Tranen bedwingen

Ik ben moeder van een dochter van 3 en 27 weken zwanger van nummer 2. Ik zat in de ww, maar heb me ziek gemeld. Ik heb last van een lichte vorm van bekkeninstabiliteit en moet alles met mate doen van de fysiotherapeut. Ik mag niet te lang zitten, lopen, stilstaan en moet met regelmaat mijn rust pakken.
Vorig jaar ben ik getrouwd met de liefde van mijn leven. Hij moet regelmatig naar het buitenland voor zijn werk. Meestal is het hooguit een tot anderhalve week, maar net nu is hij 3,5 week van huis. Naar Australië nota bene. De andere kant van de wereld. Gisteren 1 jaar getrouwd en we konden het niet eens samen vieren. Later deze maand ook 7 jaar samen, maar ook dan is hij nog niet terug. Hij werkt gemiddeld 14 uur per dag daar en bij pech is hij nog langer aan de gang. Als we geluk hebben kunnen we af en toe skypen, maar daar heeft hij niet altijd tijd voor en ik moet dan zorgen dat ik thuis ben of ergens waar ik goede wifi heb.
3 dagen is hij nu van huis, dus ik moet nog 3 weken. Gelukkig is onze dochter best zelfstandig, maar heeft bij herl veel.dingen ook nog hulp nodig. Daarnaast probeert ze veel uit wat niet mag en moet ik haar regelmatig corrigeren. En met die lichamelijke beperkingen en zonder hulp van mijn man heb ik het best zwaar en probeer ik regelmatig mijn tranen te bedwingen. Helaas lukt dit niet altijd. Ik heb ook mijn hormonen niet altijd onder controle en wordt snel boos om de kleinste dingen. Boos op mijn dochter die weer eens niet luistert, maar vooral boos op mezelf. Omdat bedrijven geen zwangere vrouwen aannemen. Omdat ik me nutteloos voel. Omdat ik niet afhankelijk wil zijn van andere mensen. Ik probeer dan ook toch zoveel mogelijk zelf te doen met als gevolg dat ik extra last krijg van mijn bekken en mijn rug. Omdat stress niet goed is heb ik besloten om maar van me af te schrijven. Het lucht tot nu toe nog niet echt op, maar ik hoop dat het dit wel gaat doen.