armoede

Eigenlijk is het leven best wel oneerlijk als je opgroeit in armoede. En dan heb ik het niet over armoede in andere landen maar over armoede in dit rijke (een van de rijkste landen van de wereld) Nederland.
Er is niet voor niets een gezegde die zegt; 'Als je als dubbeltje geboren wordt, zal je nooit een kwartje worden'. Het wordt je in elk geval verdomd moeilijk gemaakt.

Zelf ben ik opgegroeid in armoede. Mijn moeder zorgde in mijn eerste levensjaren alleen voor 2 kinderen, waarvan 1 gehandicapt. Ze woonde zelf in een vreemd land, sprak de taal heel slecht en kwam moeilijk aan een baan. Hoe vaak kwam het voor dat we ineens minder meubels hadden? Achteraf hoor je dan dat de deurwaarde weer eens was langs geweest omdat ze de rekeningen niet kon betalen. En waar was mijn vader? Hij zat aan de alcohol en had mijn moeder in de steek gelaten toen mijn gehandicapte broertje pas geboren was. Ze stond er alleen voor en kreeg nauwelijks hulp van mijn familie aan vaders kant. Om het toch te kunnen redden hier in Nederland, had ze vaak een vriendje die dan boodschappen voor haar deed en haar financieel hielp. Ik was zelf te jong om alles te herinneren maar haar laatste vriendje voordat we naar Noorwegen vertrokken was een drama. Hij zat aan de drugs en verkocht drugs. Maar soit, hij zorgde wel voor brood op de planken. Ik kan me nog een ruzie herinneren waar mijn moeder een tabakpot van camel door de kamer gooide en er allemaal witte poeder door de kamer lag. Op dat moment werd ik door de zus van haar toenmalige vriendje naar boven gebracht. Niet een situatie voor een kind van 6. toch?

In Noorwegen ging het haar, tegen haar verwachtingen in, niet veel beter af. We kwamen in een oud krakkemikkig huisje waarvan de leidingen vastvroren in de winter en we hout moesten sprokkelen voor de open haard en sneeuw moesten smelten. Serieus. Het was een prachtige locatie, midden in het ruige natuur van Noorwegen. Maar zo ontzettend afgelegen! Met mijn 6 jaar (ik werd daar 7 jaar) moest ik eerst 20 minuten lopen of 10 minuten fietsen door het bos om naar de bushalte te komen en daarna nog een uur met de bus om naar school te gaan. Elke dag weer. In mijn eentje. En dat terwijl de ex van mijn moeder, die een half uur verderop woonde, zwom in het geld en grote feesten hield en ons graag liet zien hoe goed hij het had. Natuurlijk heb je dat als 6 jarige niet door dat het puur leedvermaak was voor die man, je was als kind al blij dat je in de fijne warmte kon zitten met mooie kerstlichten en een super grote kerstboom en lekker eten. En daarna werd je weer gedropt in je oude krakkemikkige koude huisje. Red je maar, jongens. doei en tot gauw.

Maar weetje? Ondanks die armoede had ik wel goede tijden gekend. Vooral in Noorwegen. Als klein kind merk je er niet zo veel van. Pas naarmate je ouder wordt en meer gaat zien van de wereld om je heen ga je het merken. Ik speelde veel buiten en mijn moeder zorgde dat er eten op tafel stond.

Later, weer terug in Nederland, was dat wel anders. Mijn vader had de voogdij over mij en mijn broertje en goddank zat mijn broertje op de 24 uurs begeleiding van stichting NOVO. Hij woonde goed, had het goed en had te eten wanneer hij honger had. Ik zat bij mijn papa, die verdronk in zijn alcoholisme en zijn eigen problemen met zijn borderline, drugsverslaafde vriendin. DAT was pas armoede. Aan het einde van de week, wanneer het brood niet goed meer was, ging ik met honger naar school en kwam met honger naar huis. Er was geen eten. Ja, avond eten. En die paar blauwige schimmelvlekjes op het brood? Daar moest ik maar doorheen kijken van papa, dood zou ik er niet van gaan. Maar dat deed ik niet. Ik weigerde. Ik pakte nog liever een lepel om het beetje chocopasta dat we hadden uit te lepelen. shit.
Needless to say natuurlijk dat ik er ook bij liep als een armoedig kind. En in groep 7 / 8 werd ik er ook flink om gepest. Ik liep rond in 'jongens kleren' werd luizenkind genoemd en als het echt een slechte dag was, werd ik naar huis achterna gezeten door meisjes uit mijn klas of kreeg ik trappen tegen mijn been of werd mijn arm kapot geknepen. School was zo'n ramp, dat ik blij was als ik thuis was. Kan je je dat voorstellen? thuis, waar vader dronk, zijn vriendin gebruikte en als het tegenzat, met een mesje in de badkamer haar onderarmen aan stront sneed. Waar vader zijn dochter en stiefzoon naar de drugsdealer van zijn vriendin stuurde om haar te vertellen dat het eten klaar was en ze naar huis moest komen. Daar waar we haar stoned van de drugs op de bank vonden en haar niet mee naar huis kregen. Shit. Eraan terugdenkend had ik echt een kutleven, haha.
Maar mijn familie aan vaders kant? Die staken hun hoofden in het zand. Mijn opa en oma gingen bidden voor ons. Ja, want dat helpt! for fuck sakes.

