*Alweer de derde comadag*

Nooit eerder gepubliceerd omdat ik het slechts voor mezelf schreef om de dingen op een rijtje te zetten.
Bij deze alsnog Het is -behalve de namen- ongecensureerd:


MAANDAG 1 SEPTEMBER 2008

Ik ben pas vanmiddag naar Enschede gegaan. Samen met een vriend die een paar uur is gebleven. Ik was vanmorgen nog te duf. Ik was compleet gevloerd door die slaapmedicatie. Dat neem ik dus echt nooit meer, wat een rotzooi!!

M. had vandaag een mooie stabiele dag. Zijn ICP waardes zijn nog steeds te hoog, maar hij heeft vandaag geen rare uitschieters omhoog gemaakt. Hij ziet er ook iets beter uit. De zwellingen zijn al behoorlijk afgenomen. Zijn ogen zijn niet meer zwart maar donkerblauw. En het bloed dat tot nu toe maar bleef stromen uit zijn oren en neus, is ook gestopt. Ik ben er redelijk gerust op. Zo zie je maar dat je je aan ieder strohalmpje vast wil houden. Want wat dit alles voor de toekomst zal betekenen weet niemand. Maar alles is relatief. De verre toekomst is minder van belang. De afgelopen dagen hoopte ik dat hij het überhaupt zou overleven. Nu hoop ik dat hij wakker wordt. Maar ik durf steeds iets verder te kijken.
Toch kan het volgens Martin morgen weer slechter gaan. Dat schijnt vaker voor te komen op de derde dag na een dergelijk trauma. Ben benieuwd of het inderdaad zo zal zijn....

Ik hoop dat het snel beter gaat met M.. Voor hem zelf natuurlijk, maar ook voor mezelf. Ik zit er een beetje doorheen. Ik voel me zo kut. Ik heb vanaf zaterdag ook zo goed als niets meer gegeten. Ik krijg geen hap door mijn keel. Niets smaakt me. Daarnaast doet kauwen ook pijn. Ben erachter gekomen dat dat komt doordat ik kennelijk compleet verstijf zodra ik M.s kamer binnenkom. Ik ben continu zo gespannen dat ik van top tot teen verkramp. Dus ook mijn kaken knijp ik onbewust zo hard op elkaar waardoor het pijn doet.

We hebben vandaag foto's gemaakt van M. voor als hij straks bijkomt. We weten niet hoe lang zijn coma nog gaat duren, maar in ieder geval minimaal tot het einde van de week. Als hij wakker wordt zal hij deze hele toestand een plek moeten geven voor de rest van zijn leven. Om hem daarbij te helpen hebben we -op aanraden van de mensen op de IC- foto's gemaakt zodat hij later kan zien hoe hij daar heeft gelegen. Mijn vader heeft ze meegestuurd met de mail waarmee hij familie en vrienden op de hoogte houdt. Ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is. Inmiddels zijn wij wel aan de aanblik gewend, maar voor mensen die hem nog niet hebben gezien is het toch behoorlijk schokkend.

Ik blijf vannacht weer bij mijn ouders slapen. Het broertje van M. blijft met zijn vriendin in het ziekenhuis. Het is niet meer nodig om telkens naast M.s bed te blijven. Omdat we echter te ver weg wonen, zit naar huis gaan er nog niet in. Het is ruim een uur rijden en de toestand is nog dusdanig kritiek, dat dat te lang is. Stiekem vind ik het wel fijn dat er nog iemand moet zijn. Ik wil hem niet zomaar in de steek laten.