Alleen zij...

Alleen zij... Zij is de enige die ik wil.
Na 2 jaar 8 maanden en 25 dagen is het zover... We zijn uitelkaar...

Het is misschien zielig dat ik in detail uitreken hoe lang we zijn samengeweest, maar hey, ik heb op deze moment echt niets beters te doen.
Er is in deze periode heel veel gebeurd... Te veel om op te noemen, maar net genoeg om met elkaar te breken...

Toch hoop ik nog steeds dat ik met haar oud zal worden. Zij is dan ook alles voor mij.

Ik heb verdomme veel fouten gemaakt in onze relatie. Ik heb ze pijn gedaan. Zowel fisiek als mentaal.

Hoe meer ik erbij stilsta hoe alles gelopen is, hoe meer ik weet dat het mijn fout was. Oké, ze heeft gelogen, dat had ze niet moeten doen. Maar had ik zo moeten reageren op haar verleden?

Buiten het sms'en van haar is er eigenlijk niets waar ik problemen van hoef te maken. Iedereen heeft zijn verleden en iedereen probeert te vergeten. Waarom kan ik dan niet vergeten waar ik zelfs niet eens bij was.

Als ze moest beseffen hoeveel ik van haar hou, zou het dan ooit nog goed komen?

Ik heb haar geslagen, ik heb haar verweten, ik heb haar ronduit pijn gedaan. En door mijn woede was ik verblind, zodat ik niet zag dat zij mij verdomd graag zag.

Waarom pikt een mens anders deze dingen die ik haar aangedaan heb?

Ik hoop dat er een dag komt dat we opnieuw kunnen beginnen. Van voren af aan, op een eerlijke en liefdevolle basis.

Ik zou kruipen voor haar. Ik doe alles wat ze me vragen zou. Ik kan alleen maar gelukkig zijn als ik haar aan mijn zijde heb. Ik wil naar haar toe kunnen gaan als ik van het werk kom. Toch wil ik haar niet meer verstikken zoals voorheen.

Hoe stom kan ik eigenlijk wel zijn. Als ik naar mezelf kijk, heb ik de dingen gedaan die ik zelf het meeste zou haten. Niemand hoeft tegen mij te zeggen dat ik niet meer mag gaan werken. Niemand hoeft tegen mij te zeggen dat ik m'n smoel moet houden en dat ik moet zien wat ik zeg. Dit heb ik allemaal gedaan met haar. Het is mijn fout dat alles misgelopen is.

Ze zei me vanmorgend dat ze het verdient had om zo behandeld te worden... Nee, ik heb het verdient om eruit gezet te worden. Nu besef ik pas echt dat ik haar doodgraag zie, dat ik van haar hou!

Ik weet dat ik in october dat ook al gezegd had. En nu lijkt het allemaal gespeeld. Ik heb het enige dat me lief is kapot gemaakt.

Ik mis haar verdomme hard. Ze zegt dat ik de moed niet op mag geven en mezelf moet bewxijzen. Ik probeer dat te doen, maar het lijkt zo uitzichtloos. Ik huil achter de computer als een klein kind. Ik huil als ik in de auto zit. De pijn is ondragelijk geworden.

Vandaag ben ik naar de Kringloopwinkel geweest om meubelen te kopen. Het deed pijn om dit te doen. Dit is mijn thuis niet. Mijn thuis is bij haar. Alleen heb ik alles eerst moeten verpesten om daar achter te komen.

Bijna 4 jaar geleden ben ik van mijn ex weggegaan. Toen had ik het ook moeilijk, maar gewoon om het feit dat ik alleen was.

Nu ben ik niet alleen alleen, maar nu ben ik ook alles kwijt. En alles is voor mij Miranda. Van haar zal ik altijd houden. Ze zal het nu moeilijk vinden om dit te geloven en ik neem haar dat niet kwalijk. Maar ik wil haar terug! Geef me de keuze, een miljoen euro of Miranda en ik kies Miranda.

IK WIL HAAR!

Ik hoop dat ze me ooit kan vergeven voor wat ik gezegd heb en dat ik haar geslagen, gestampt en vernederd heb.

Ik ben naakt zonder haar. Niet meer waard dan een lege fles water. Zij maakte mij compleet en ik wou dat niet zien.

Vergeef me...

Ik hou van je met heel mijn hart en ziel.