Afrika stage deel 4

15-07-09
Om 9 uur werd ik verwacht dit keer, helaas voor mij besloot eigenwijze Pieter dat wel vroeg aan de slag moest dus uitslapen was er niet echt bij. Tot overmaat van ramp stond ik om 8 uur onder de douche toen in de sleutel in het slot hoorde en de deur open ging en er drie dikke tantes binnen kwamen wandelen die in luid afrikaans hun kinderen en kleinkinderen bespraken. De schoonmaak. Shit! Ik in mijn handdoekje en nog helemaal zeiknat naar buiten, ze schrokken wel even terug van mijn verschijning Hoe dan ook, kopje koffie naar binnen en hun aan het werk!
Ik werd geplaatst met Dr. Wilson vandaag, een arts die op de afdeling infection diseases werkt. Ik mocht de hele dag bij haar op de polikliniek zitten en helpen mensen te onderzoeken. Supervet!!
Een van de eerste patienten was de eerste (en meest geniale) zuid afrikaanse homo die ik ooit heb ontmoet. Geweldige kerel! Komt daar binnen met een strakke spijkerbroek, handtasje, oorbellen, sjaaltje. Hij wuift naar mij en begint dan blij te vertellen dat hij heel tevreden is over hoe de pillen aanslaan. “ ooh dokter I was so afraid I would get a rash or someting and all my costumers would thought I was a little ugly creature.” Nou hehe hij mag blij zijn, geen spotje te bekennen op zijn gladgeschoren gezicht Ik vraag me wel af of hij nou prostituee is eigenlijk, als hij homo is, aids heeft en het heeft over klanten. Of is dat nou weer heel bekrompen van mij?
Dr. Wilson heeft me vandaag ook maar even wat algemene theorie over HIV bijgebracht aangezien ik zelf vrij weinig weet vanuit geneeskunde. Constant komen de CD4 count en virusload terug waaruit ik dan zou moeten kunnen opmaken of de patient meer dood dan levend is of dat hij alles prima onder controle heeft. Daarnaast de verschillende medicatie die ze gebruiken. Het komt erop neer dat CD4 een bepaalde immuuncel is in ons lichaam die helpt bij het aanvallen van virussen en bacterieren etc en zo voorkomt dat we ziek worden. Deze cel wordt geinfiltreerd door het HIV virus en neemt zo in aantal af waardoor mensen met een laag CD4 gehalte sneller ziek zullen worden en minder weerstand hebben. Door medicatie kunnen we nu tegen gaan dat het HIV virus deze CD4 cellen binnen dringt en zo de patienten een langer en gezonder leven schenken. Bij mensen die aids hebben is het niet zo dat ze sterven aan aids maar aan de gevolgen van hun verlaagde immuunsysteem. Zo gaan ze dood aan een longontsteking bv. Een normaal CD4 gehalte ligt tussen de 500-2000 maar bij mensen met HIV loopt dit aantal ergens binnen 10 jaar terug naar 200 (wat hier de grens is om mensen te gaan behandelen). In Nederland worden mensen al behandeld vanaf een CD4 gehalte van 340. De reden dat ze hier pas zoveel lager beginnen is omdat er zoveel mensen met HIV zijn dat ze bang zijn voor resistentie als ze iedereen al zo vroeg gaan behandelen. De nadelen zijn ook groter, zo is er meer schade die niet meer ongedaan kan worden. Ook om deze reden is tuberculose hier zo veel aanwezig. Al die mensen met HIV zijn zeer ontvankelijk voor dit virus en geven het zo allemaal aan elkaar door. Zo heb ik vandaag op het spreekuur dan ook veel mensen gezien met tuberculose.
Mama (en andere mensen die niet goed tegen gedetailleerde beschrijvingen kunnen) misschien moet je de komende paragraaf maar overslaan.
Misschien moet ik toch wel mijn toekomstbeeld gaan veranderen. Geen kinderpsychiater worden maar wonderspecialist (zou dat bestaan?). Vandaag was er een vrouw met een abces onder haar oksel. Echt een Wajo-pak-je-camera-erbij abces. Halleluja wat een joekel. Zeker wel 8cm aan diameter als het niet meer was. Ze had er al een week erg veel last van en was al naar de huisarts geweest maar het werd steeds erger. De huisarts (of nouja, die hebben ze hier niet, maar de arts in het town ship ziekenhuis) had er een sneetje in gemaakt en daar kwam nu dan wel een grote shitload aan pus uit. Alleen helaas voor deze vrouw is het abces onderverdeeld in compartimenten (ohja even ironisch tussendoor, zoiets heet dus een negeroog hehe, dat heb ik hun maar niet verteld) en moet je dus overal sneetjes maken wil je alle pus eruit krijgen. Ze droeg al een lap stof erover om alles op te vangen maar het stoomde nog volop toen die eraf kwam. En dan dus te bedenken dat het al stroomt voor 3 dagen. Hoe dan ook, ik kan er niks aan doen, ik vind dit zo fascinerend! Ik wil niks liever dan zelf ook handschoenen aandoen, haar onderzoeken en dat abces opensnijden. Ik moest me inhouden om niet te vragen of ik mee mocht naar de chirurg om te zien hoe ze dat doen. Ik hoop overigens voor de patient dat ze een verdoving kon krijgen, alhoewel ik dat betwijfel..
Goed nu ik toch op dreef ben er was vandaag ook een patient uit Congo die echt een gigakrater in haar dijbeen had. Echt hoe vet om te zien. Echt zo’n vulkaankratertje gewoon. Helemaal pikzwart been en dan echt van die rafelende randen met roze(vlees) en wit(pus) aan de binnenkant. Mama misschien had je dit stuk over moeten slaan, sorry
De volgende patient die nog onder wondenbehandelen valt was een man die echt gekmakend veel praten. Volgens mij was hij ook gewoon niet zo snugger maar goed. Hij had een kraterachtige wond ter grote van een boterhambordje bij rond zijn anus. Dat zag er dan wel weer iets minder “ vet” uit moet ik zeggen maar hallo nogsteeds sta ik er graag met mijn neus bovenop! Bizar toch dat het menselijk lichaam gewoon zichzelf zo kan wegvreten. Doe mijn zo’n specialisme! Of in ieder geval in de weekenden, ben ik door de weeks wel gewoon kinderpsychiater.
Vandaag viel me wederom op dat als je door het ziekenhuis loopt je overal mensen met een kussen ziet lopen. De eerste dagen keek ik er een beetje vreemd van op, moeten al die mensen hun eigen kussen meenemen voor opname dacht ik nog? Maar nadat ik beter keek zag ik dat de meeste mensen die tegen de muur staan te wachten totdat ze aan de beurt zijn (of totdat er een stoel vrij is) tegen een kussen aan leunen. Door het hele ziekenhuis zijn er op alle muren een tweedeling te vinden. Vanaf de vloer tot ongeveer 1.5 meter hoogte is het blauw en dan zit er een grote houten lat. Daarna is de muur wit. Maar omdat deze lat dus precies in je rug komt te prikken als je tegen de muur aan wilt leunen is dat echt geen doen (heb ik zelf ondervonden). Al die mensen gebruiken dus dat kussen om rustig hun dagje in het ziekenhuis in “comfort” door te brengen.
Nu snel verder in mijn boek. Echt een hele grote aanrader: Haar naam was Sarah van Tariana de Rosnay. Wauw wat een boek. Ik ben vanochtend begonnen met lezen en denk het vanavond voor het slapen uit te hebben. Geweldig mooi.