Alleen zijn (deel 2)
Bah. Het bevalt me voor geen meter. De minuten duren uren en de dagen gaan zo traag voorbij.
Soms wil ik jou een berichtje sturen, jou smekend in de armen vallen om te vragen mij terug te nemen. Gelukkig zegt mijn gezonde verstand dat dit geen goed idee is. Waarom zou ik mezelf zo erg verlagen? Ik heb deze keuze zelf gemaakt met een reden. En eerlijk is eerlijk, jij bent nergens te bekennen om ook maar iets voor mij te betekenen (misschien maar beter zo).
Dus ik leef veder en doe ik de simpele dingen. Koken, schoonmaken, mezelf verzorgen. Dingen die er de laatste weken er een beetje bij in zijn geschoten. Lamlendig onder een dekentje liggen op de bank (kijkend naar soaps) gaat ook vervelen.
Ik wou dat ik mijn gedachtes kon stoppen want ze draaien overuren. Melatoine, valeriaan, temazepam, oxazepam. Het heeft geen nut want mijn gedachtes vallen niet te stoppen.
Zoveel gelukkig mensen om mij heen. Word ik ook weer gelukkig?
st-ar, vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende