Alleen wakker worden.

Ik ben nu weer een halfjaar 'alleen'. De afgelopen 1.5 maand ging best goed, ik had het te druk om na te denken want ik ben altijd onderweg. Ik begrijp ook wel waarom het uit is tussen ons, alles is zo logisch als je er rationeel over nadenkt.
Het had mij nog veel meer belemmerd als ik bij hem was gebleven, zo destructief allemaal maar toch ergens diep van binnen zal ik hem altijd missen. Ergens diep van binnen blijft een emotioneel stemmetje gillen .. wat als dat en dat anders was geweest. Een gapend gat in mijn hart wat ik gewoon niet weet te vullen.

Ik ga ook echt wel door ook al voelt het allemaal zo vreselijk. Iedereen in mijn omgeving heeft een relatie. En echt ik gun het ze van harte. Niemand laat me echt alleen zitten en wanneer ik weer eens huil dat het leven zo totaal geen zin meer heeft (want dat gebeurt vaak, te vaak, beschamend gewoon) is er altijd wel iemand met opbeurende woorden. Toch mis ik mijn geluk met 'iemand'. Ik wil niet dat 'derde wiel' zijn of die zielige jank vriendin.

Alleen wakker worden is niet leuk. Van mij mogen alle feestdagen gewoon voorbij gaan zonder dat ik er erg in heb. Ik ben niet gelukkig en het forceren daar van doet nog meer pijn. Mensen zeggen dat ik 'stil moet staan' bij dit gevoel, niet moet vluchten.

Maar ik wil gewoon alleen maar rennen.
21 okt 2015 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van st-ar
st-ar, vrouw, 32 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende