Afscheid

Op dit moment weet ik even niet wat ik met mijn gevoelens aan moet. Ik ben aan het einde van mijn 2 weken vakantie en er is vanalles gebeurt. We zijn familie gaan bezoeken in het buitenland, maar net voordat we gingen, heb ik met de hond een bezoekje gebracht aan de dierenarts, denkend dat hij niet mee terug zou komen. Hij liep er verloren bij, hield al een tijdje zijn eten niet binnen een poepte en plaste in de kamer. De dierenarts gaf aan, gewoon wat pillen voor zijn nieren en zijn voeding aanpassen, dan heeft hij weer controle over zijn blaas. Als dat niet zo is, dan even urine inleveren en kijken of het geen suiker is.
Tijdens de vakantie hield mij schoonmoeder mijn man op de hoogte van de situatie met de hond. Hij piepte de hele tijd en we moesten er echt over gaan nadenken om hem in te laten slapen als we terug waren, want zij kon het niet meer aanzien. Ze had zelfs de dierenarts al gebeld en we hoefden alleen maar te bellen als we terug waren en dan konden we terecht. De laatste dagen van onze vakantie bij de familie ben ik er continue mee bezig geweest en heb weer wat traantjes gelaten. We kwamen thuis en hij zag er inderdaad slechter uit dan voordat we vertrokken. Hij was afgevallen en liep heel slecht. Hij had steeds zijn staart tussen zijn benen en had zichtbaar pijn. Dus ik deed wat mijn schoonmoeder had aangegeven en belde de dierenarts. Hij had geen tijd en zou mij later terugbellen. Die middag kreeg ik te horen dat ik de volgende ochtend terug mocht bellen, want vandaag ging niet meer. Ik heb op de bank geslapen naast de hond, want hem alleen laten wilde ik niet.
De volgende ochtend kreeg ik weer te horen dat hij geen tijd had en we pijnstillers konden halen bij zijn assistente. We moesten het dan maar een paar dagen aankijken.
Toen ik mijn schoonmoeder belde reageerde ze boos. Ze klonk boos op mij en dat maakte mij weer boos. Wie was zij om over mijn hond zijn leven te bepalen, de keuze was al moeilijk genoeg en eigenlijk was ik ergens blij dat de dierenarts het eerst wilde aankijken met pijnstilling. Maar mijn schoonmoeder zag hem liever meteen dood.
De pijnstilling gaven gelukkig wat verlichting, maar hij sliep veel en lag heel veel. Hij had moeite met opstaan en af en toe klapte zijn heup naar een kant en gaf hij een gilletje vsn de pijn. Ondertussen waren wij weer de dierenarts aan het afwachten. Na 3 dagen besloot ik zelf te bellen en toen was het zover. Iedereen had mij gezegd dat het beter was om de hond in te laten slapen dus nu moest het ook maar gebeuren. De afspraak was gemaakt en stuk van verdriet liepen we met hem naar de auto. Hij liep voor mijn gevoel al wat beter, maar de afspraak was nu al gemaakt. We kwamen bij de dierenarts en de hond deed nog buiten zijn laatste plasje en liep mee naar binnen. Daar snuffelde hij wat rond. Waar hij vorige keer tegenstribbelde, liet hij nu meer toe. De dierenarts gaf hem zijn eerste spuit en de hond gilde het letterlijk uit van de pijn. Na een paar minuten viel hij om en ik ving hem op en hield hem huilend en snikkend vast. Daarna volgde de spuit in zijn hart.
Achterin de auto onderweg naar het crematorium hield ik de hond op schoot. Hij voelde niks meer, maar ik bleef hem aaien. Na een goed ontvangst bij het crematorium en een verdrietig afscheid reden we terug naar huis en begon ik me af te vragen of ik er wel echt goed aan heb gedaan. Of ik mij niet teveel heb laten beïnvloeden door anderen en met name mijn schoonmoeder, die toch nogal dwingend haar zin kan doordrijven en die af en toe erg kwetsend uit de hoek kan komen, terwijl ze zelf denkt dat ze moeder Theresa is.
Thuis kreeg ik niet veel eten weg en slapen wilde ik ook niet, al was ik echt heel moe. Het huis voelde leeg en het huis afsluiten voelde raar, omdat er geen hondje rond liep waar ik normaal "welterusten en tot morgen" tegen zou zeggen.
De volgende ochtend werd ik wakker en twijfelde nog steeds of ik er wel goed aan had gedaan. Dus veel te laat ging ik zoeken op internet en vond ik iets over een aandoening aan de anaalklieren, wat gewoon had kunnen worden verholpen en wat inderdaad zo'n zeer doet dat de hond ervan kan gaan gillen.
Nu ben ik boos. Boos op mezelf, dat ik niet naar mijn instinct heb geluisterd, want ik kan hem niet meer terughalen. Maar vooral boos op mijn schoonmoeder en de dierenarts, omdat de een het zo nodig vond dat mijn hond dood ging en de ander het niet nodig vond hem verder te onderzoeken om erachter te komen dat het een aandoening was waar wel iets aan te doen was. Of om bevestiging te geven dat het wel echt de juiste keuze was.
Ik denk dat ik me dit voor de rest van mijn leven kwalijk zal nemen. Dit afscheid kwam waarschijnlijk te vroeg en dat is mijn schuld, maar ik neem het mijn schoonmoeder kwalijk dat ze mij op mijn zwakste moment de verkeerde kant op heeft gepusht en de dierenarts kwalijk dat hij niet verder heeft gekeken, masr die spuit er gewoon in heeft gejast.