Tot het moment dat mijn vader (EINDELIJK) ging afkicken van de alcohol en ik geen plek had om naartoe te gaan. Toen mocht ik bij mijn oom en tante komen wonen. Ik zat toen in groep 8 van de basisschool en mijn god, wat heb ik genoten van de korte tijd dat ik daar zat. Wat had ik die structuur nodig, de liefde die ik kreeg en het warme nest dat ze mij aanboden. Ik voelde me geliefd, welkom en veilig. En weetje? Het doet me eigenlijk nu veel meer pijn dan toen als ik eraan denk...maar weet je hoe blij ik was dat mijn tante me broodjes mee gaf voor school? Weetje hoe blij ik was dat ik pakjes wicky drinken mee kreeg? Voor even voelde ik me een kind en had ik geen zorgen aan mijn hoofd, maar rust. Verdomme. En als ik dan bij hen thuis kwam na school, zat mijn tante op me te wachten met een kopje thee, praatten we over school en ging ik verder tot het avondeten op de bank zitten lezen in mijn harry potter boeken. Mijn god wat heb ik genoten van die korte periode dat ik daar mocht zijn. Ik mocht proeven van hoe het leven was in een normaal gezin, waar beide ouders werkten en waar geen alcohol of drugs of geldproblemen waren. Waar er daadwerkelijk liefde en zorg gegeven werd zoals het hoorde.

Helaas ging na een tijd de voogdij weer naar mijn moeder en mijn moeder luisterde totaal niet naar wat ik wilde. Ik wilde mijn basisschool afmaken op mijn huidige school en bij mijn oom en tante blijven wonen. Ik had het ZO. ONTZETTEND. NODIG. En van mijn oom en tante mocht dat ook. Maar mijn moeder had andere plannen. Omdat ze zelf in Friesland woonde op dat moment, liet ze me bij een vriendin wonen, wat trouwens een absolute hel was omdat haar moeder haar kind voortrok en alleen maar boos was op mij, terwijl ik zo stil was als een muis en probeerde niet op te vallen. Ze was echt de boze schoonmoeder, verschoonde nooit mijn lakens, waste mijn kleren niet, ik moest helpen met alles in de huishouding en van het geld dat mijn moeder betaalde voor inwoning, kreeg mijn vriendinnetje alles. Nieuwe fiets, nieuwe kleren, alles. Ik kan me nog een dag herinneren dat we iemand gingen helpen schilderen in huis en dat we pizza zouden bestellen dat die moeder toen keihard tegen haar vrienden zei dat ze voor mij geen pizza hoefden te bestellen. Ik had echt tranen in mijn ogen. Voelde me zo niet welkom. Gelukkig negeerden die vrienden haar en kreeg ik ook pizza.
Ik werd, nog steeds in groep 8, weg gerukt uit een voor mij veilig en goed onderkomen en weer neergezet in een situatie dat je een kind niet toewenst. Ik was dood ongelukkig en huilde elke dag op mijn bed. Toen heb ik mijn vader een hele emotionele brief geschreven, zo ongeveer zoals ik het hier nu typ. Het was een hel.
'papa, wordt snel beter en haal me hier vandaan'.

Eigenlijk neem ik het mijn moeder nog steeds kwalijk dat ze ooit die beslissing heeft gemaakt mij weg te halen bij mijn oom en tante. En tot de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarom ze dat gedaan heeft. verdomme. En elke dag ben ik mijn oom en tante dankbaar voor wat ze mij hebben laten zien. wat zij hadden opgebouwd, dat was mijn doel. Zo wilde ik mijn leven opbouwen.

School.
Ja, ik had natuurlijk gewoon school terwijl al die shit gebeurde thuis. En door alle gebeurtenissen thuis kon ik me gewoon niet goed focussen op school. Hoewel ik WIST van mezelf dat ik het kon, kreeg ik op de cito toets een lage score. Ik kreeg vmbo niveau.

Op de middelbare school ging het niet veel beter. Mijn moeder zat in een relatie waarin ze nogal eens werd geslagen. in het 2e jaar van mijn middelbare school moest ik zelfs met haar halsoverkop vluchten uit huis en kwamen we in het blijf van mijn lijf huis. we moesten leven van 40 euro per week en dat ging op aan sigaretten en drank. Intussen leefden we vaak van kale spagetti zonder saus of wat dan ook. Weer dat kut leven. Hield het dan nooit op?

Weer had ik niet de kans om me te richten op school. Al deed ik nog zo hard mijn best. Ik wilde naar de 'a stroom' (TL, havo, VWO) en deed er zo hard mijn best voor. Maar ik kon in mijn eentje geen bergen verzetten en dat feest ging dus ook niet door. Toen ik mijn vader vroeg of hij op gesprek wilde gaan met school (want je kon als ouder een gesprek aangaan om te kijken of het TOCH kon) is hij niet gegaan. Hoewel hij het wel had beloofd.
Ik heb gehuild als een klein kind. En weetje wat mijn mentor zei? Misschien is het voor jou beter om een lager niveau te doen gezien jouw situatie thuis. Maar ik WILDE niet. Ik wilde ontsnappen, vechten voor het leven dat mijn oom en tante hadden en daarvoor wilde ik studeren, leren, beter worden. Maar het KON niet. Want vechten moest ik al op het thuisfront. Ergens had mijn mentor wel een punt. Maar ik vond het zo ontzettend oneerlijk.

Op mijn 16e ging ik naar jeugdzorg. Mijn vader was weer gaan drinken, we hadden veel ruzie omdat ik de situatie niet langer meer pikte en ik wilde niet meer thuis wonen. Jeugdzorg bood aan om thuis hulp te krijgen maar ik weigerde. Ik wilde weg. Ik kon het niet meer aanzien. Ik redde me wel in mijn eentje. Ik had mezelf altijd al moeten redden in mijn eentje. Ik zou begeleiding krijgen van jeugdzorg en op mezelf gaan wonen. En dat terwijl ik nog een jaar middelbare school moest doen. En toen kelderden mijn cijfers naar een dieptepunt. Want natuurlijk kon ik niet voor mezelf zorgen. Ik moest alles nog leren. Koken, boodschappen doen, rondkomen van 40 euro per week, het huishouden en dan ook nog school. En de begeleiding die ik kreeg van jeugdzorg? Dat was een lachtertje. 1x per week (als ik mazzel had) werd er gevraagd hoe het ging. Maar er werd niet gekeken naar hoe het op school ging en wat ik kon doen om mezelf te motiveren en ervoor te gaan. Eigenlijk werd ik gewoon aan mijn lot overgelaten.

En nu, zoveel jaar later, heb ik toch geprobeerd om zo hoog mogelijk op te klimmen op de school ladder. Ik MOEST en ZOU uit de armoede zone klimmen. Ik MOEST en ZOU leren. Ik wilde HOE DAN OOK beter zijn dan mijn ouders. Mijn kind, als ik die zou krijgen, een betere toekomst geven dan mijn ouders mij hebben gegeven. Ik heb nog steeds mijn oom en tante als voorbeeld.
Ik heb mijn MBO diploma gehaald in 4 jaar en daarna ben ik HBO gaan doen. Fuck it. Iedereen die zei dat ik het niet zou redden wilde ik een middelvinger geven.

And look at me now. Ik heb een schuld van hier tot tokio door het lange studeren. Ik kan vechten wat ik wil maar heb zoveel pech gehad onderweg op het HBO dat het al mijn plezier in het studeren heeft afgenomen. 6 a 7 jaar later en ik moet nog 2 jaar. Ik geef het op.
Als je als dubbeltje geboren bent, zal je nooit een kwartje worden. Het is zo verdomd moeilijk als het leven je zo heeft tegen gezeten.

Nu ben ik zelf zwanger en ben ik er veel over aan het nadenken. Heb ik gefaald? Moet ik nog doorvechten voor mijn HBO papiertje of stopt het hier voor mij? In hoeverre heeft het nog zin? En heb ik wel werkelijk gefaald als ik al een MBO diploma op zak heb? Faal ik als ik opgeef? Ga ik vechten voor mijn HBO of ga ik me focussen op mijn kindje en het alles proberen te geven zodat mijn kind betere kansen heeft dan ik ooit heb gehad?
Het zijn keuzes waar je over na moet denken. Ga ik hier wel uit komen in mijn eentje? Is dit een keuze die ik wel in mijn eentje kan maken?

Ik ga vandaag mijn mentor mailen en haar dit alles voorleggen. Ik denk dat ik gewoon open en eerlijk moet zijn deze keer. Dat ik mijn angsten en mijn twijfels moet bespreken. Want god, deze keuzes zijn zo bepalend voor de rest van mijn leven en dat van mijn ongeboren kindje.

Ik wil niet dat mijn kind in armoede blijft. Ik wil het motiveren en helpen een goede toekomst op te bouwen en op te klimmen naar hoogtes die voor mij onbereikbaar zijn gebleken. Maar bovenal wil ik het de liefde geven die mijn ouders mij niet konden geven. Ik wil hem of haar het warme nest bieden zoals mijn oom en tante mij hebben gegeven. En heb ik daar perse een HBO papiertje voor nodig? Dat het voor mezelf niet gelukt is, hoeft niet te betekenen dat het voor mijn kinderen niet gaat lukken.

Veel liefs,

Inoue