Au

Ruim 4 maanden geleden maakte ik hier voor het eerst mijn account aan. Eigenlijk ben ik niet zo’n schrijver, maar toch weet ik mezelf vaak beter uit te drukken op papier dan mondeling.

Maar voor ik ook maar iets van mijn hersenspinsels op papier zet, gaan daar weken, soms maanden overheen. Eerst moet ik alles 1.000 keer overdenken, moet mijn gevoelswereld over de kop en dan bedaren tot een klein briesje (dat tijdens het schrijven nog even weer mag aanwakkeren, voor de lucht weer klaart) en moet ik nog het verlangen hebben dat er iemand luistert.

Kortom: ik zet weinig op papier.

Maar misschien wordt het tijd om dat te veranderen. Mijn verlangen om gehoord en gezien te worden is zo groot, dat alles wat er daarin mis kan gaan ook als een enorme klap voelt.

De laatste weken zijn dat er zoveel, dat ik inmiddels een hele grote doodswens heb. Dit steek ik ook niet meer onder stoelen of banken, maar zelfs daar luistert niemand naar. Ik word gewoon niet serieus genomen lijkt het.

Vanavond hoorde ik dat mijn broertje mijn zusje opgezocht had, omdat hij gehoord had dat het niet zo goed met haar ging. Dat deed echt pijn en maakt me ook boos. Want waarom komt hij niet bij mij? Sterker nog: hij is al 5 jaar niet bij me geweest en heeft me sinds dit jaar helemaal laten vallen.

Het steekt de laatste tijd wel vaker dat ik merk dat iedereen naar mijn zusje trekt. O het gaat slecht: geef haar aandacht. O, ze gaat naar een psycholoog: wat goed (toen ik daarover begon bij mezelf, was het raar). O, je koopt een tent: wat dom! En wie stopt er nu niet met campings uitzoeken en doet niets anders dan kamperen met de tent die ik kocht? Mijn moeder.

O, gaat het slecht met je? Gaat wel weer over.

Ik wilde dit allemaal niet typen, wat een ellende, wat een chaos.

Het enige dat ik wilde typen was dat het me heel erg kwetst dat mijn broertje mij zo ik de steek laat en mijn zusje wel opzoekt. Ík ben degene die - ondanks dat ik op mijn tandvlees liep - er steeds voor iedereen was. En nu ik probeer meer voor mezelf te kiezen, sta ik ineens alleen. Dat doet echt zoveel pijn. En ik kan het niet eens uitspreken…. Want er luistert toch niemand.

Dan stel ik me aan, gaat het wel weer over, ben ik raar, wordt de ander boos, etc. etc.

Au. Gewoon au. Waarom nog. Voor wie nog. Waarom heb ik me ooit zo sterk opgesteld. Kijk wat dat me heeft gebracht: niets. Maar dan ook letterlijk niets. Alleen maar eenzaamheid. Sterk zijn maakt eenzaam. Sterk zijn levert niets op. Sterk zijn brengt je nergens. Ja, een zwart oneindig gat. Want omdat je zo sterk bent, kan je zelfs daar niet aan ontsnappen.

Niet vooruit, niet achteruit. Alleen maar dat donkere gat. Geen begin en geen eind. Gewoon: alleen, donker, eenzaam, leeg, niets