Uitdaging

Morgen is het dan zover.

Het is grappig hoeveel er in een jaar kan veranderen.
Bijna een jaar geleden maakte mijn ex het uit na een heftige periode, mijn contract werd niet verlengd (flexcontract).

Ik zou eigenlijk van februari tot september werken, bij een andere werkgever vervanging zwangerschapsverlof maar werd niet geheel onverwachts ook daar overbodig i.v.m covid wat nogal veel invloed heeft gehad op iedereens leven.

Toen kwam de nieuwe vraag en keuze, welke opleiding wil ik mee beginnen. Ik heb lang getwijfeld. Maak ik een doorstart pedagogiek, ga ik net als mijn moeder voor doktersassistent of kies ik voor totaal iets anders. In het totaal had ik 4 keuzes. Uiteindelijk was de keuze niet heel moeilijk omdat ik maar voor 1 opleiding werd aangenomen. Pedagogiek niet meegerekend want daar kon ik weer instromen. Maar wou ik uiteindelijk zelf niet meer. Ik ben met een duidelijke reden gestopt.

Ja inmiddels ook 8 kilo lichter. De laatste 3 kilo zijn wat moeilijker want mijn motivatie raakt op. Ik spin nu 2x in de week en haal elke dag mijn stappen doel. Ik weet dat het nu aan voeding ligt. Ik zou echt weer wat strenger voormezelf moeten zijn. Maar je wilt ook af en toe genieten. Ik heb geen overgewicht en qua denkstijl is er veel veranderd. Ik at eerst alles wat los en vast zat bij elke tegenslag die ik voelde. Een echte emotie eter. Als mijn ex weer iets deed wat mijn kwetsbare ziel niet aankon, was mijn oplossing bijna altijd een pak koekjes of reep chocolade. Meestal meerdere repen. En dan alsnog had ik officieel geen overgewicht.

Morgen is dan ook de dag, dat ik ga starten. Nieuwe studie. Twee jaar lang knallen.

Heel toevallig ken ik al iemand van deze studie. Het is meisje, alleenstaande moeder van twee jonge kinderen en net uitelkaar met de vader van haar kind. Ja wel een schrijnend verhaal.
Ze appt mij met allemaal vragen en wilt over alles praten. Ik heb haar uiteindelijk aangeraden om naar een pschyoloog te gaan. Helaas is dit ook wel waar ik bang voor was. In mijn vorige studie. Pedagogiek. Was ik degenen aan wie alles gevraagd werd en ik regelde voor iedereen alles. Uiteindelijk heeft mij dat ook de kop gekost. Na twee jaar was ik uitgeput, iedereen kwam met privekwesties en studieproblemen naar mij toe. Wat ik op dat moment oke vond. Maar het nam grote vormen aan. Ik nam mijn toen beste vriendin in huis, relatie problemen ik bemiddelen. Elk project was ik hoofdverantwoordelijke. En spreek ik die mensen nog? Waren ze er voor mij. Toen ik in een burn out (op jonge leeftijd) had. Niemand van al deze mensen heb ik ooit nog gezien. Ja mijn beste vriendin wel, maar daar kreeg ik uiteindelijk een glas van naar mijn hoofd gegooid. Omdat ik zei, ik kan je nu niet helpen.

Soms denk ik, trek ik dit aan. Weten mensen dat ik graag andere help? Maar daar ook weinig grenzen in heb? Dat ik geen nee kan zeggen.

Soms denk ik. Wat ben ik hard geworden. Maar ik denk zodra je grenzen krijgt. Gezonde grenzen. Weet je in hoeverre je een ander kan helpen zonder dat dit ten koste van jezelf gaat. En nog even heel hard gezegd. Dit is toch een dagboek. Dit meisje heeft twee kinderen, terwijl ik mijn eigen kind heb laten weghalen (wel onder druk). Ik vind heel vervelend voor haar. Maar het leven zijn ook keuzes. Lijkt mij trouwens heel moeilijk om kinderen alleen op te voeden. Maar helaas heeft zeker tegenwoordig niemand meer de garantie om bij elkaar te blijven. Kinderen zijn geen voorwaarde dat iemand bij je blijft. En dat weet ik, als kind van gescheiden ouders maar al te goed. Daarom ben ik toch blij, dat ik het niet alleen hoefde te doen. En ja daar mag ik mezelf ook credits voor geven. Nu na een jaar kijk daar anders op terug, eerst voelde ik mij overladen door schuld gevoel. Over wat er was gebeurd. Maar ook toen heb ik bewust gedacht. Wil ik dit kind het leven geven als ik bij voorbaat al weet dat het kind zal worden met gescheiden ouders. Heb ik toch wat geleerd van de scheiding van mijn ouders. Wat mij hopelijk niet bitter heeft gemaakt maar verstandig.


Ik heb deze zomer tegen mijn moeder gezegd. Dit jaar ga ik voormezelf. Ik wil best iemand af en toe helpen. Dat is uiteraard geen probleem. Maar dit meisje is duidelijk mijn uitdaging. Er zullen heel veel uitdaging op mijn pad, mijn weg komen de komende jaren en waarschijnlijk het komende leven.

Maar mijn voornemen.
1. Grenzen, grenzen, grenzen. Nee niet iedereen hoeft mij leuk te vinden en ik hoef niet door iedereen aardig gevonden te worden.
2. Blijven sporten en deze goede leefstijl doorzetten
3. Doorzetten en niet bij elk kleine tegenslag, in zelfmedelijden liggen rollen. Compassie geen zelfmedelijden.
4. Rust nemen wanneer dat nodig is
5. Ook niet geheel onbelangrijk. Focus.

Op naar een nieuwe uitdaging.