Ik zag vanochtend weer eens zo'n slappe Amerikaanse B-film. Gezinnetje, blije zoon van een jaar of 17, een vader die zijn zoon een knuffel geeft en zegt: Love you son, en die zoon: love you too dad.
Alsof het gewoonte is. Zoon naar school, vader naar werk. En dan moet je even zeggen, als je geen ruzie hebt, dat je van elkaar houd.
Dat doen wij hier dus nooit. En ik denk zelfs dat ik het uitermate irritant zou vinden als mijn vader elke keer zou zeggen dat hij van mij houd.
Ik weet dat mijn ouders van mij houden. Waarom zou ik dat elke moeten zeggen? Waarom zij?
Voor zover ik me kan herrinneren heb ik het er een keer met mijn vader over gehad.
"Ja! Maar dat is net zoiets als zeggen dat ik adem." was zijn antwoord toen ik zei dat wij eigenlijk nooit zeiden dat we van elkaar hielden.
Hij zou het een belediging vinden als ik moest benoemen dat ik van hem hield. Hij weet het, en daarvoor heb je geen woorden nodig vind hij.
Alleen daarom zou je het al een B-film noemen, ze moeten geluk benoemen, want ze kunnen het niet overbrengen zonder woorden