Hoe nu verder gaan

Niet dat ik veel te kiezen heb nu.

Voorlopig zit samenwonen er niet meer in. Mijn eigen schuld....

Ik voel me leeg... Verschrikkelijk leeg.

Maar ze heeft gelijk, samenwonen op deze moment is geen goed idee.

Ik moet nog dingen verwerken, hoewel ik heb ingezien dat ik diegene was die fout was.

Toch samenwonen met haar moeder zie ik niet meer zitten. Logisch toch?

Moeders hebben en zullen altijd een invloed hebben op het leven van hun dochter.

Miranda voelt zich ook niet lekker bij het idee voor de rest van haar leven te moeten samenwonen met haar moeder. Niet dat ze dat gezegd heeft met die woorden, maar je voelt ook de spanningen.

Het enige wat mij nu nog rest is Miranda te laten zien dat ik kan veranderen. En ik zal veranderen.

Toch wil ik niet langer van haar gescheiden zijn. Ik wil naast haar liggen in bed, haar vastpakken en opnieuw beginnen.

Geloofde ze maar dat ik deze keer alles achter me ga laten. Ik wil er met haar over praten, rustig. Ik snap haar visie.

Gaf ze maar een teken dat zij ook bij mij wil zijn...

Ik mis ze, ik hou van haar, eeuwig...