Zijn doodskist
Mijn man was lekker nuchter. “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.”
Toen ik de folder met kisten bekeek zag ik er slechts eentje bij staan die ik mooi vond. Hoewel “mooi” heel raar is wanneer het in de dezelfde zin staat als de doodskist van je man. Deze kist was echter een euro of drieduizend. We waren niet verzekerd. Maar los van dat feit hoorde ik mijn man, ondanks zijn postmortale toestand haast in mijn hoofd schreeuwen dat dat belachelijk duur was voor iets waar een paar dagen later toch de fik in zou gaan. Ik zocht dus een veel goedkopere uit. Een paar simpele planken tegen elkaar aan. Het ging vanbinnen toch om de persoon die erin lag. En van buiten om de teksten. Ik wilde namelijk dat mijn ouders, schoonouders, broer, zwager, schoonzusje en mijn vrienden een boodschap op de kist zette.
M. hield niet van gedichten. Te moeilijk en een hoop gezeur… Toen we trouwden was er echter wel een klein gedichtje wat hij zó mooi vond waardoor het als afsluiting van het kerkboekje diende:
Jij en ik
Ik en jij
Voortaan samen
Voor altijd wij
Mijn boodschap op zijn kist was een aangepaste versie van ons gedichtje:
Jij en ik
Ik en jij
Niet meer samen
Nooit meer wij
Hele dikke knuffel van jouw Yvetje
Yvette, vrouw, 42 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende