And the story continues...

Hallow
Ik heb eindelijk de tijd, dus ik denk dat ik mijn "grote verhaal" maar eens af ga maken...

Goed, waar was ik... Ik ging naar mijn papa... Ja.. Na dus een heleboel vervelende dingen meegemaakt te hebben, was het over. Mijn moeder besloot om weg te gaan. Waar mijn moeder bleef heb ik al uitgelegd, en ik ging naar mijn vader, die inmiddels dus ook een vriendin had. A. noem ik haar even. Ik kwam daar natuurlijk hals over kop, en had geen idee hoelang ik er zou blijven. Ik had in de weekenden dat ik er altijd kwam, veel lol gehad, met mijn vader, en ook met A. dus ik had er veel vertrouwen in dat het leuk zou worden. De eerste paar weken was het dan ook heel leuk. Ik had nog wel erg veel moeite met alles wat er gebeurd was, dat was dan ook niet niks. Eindelijk rust, dacht ik. Dacht ik ja... Ik kan eerlijk gezegd niet meer precies navertellen hoe het begon, maar het was niet leuk. Ik werd genegeerd door A., en er gebeurden weer vervelende dingen. Ik kon niet met haar omgaan, en zij blijkbaar ook niet met mij. Ik heb mijn manier van dingen doen, zeggen, en vragen, en daar kon ze waarschijnlijk niet mee omgaan. Ik durfde niks meer te vragen of zeggen, bang dat A. uit zou vallen, en dat ik weer overstuur zou zijn. Ze kon niks van me hebben, als ik 1 woord verkeerd formuleerde, barstte de bom. Toen ik een keer op een maandagavond vroeg hoelaat mijn vader thuis zou komen, kreeg ik als reactie: 10...9...8...7...6... etc. En ik: janken... Hoe kon ik nou vergeten dat mijn vader op maandagavond met zijn bandje repeteerde? Hoe kon ik zo stom zijn? Ik haatte mezelf. Iedere keer dat zoiets gebeurde voelde ik me waardeloos. Ik werd genegeerd, uitgescholden, vanalles en nog wat. Het leek net alsof het hele verhaal zich weer herhaalde. Nu zul je wel denken: en je vader dan? Ja, mijn vader. Mijn vader was zo vol van A, dat hij het niet eens wilde zien. Meneer deed er niks aan. Op een gegeven moment begon hij me zelfs te negeren. Wanneer ik vroeg: waarom zeg je niks pap? Zei hij: ow, ik doe aan selectief luisteren... Hoe pijn dat doet? Dat kun je je niet voorstellen... Ik had het niet meer, en zat weer iedere dag zoveel mogelijk op mijn kamer. Ik kwam naar beneden om te eten, en ging weer. Iedere dag schreef ik hele stukken, over wat ik allemaal wel niet fout deed. Maar ik snapte het niet... Wat had ik nou weer verkeerd gedaan? En verbazend, hoeveel tranen een mens kan laten... Op een gegeven moment wordt je zo wanhopig dat je gewoon je ogen dichtdoet, en je ergens anders heen verplaatst. Je slaapt bijna, maar gewoon om even niks te voelen. Eventjes leeg. Iedere ochtend doet het gewoon pijn, dat je weer wakker wordt... Het klinkt misschien allemaal zo zwaar, maar zo voelde ik het echt. Daarbij miste ik mijn moeder ook vreselijk erg. Door hetgene wat we samen hadden meegemaakt, hadden we zo'n band, en ik wilde gewoon bij haar zijn. Maar ze heeft in die tijd nooit geweten hoe het met me ging. Ze had het druk met rechtzaken en financiele dingen, dus ik wilde haar daar niet mee lastig vallen. Eigenlijk was er niemand die wist hoe het met me ging. Wanneer ik op school kwam, zette ik een maskertje op, waar ik dus best wel goed in ben geworden. Wat ik eraan over gehouden heb? Als ik huil, of lach, kan ik daar ineens mee stoppen. Als ik erg verdrietig ben, en jank, kan ik van het ene op het andere moment mijn tranen wegvegen, en een grote lach op mijn gezicht toveren. Ik ben er niet echt trots op. Maar soms kon ik niet anders.
Als pap en A hun kat me krabte, was dat al genoeg voor een jankbui van een uur. Je bent dan zo instabiel, iemand hoeft maar met z'n vingers te knippen, en je hebt het niet meer. En pap en A. maar denken dat het o zo goed ging. Ik kreeg zelfs een kaartje van ze toen ik daar weer wegging, waar op stond dat ze zo'n fijne tijd hadden gehad terwijl ik er was. Dat doet dan ook zeer. Een bevestiging dat ze echt niks hebben gemerkt. Ik heb in totaal 6 maanden bij mijn vader gewoond, en was heel blij toen ik er weg mocht. Mijn moeder had een flatje toegewezen gekregen. Meteen toen het kon ben ik er gaan wonen. Ik heb een ongelofelijk mooie grote kamer gekregen, helemaal naar mijn ideeen ingericht. Het is hier zo ongelofelijk lekker rustig. Ik heb me de laatste 7 jaar nergens meer zo op mijn gemak gevoeld. En ik denk dat ik mezelf nu ook eindelijk gelukkig kan noemen. Natuurlijk is het wennen dat ik meer klusjes in huis moet doen, omdat mijn moeder ook maar alleen is. Maar dat hoort erbij.. En wat ik ervoor terugkrijg, is gewoon mezelf kunnen zijn, en rust hebben. Dat is zoveel meer waard. Mijn moeder is een schat, en ik denk dat ik het met haar niet beter had kunnen treffen. Vlak nadat we hier kwamen wonen leerde ik mijn huidige vriendengroepje kennen (Thijs en Mickey en nog wat mensen), en het gaat nu allemaal zo goed. Soms vraag ik me wel eens af, hoe het nu geweest was als mn ouders niet gescheiden waren. Maargoed, het is gebeurd, en ik ben er helemaal overheen... Het bewijs is wel dat ik het gewoon op kan schrijven zo... Gelukkig maar...

Goed... verhaal=af... *slikt traantjes weg*. Beetje een overwinning he, dat het hier nu allemaal staat... Gelukkig gaat het nu ook tussen mij en m'n vader weer een stuk beter, en tussen A. en mij ook. Na een gigantische ruzie, is een een goed gesprek gevoerd, en dat heeft geholpen. Ik heb nog steeds niet altijd de behoefte om erheen te gaan, maar ik zie pap wel iig 1 keer in de 2 weken.

Ik ga weer es stoppen, anders leest niemand dit...
Ik schrijf morgen denk ik wel weer

xxx
Dautje