Hormonen en kinderen enzo

Nog 2 weken. Dan komt mijn mannetje weer thuis. Afgelopen week heb ik een week gehad met ups en downs, maar dat zijn deels hormonen.
Op controle bij de verloskundige lag de baby in een stuit. Ze voelde duidelijk dat het rugje links lag en het hoofdje boven. Mijn eerste gedachte: pffff niet weer hè! Mijn volgende gedachte: ach ja, been there done that! Want zo is het. De eerste lag in een stuit en hebben ze er niet uitgekregen, ondanks verwoede pogingen. Ik heb geprobeerd om op de natuurlijke manier te bevallen en dat is helaas niet gelukt. Mocht het deze keer in een stuit blijven liggen, dan ga ik maar meteen voor de keizersnede. Als het een geplande wordt hebben wij misschien zelfs wel wat te zeggen over de datum. De stuit verklaard voor mij wel mijn plasgedrag, want ik heb af en toe het gevoel dat ik om de 5 minuten moet plassen. Maar als mijn kind daartegenaan aan het trappen is, dan kan er natuurlijk wel minder in mijn blaas.
Ons nieuwe bankstel en eettafelstoelen zijn eerder dan ik had verwacht. In plaats van kunstleer stof deze keer. En het weekend komen mijn ouders om mij een beetje te helpen met het huishouden, maar mijn zusje heeft geen oppas voor de kinderen kunnen regelen, dus die komen "gezellig" mee. Een 3-jarige en een 1-jarige stormen vrijdag mijn huis binnen en klimmen meteen met schoenen aan op de bank. Ik heb meteen spijt als haren op mijn hoofd en alles wordt me even teveel. Een huilbui. Ik mis mijn man en ik wil zo graag de bank nieuw houden, zodat hij hem ook nog mooi en schoon kan zien. Gelukkig valt het mee. De volgende dag komt mijn zusje haar kinderen halen.
Ik schiet er weer bij in, want ze had beloofd een spoeling in mijn haar te zetten, omdat ok mijn haar bij de laatste kappersbeurt te licht vond, maar uiteraard is ze dat helemaal vergeten dus ik zal nog even moeten dealen met mijn te blond uitgevallen haar. Moe van de drukte en toch een beetje gestrest ga ik slapen. De volgende dag sta ik op met frisse moed. Een nieuwe zonnige dag en de handen een beetje vrij, want mijn ouders zijn er nog, dus vandaag mag ik relaxed douchen.... denk ik. Gezellig met zijn allen ontbeten en mijn moeder gaat de was voor mij doen, mijn vader neemt mijn dochter even mee naar de hertjes en ik stap onder de douche. Even een momentje voor mezelf. Maar dan kom ik beneden en de hond ligt op de bank. Shit, vergeten in de bench te doen. Maar dan zie ik de nieuwe eettafelbank van de tafel staat en een beker van mijn dochter, waar voorheen yoghi in zat, op de bank liggen. Eerst boos op de hond, daarna boos op mezelf en vervolgens op iedereen kom ik in een huilbui waar ik even in blijf hangen. Hysterisch maak ik eerst de bank zo goed mogelijk schoon. En vervolgens pak ik de stofzuiger en de stoomreiniger om heftig huilend het de woonkamer schoon te maken en de yoghivlek te behandelen. Mijn dochter komt binnen met zelfgeplukte bloemetjes, maar die bieden even geen troost. De hele dag ben ik boos geweest. Op mezelf, op de hond en op de situatie, die is zoals hij is en waar ik nu even niks aan kan veranderen. Vandaag een nieuwe dag. Met veel regen, maar voor mij iets positiever. Ik heb gelachen om stomme dingen. Ik ben even weg geweest. Mijn dochter liet het zelfs toe dat ik een kort dutje kon doen op de bank. Hopen dat de komende 2 weken snel voorbij gaan. Dan kunnen wij mijn man en mijn dochters papa weer in de armen sluiten. Wat ben ik blij als hij weer thuis is. Respect voor alle alleenstaande moeder en voor zwangere vrouwen, waarvan de man altijd onderweg is voor zijn werk.