Arbeidsdeskundig onderzoek 1

Ik ben al een poosje ziekgemeld. Daardoor vind er een arbeidsdeskundig onderzoek plaats. Voor mij is dat allemaal nieuw. Een arbeidsdeskundige die eerst een gesprek voert met de chef, daarna met mij en daarna allen samen. De hoofdvragen zijn dan of het mogelijk is om terug te keren naar de eigen werkplek, of aangepast werk te verrichten of helemaal weg te gaan van de werkplek.
Ik merk dat ik het allemaal eng en spannend vind. Echt heel eng en spannend!! Het houdt me toch bezig, ook in de nacht. Ik slaap al zo slecht maar nu slaap ik helemáál slecht. Ik slaap nauwelijks. Echt vreselijk. Ik vind het nogal wat, een gesprek voeren met een arbeidsdeskundige. Ik heb verhalen gelezen dat mensen dachten dat ze hun baan zouden verliezen. Want dit is ook een manier voor een werkgever, om van je af te komen.

En dat houdt me ook bezig. Want hoewel ik niet in een conflict zit met mijn werkgever, zit ik wél in een empathietraject. Mijn voorgaande chef vond mij namelijk niet empathisch. In de gesprekken die ik had met burgers, kreeg ik te horen dat ik empathisch moest zijn. Los daarvan ben ik iemand die haar mening niet onder stoelen of banken steekt en dat kan mij - wellicht - duur komen te staan. Ik merk aan mijzelf dat ik angstig ben, dat ik te horen zal krijgen dat ik naar een andere werkplek moet gaan of dat ik ander werk moet gaan zoeken. Gewoon écht ander werk. Ik heb het naar mijn zin op mijn werkplek. Tuurlijk, het is niet mijn eindpunt, dat zou zonde zijn. Maar ik heb het naar mijn zin in mijn werkzaamheden en met mijn collega's.

Het is niet zo dat ik niet empathisch ben of kan zijn maar ik vind nep-empathisch-zijn vreselijk. Tegenwoordig moet je bij gesprekken iedere keer 'ik snap het' zeggen. Drie jaar geleden had je dat nog niet maar tegenwoordig .... mijn hemel, je wordt ermee doodgegooid!! Je moet het zelf uitspreken, als het nep is... dan toon je toch geen empathie? Dan doe je alsof je empathie toont én omdat je werkgever je dat wil horen zeggen. Oprecht empathie tonen ... dat kunnen mensen niet meer, lijkt het.
Hoe dan ook, ik heb volgende week het gesprek met de arbeidsdeskundige. Die heeft eerst een gesprek met mijn chef, daarna met mij en daarna gezamenlijk.

Ik vind het zooooo eng. Echt waar! Ik ben echt bang dat ik te horen ga krijgen dat ik naar een ander werkplek moet uitkijken. Ergens denk ik bij mijzelf 'Als het zo is, dan is het zo. Dan moet je dat accepteren' Maar ja, laten we eerlijk zijn. Het is toch jammer dat ik weg moet gaan, ik voel me dan ook afgewezen. Ik zou willen dat ik hier meer rust in kon vinden. Echt waar ....
Soms wenste ik dat ik 20 miljoen euro had, dan hoefde ik me nergens druk over te maken. Nergens over .... dan zou ik ook superfantastisch slapen.