Alles is goed meisje.

Laatst voelde ik me echt heel rot om mijn ex, en ik begon mijn leven net weer op te pakken tot ik het rare idee had om op watsapp dat gesprek nog eens te lezen.
Hij:''Hi''
''heey''
''hoeist?''
''goed, met jou?''
''Nou...''
''Nee doe dit niet doe het alsjeblieft niet''
''Schat, ik vind je nog steeds heel leuk en zo maar ik heb geen tijd voor je... ik heb het veel te druk met hobby's en school en ik heb mezelf te oud ingeschat, ik ben nog niet klaar voor iets. Het ligt echt niet aan jou, ik heb gewoon geen tijd''
''Nee''
''Ik hoop dat je een keer een vriendje vind die wel tijd voor je heeft...''
''Ik zal nooit zoiets vinden zoals jou.''
''Het zal moeten''
''Ik hou van je''
''Ik ook van jou...''
Ik;''Waarom doe je dit dan, als je echt van me hield dan had je het wel volgehouden met mij. Tijd of niet. Dan weet je dat er iemand is die om je geeft, en die je altijd alles kan vertellen.''
''Je kan mij ook alles vertellen, maar misschien als je beste vriend, en niet als je vriendje''
''Maar dat wil ik helemaal niet''
''Oh''
''Had ik maar meer geprobeerd! Was ik maar met je meegefietst, was ik maar knapper! Was ik maar slimmer, langer, dunner, leuker! Ik ben gewoon niet goed genoeg voor je, he?''
''Nee dat is het niet het is gewoon dat jij elke keer vroeg of ik iets wilde doen en dat ik nooit kon en dat vond ik zielig voor je''
''Nou dit is nog veel zieliger hoor''
''Schat..''
''Ik kan er niks aan doen dat ik nu moet huilen, ik heb nu echt helemaal niks of niemand meer die iets om me geeft. Alles in mijn leven gaat mis, ik stond op het punt te breken, maar ik had jou nog. Ik hield het vol door jou. En nu kan ik niks meer.''
''Nee!''
''Mijn batterij is leeg, ik moet gaan''
''wacht''
''Dag jorn.''

Daarna heb ik niet meer geantwoord.
Hij: ''Ik moet gewoon niet zo stom zijn!'' ''Ik ben echt een lul''
*2 gemiste oproepen*
Toen viel mijn telefoon uit.

De dag erna ben ik naar hem toe geweest, en hij deed zo lief. Gewoon niet leuk. Hij hield mijn arm wel om me heen, maar de gedachte dat ik hem nooit meer zou kunnen zoenen of samen iets konden doen, dat maakte me kapot. ik heb daar echt lang gehuild.
Maar dat moment, dat mijn lippen anderhalve centimeter van die van hem verwijderd waren, en dat onze blikken elkaar kruisten, en dat ik toen snel wegkeek. Dat zal ik nooit meer vergeten.
Wat was er gebeurd als ik me niet had weggedraaid?
Hadden we elkaar dan even aangestaard?
Had hij dan beseft dat hij echt van me houd, en dat hij me niet alleen kan laten?
Hadden we dan gezoend??
Ik zal het nooit weten. En ik wil het zo graag weten...

X, Amare