Alleen zijn (4)
28 mei schreef ik deel 1.
Nu bijna 2 maanden veder durf ik langzamerhand te zeggen dat het beter gaat.
Ik ben niet meer bang alleen. Ik schrik niet meer van elk geluidje in het huis, ik raak het gewend dat ik niet elk ding kan 'delen' (met hem), ik huil niet meer omdat er niemand behalve de vogel van mijn huisgenoot thuis op mij wacht en zelfs de moeilijkste momenten alleen in bed liggen (mijn beer niet meegerekend) en alleen wakker worden zijn makkelijker.
Steeds vaker vind ik het wel prettig om mijn "eigen" gangetje te gaan. Ik kan genieten van de stilte en lachen om mezelf. Natuurlijk zijn veel dingen (relaties/stelletjes/etc) nog wel confronterend maar het gaat beter ..
Ik hoop dat ik kan zeggen dat ik door het ergste heen ben en de scherpe kantjes eraf zijn.
st-ar, vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende