Een tijd geleden liet ik mijn mobieltje nog regelmatig thuis.
Gewoon, omdat ik geen telefoontjes verwachtte. En een beetje uit opstandigheid.
''Ik hoef toch zeker niet 24 uur bereikbaar te zijn?''
Maar de laatste maanden is dat veranderd. Ik draag het ding praktisch overal mee naartoe.
Alleen niet als ik naar de wc ga. Er zijn natuurlijk grenzen..
Hoe dat komt? Nou ja..soms krijg ik berichtjes die ik niet zou willen missen.
Van die sms-jes die je laten glimlachen tijdens nare klusjes.
Vandaag had ik even een klein probleempje. Namelijk ; geen zakken in mijn kleding.
En waar laat je dan je telefoon tijdens het werken?
Even dacht ik de oplossing gevonden te hebben, door 'm tussen mijn broekband te proppen.
Dat werkte even..totdat ik ging lopen.
Gelukkig kwam mevrouw B. niet binnenlopen, toen ik in een rare bukhouding, het ding uit mijn
broekspijp stond te vissen. Zou toch een vreemde indruk hebben gemaakt..
Wat nu?
(Smiley met lampje boven het hoofd)
Ik heb toch zeker een veel betere plek tot beschikking?
Weinig kans dat 'ie eruit kukelt (Lang leve de beugel beha) en plek zat.
(Voetnoot: een groter modelletje had ook nog wel gepast)
Grijnzend stop ik 'm op die veilige plek. Hij moest es weten..
Prrrrr prrrrr, doet het trilalarm.
Ik moet zeggen ; dat is een aparte ervaring op die gevoelige, aardig erogene zône.
Niet onaangenaam zogezegd. Ik lees het sms-je en stuur er 1 terug.
Bijkomend voordeel dat ik 'm even vast heb gehad ; hij voelt wat warmer aan nu.
Rest me nu nog de brandende vraag ; volgende keer toch opletten dat ik een broekzak ter beschikking heb, of
het voortaan maar zo doen? Ik denk er nog even over..