Alleen.
Lig je dan in bed, in het donker.
Ondertussen rollen er tranen over mijn wangen.
Ik vraag mezelf eigenlijk af waarom.
Gevoelens die door niemand beantwoord worden, zou dat het zijn waarom ik huil?
Het alleen zijn gaat me eigenlijk best prima af als ik eerlijk moet zijn. Ik heb de leukste vrienden waar ik tijd mee door breng.
Tenminste als ik daar zin in heb.
Ondertussen staar ik naar mijn telefoon en bedenk ik me ondertussen wat ik nou eigenlijk neer wil schrijven, of over wie.
Het gevoel hebben dat momenteel niemand echt iets van je wilt voelt raar, ik zit bij 3 mensen waar ik eerder wel mee ging in de friendzone terwijl ik wel contact met ze heb.
Ik vind het maar moeilijk, en kan het dan ook niet zo goed plaatsen.
Ik dobber er wat tussen door, misschien wil ik gewoon wel weer iemand hebben waarvan ik weet dat die gene mij wél ziet staan.
Misschien mis ik dat?
Ik weet dondersgoed dat ik dat bij die andere 3 niet meer ga krijgen.
Ik heb me daar dan ook bij neer gelegd al voelt alles wel heel vreemd.
Wil ik dan zo graag dat iemand mij óók leuk vind?
Zo van “ hallo, ik ben er ook nog, kijk hoe leuk ik eigenlijk ben”. ??♀️
ASIL, vrouw, 31 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende