als vertrekken haast onmogelijk lijkt.

oef...Ik heb het echt gehad hier in deze woning en deze buurt.
Er zit schimmel aan de muren in de badkamer (kan het elke week schoonmaken)
Er zit schimmel aan de muur en plafond in het toilet (echt goor)
Het tocht aan alle kanten.
En laat mijn woningbouwvereniging net de smeerpoets award hebben gewonnen van de SP. Ze zijn de slechtste woningcorporatie van heel provincie Groningen. En ja, dat heb ik gemerkt. Acantus. Waar ik al eens een klacht heb ingediend en waar de huurders NIET serieus worden genomen.

Ik heb een bovenbuurman die geestelijk ziek is en 9 van de 10 keer diep in de nacht keihard begint te schreeuwen en te praten tegen zichzelf en 2 woningen beneden mij woont een antilliaans gezin waar heel veel ruzie is op hoog volume en waar klappen vallen en waarvan papa en mama 's avonds in de fietsenkelder wel eens crack roken met zijn tweeen. Je vind er allerlei sporen terug van drugsgebruik, in de fietsenschuur. Uitgedrukte jointjes, opengevouwen mini envelopjes waar (waarschijnlijk) coke in heeft gezeten. Bovendien zijn de schuurtjes in de kelder ook heel populair als kweek kamertjes voor wietplanten.

Ja. Ik woon in de absolute ghetto. De flat tegenover mij telt meer kapotte voordeuren dan deuren die nog heel zijn en er is regelmatig politie daar. En een straat verderop worden mensen geterroriseerd door hangjongeren en worden mensen in elkaar gemept door 15 jarigen. De patatzaak bij mij om de hoek is al meer dan eens overvallen en uit voorzorg zijn ze al voor 8 uur 's avonds dicht.

In het begin vond ik het spannend. Alles was nieuw, ik keek mijn ogen uit! bij de eerste politie inval bij de flat tegenover mij ging ik rustig op mijn balkon zitten genieten van de show. Maar toen was ik niet zwanger en toen besefte ik ook nog niet dat dit een alledaagse zaak was.

Er wonen hier veel junkies. Je moet niet raar opkijken als je laat in de avond ineens geschreeuw hoort buiten van een junkie, op zoek naar zijn fix. En je moet ook niet raar opkijken als je bijna omver gelopen wordt door een junkie in de flat omdat hij op weg is naar zijn afspraak met zijn dealer. Hij ziet je niet. Hij ziet alleen dat hij straks even niks meer voelt. Ik haat het. en tegelijkertijd is het zo ontzettend verdrietig en krijg je medelijden. Het is deprimerend en je begint zelf de hoop te verliezen als je dit allemaal ziet.

Weetje? Ik mis mijn oude vertrouwde stad. Mijn Groningen, waar ik me veilig voelde, waar ik met een stralend gezicht door de stad liep omdat ik houd van hoe ze eruit ziet, hoe de sfeer is. Gewoon, normale mensen met hoop, die kunnen bouwen aan hun toekomst. Lang niet zoveel leed als hier. Mensen lijden en creperen hier. Ze leven niet. En als ik hier nog veel langer blijf, wordt ik gek. Maar ja. Groningen heeft een wachtlijst van meer dan 7 jaar. Dus ja, ik moet nog wel even :'

De kunstenaar, de fotografe in mij zegt dat mijn huidige woonplaats enorm inspirerend is en dat er veel verhalen zijn die verteld moeten worden. Het leed, de armoede, het mag bespreekbaar worden. Niet veel mensen weten hoe erg het hier is. Veel kinderen die hier opgroeien missen de kansen die kinderen in de grote stad Groningen wel krijgen. Ik heb het zelf mogen meemaken toen ik als kind weg ging van hier, naar Groningen verhuisde met mijn vader.

De omgang met elkaar is hier zo ontzettend anders dan in de grote stad. Mensen van allerlei afkomsten komen samen, leven samen om er toch iets van te maken. Om maar even iets positiefs te zeggen. Er zijn hier zoveel meer burgerinitiatieven om de boel toch leefbaar te maken dan in de grote stad. Er is hier meer strijdlust. Maar mensen kunnen strijden wat ze willen, hopen wat ze willen, niemand komt een stap vooruit want niemand hoort ze.

Laatst las ik een krantenbericht dat me aan het denken zette.
Sinds Kabinet Rutte worden de rijken rijker en de armen steeds armer. De mensen met een laag inkomen (of geen inkomen) worden allemaal bij elkaar gepropt wat ervoor zorgt dat er steeds meer overlast is op bepaalde plekken. En het bewijs is hier, in mijn flat, in mijn buurt, in deze kleine stad (ik noem het dorp) waar ik woon. We zijn de armste stad van Nederland en godverdomme, dat merk je. En dan woon ik ook nog eens in de ergste buurt van deze stad. En ik kan je vertellen, na een jaar voel je gewoon dat alle hoop als sneeuw voor de zon verdwijnt en dat je wordt meegezogen in de negativiteit. Op de een of andere manier ga je accepteren dat je niet uit deze armoede zult klimmen want het is nagenoeg onmogelijk en het wordt je ook onmogelijk gemaakt. Hoop is er niet, werk is er niet. UWV zit je op de hielen alsof je bij voorbaat al een criminieel bent. Terwijl mensen zich suf solliciteren maar gewoon niet aan het werk komen. Want werk IS hier niet. en als alternatief gaan mensen zwartwerk doen (handel in van alles, verboden of niet verboden).
De voedselbank komt chronisch vrijwilligers tekort vanwege de grote hoeveelheid mensen die afhankelijk zijn van de voedselbank. Ik kom er zelf regelmatig voor mijn bonusmoeder en heb nu meerdere mensen leren kennen.
Als je verdrietige verhalen wilt horen van mensen, ga alsjeblieft eens langs de voedselbank en knoop een gesprek aan met de mensen. Ik heb erover nagedacht om vrijwilligerswerk te doen bij de voedselbank maar helaas heb ik niet het netwerk en de skills. De mensen die hier werken, ik het er ontzettend veel respect voor en ben ze ook enorm dankbaar. Het is ontzettend veel werk en je ziet echt de meest sneue situaties waarin mensen zich bevinden. Je moet er maar tegen kunnen, zeker omdat er ook veel kinderen zijn.

En vaak lees je over verwarde mannen (en vrouwen, maar het zijn voornamelijk mannen, sorry heren) die hun huis laten ontploffen door de gaskraan open te draaien o.i.d. en dan lees je achteraf dat hulpverleners steken hebben laten vallen en deze verwarde mensen aan hun lot overlieten. Nou...Dat steken laten vallen...dat gebeurd hier op grote schaal.
En ik ben bang dat mijn bovenbuurman op een dag ook doordraait. Politie doet niks, woningstichting doet niks. Niemand doet iets. 'want hij krijgt al hulp'. Maar ik zie de hulp nooit en ik merk er ook geen fuck van. Deze man moet niet op zichzelf wonen maar heeft begeleiding nodig. Verder kunnen de buren de tering krijgen van de instanties en moeten we maar de tanden op elkaar zetten als hij om 4 uur in de nacht uit volle borst begint te schreeuwen. En dat vind ik verschrikkelijk. Zeker als ik mijn 9 jarige stiefzoontje te slapen heb. hij wordt er bang van, verdomme.
De fotograaf in mij verteld me dat ik dit soort zaken aan de kaak moet stellen, dat ik deze problemen kenbaar moet maken aan het grote publiek. Ik heb een skill en kan deze inzetten om daadwerkelijk iets te kunnen betekenen voor deze doelgroepen. Kinderen hier verdienen evenveel kansen als kinderen in de grote stad. Mensen zonder geld met psychische problemen verdienen dezelfde hulp als mensen die wel geld hebben en het kunnen betalen. Wij hebben allemaal het recht op veiligheid. Maar dat recht is hier ver te zoeken. Het is net alsof men hier de hoop heeft opgegeven en de mensen maar gewoon laat voor wat het is.

Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet maar ik weet wel dat ik het zat ben. De armoede en de onwil van instanties en het beleid van het huidige kabinet maken me boos. En maar zeggen dat het beter gaat met de economie. Ja, wel in die magische Haagse bubbel. Maar niet hier in het hoge noorden, het afvoerputje van Nederland. Wij zijn onzichtbaar. En misschien moet daar eens wat aan gedaan worden. Maar ja. In je eentje kan je geen bergen verzetten :' Dus frustraties alom.

Veel liefs,

Inoue