Dag 7: Omgaan met tegenslagen.
Dag 7.
^ Zo niet mijn sterkste kant.
Vannacht erg slecht geslapen. Ik kon de slaap niet vatten en omdat ik om half zeven op moest staan, ben ik nu echt niet te genieten. Het eerste wat ik zie in een groepsapp 'we hebben een onvoldoende'. Ik kan wel janken, ik zie mijn 'p' voor mijn neus voorbij gaan. Mijn eerste onvoldoende en dan ook nog op dit moment! Stel je voor dat ik alles haal behalve dit laatste verslag? Ik had er al geen goed gevoel over. Ik wist ergens diep vanbinnen wel dat het slecht in elkaar zat. Maar ik heb de controle losgelaten. Het kutte van een groepsverslag, wat doe je als de andere zwak zijn in taal? En niet toelaten om het te laten verbeteren .. want dat is niet mijn deel.
In mijn eerste paniek reactie stuurde ik bijna iedereen die ik kende een app (om half zeven 's ochtends.) Dat ik een dikke onvoldoende had gehaald. Daarna ben ik in huilen uit gebarsten, waardoor ik gehaast (ik zag er echt totaal niet uit) met de trein moest (in de ochtendspits). Als een zombie heb ik in de trein gezeten. Maar ik moet de hoop er in houden! Kom op het is 1 verslag, je hebt nog een week. Het moet vast gaan lukken. Dan maar een 5.5. Ik bedoel, we hebben nu een 5. Al iedereen zijn best doet moeten we er toch wel 0.5 punt kunnen bijkrijgen.
Het liefst zou ik gillen en in mijn boze negatieve spiraal vervallen. 'Zie je nou wel dat je het niet kan. Het is je eigenschuld. En hou op met hopen op je P'. Maar ik ga dit stomme stemmetje negeren. Hoe moeilijk ook.
Ik doe mijn best, ik kan het en mocht ik het niet halen, is het niet het einde van de wereld. Ik ben niet mijn resultaten (ook al voelt het wel als het einde van de wereld. Het is niet erg oke? Meer dan je best kan je niet doen).
Ik ben trots op mezelf.
st-ar, vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende