chauffeur was vandaag een half uur te laat waardoor ik dus gedwongen een half uur met De Zwerver stond te praten. Pissig als ik was werd dit nog even versterkt door het feit dat de baas van de chauffeur twee keer midden in mijn zin ophing, als ik mijn beklag deed over de wachttijd, met de mededeling dat hij op weg was.
Al mijn irritatie smolt alleen alweer weg toen ik de brede tandloze grijns zag van David (de chauffeur) terwijl hij uit het open raampje roept: Sorry dear! They tollt me the dokter was waiting but I was so bussy, oh so sorry dear, are you alright?!

10-07-09
Een grijze dag om ons weekend mee te beginnen. Aangezien bijna alle bezienswaardigheden hier buiten zijn blijft er weinig keus over dan naar het centrum van Kaapstad te gaan en daar onszelf te vermaken met de musea die eerder dicht waren. Het District six museum en Castle of Good Hope worden hoog aangeprezen. In onze informatieboekjes staat het District six museum aangeduid als het museum wat moet perse gezien moet hebben als je in Kaapstad bent. Hoge verwachtingen dus!
Suprise Surprise, net als vorige week waren ook deze twee musea gewoon ronduit kut. Het District six zou het verhaal vertellen van een wijk (vol zwarten) die ineens uit hun huizen werden gekickt door de regering omdat na de apartheid de blanken ook aparte wijk wouden. Helaas was er helemaal niks hiervan terug te vinden het in museum, wat ook maar een grote ruimte bedroeg eigenlijk. In de boekjes beloofden ze persoonlijke verhalen van ex wonenden maar dit bleken bandjes te zijn die automatisch afdraaiden. Al met al een grote afknapper en we waren dan ook weer in no time buiten. Op naar Castle of Good Hope. Ook dit was eigenlijk niks. Het zag er allemaal wel aardig uit van de buitenkant, maar elke deur die we binnen wouden gaan had een bordje: niet voor bezoekers. Ja hallo! Tot overmaat van ramp begon het toen ook nog te regenen. We hadden al een restaurantje gespot bij het Kasteel waar ze op het eerste oog echt onwijs lekkere taarten serveerden. Doen dus! De kans om onze dag nog even goed te maken dachten we zo...
Een chocoladetaart voor mij en een lemon meringue voor Pieter. Gigantisch grote stukken dat moet wel gezegd worden, maar de smaak was niet zo groots. Die van Pieter was ronduit smerig te noemen en die van mij ging wel als je van smakeloze chocolade houdt met een kilo suiker erdoorheen geflikkerd.
De stad dan maar in. Eekhoorntjesjacht! We moeten onze dag toch ergens mee vullen. En kom op, die beesten zijn gewoon te schattig. Alhoewel ik wel moet bekennen na een uur onder de bomen te lopen ik toch wel aardig de kriebels krijg van die beesten. Zometeen schijten ze nog op mijn hoofd denk ik dan, of springen ze ineens in mijn nek. Brr. Bijna net zo eng als de vlindertuin. Internetcafe ingedoken, boodschappen gedaan en dat was het alweer. Overigens op de terugweg naar huis viel me ineens op hoe normaal ik het ben gaan vinden dat er tientallen mensen tegelijk de snelweg te voet oversteken. In Afrika kan alles!
’s avonds een Harry Potter filmmarathon gehouden^^