Onbegrepen
Het gevoel van onbegrepen zijn is het eenzaamste wat er is.
En geloof me, ik weet precies hoe het voelt. Het is me vaak genoeg gebeurd, en nog steeds.
Natuurlijk heb ik dingen geprobeerd uit te leggen. Maar ik kom nooit verder dan “ Ik vind het moeilijk ”.
Daarna ligt mijn tong als verlamd tegen mijn gehemelte geplakt. Weigerend om meer woorden te vormen.
Ik trek m’n schouders op. Als stilzwijgend excuus voor mijn eigen onvermogen om duidelijker te zijn.
Natuurlijk wil ik de wind breken voor wie dat nodig heeft.
Voorop op de golfbreker bij windkracht 10.
Maar het lukt me niet. Ik zie er mensen staan. De wind plukt aan hun kleren. Ze houden elkaar vast. Het is zwaar, dat zie ik. Maar ze staan nog.
Voor mijn gevoel loop ik hun kant op, maar als ik naar mijn voeten kijk staan ze stil. Als vastgezogen in het zand.
Ik buig mijn hoofd, en voel me zonder waarde. ‘Loser’, fluistert een boosaardig stemmetje in mijn hoofd.
Ik bijt mijn tanden op elkaar. Want ik wil die tranen niet.
‘Je bent geen verliezer’, zegt dan een veel lieflijker stemmetje.
“Jawel, dat ben ik wel”.
-“Laat je handen eens zien”, zegt het stemmetje.
Ik steek ze recht voor me uit. Met de handpalmen omhoog.
Ze zitten vol krassen en blaren.
Ik zie het met verbazing.
“Kijk ‘ns naar die gehavende handen”.
-“Hoe komen die beschadigingen daar?”
“Je ziet ze bij mensen die vaak hun hart hebben gevolgd, en daarbij niet voldoende naar de schreeuw in hun hoofd hebben geluisterd.
Want zie je, dat moet samengaan.
Anders draag je voortdurend boven je macht”.
“Maar iedereen verwacht dat toch?
Het moet!”
-“Wat ben je dan bang te verliezen?”
“Ik weet het niet. Respect misschien?”
-“Als dat gebeurt, dan hebben ze zich nooit in jou verdiept, en weten ze niet werkelijk wie je bent. Is dat dan jouw probleem, of dat van hen?”
Deze vraag draait nu nog rondjes in mijn hoofd. Want het antwoord weet ik niet.
En geloof me, ik weet precies hoe het voelt. Het is me vaak genoeg gebeurd, en nog steeds.
Natuurlijk heb ik dingen geprobeerd uit te leggen. Maar ik kom nooit verder dan “ Ik vind het moeilijk ”.
Daarna ligt mijn tong als verlamd tegen mijn gehemelte geplakt. Weigerend om meer woorden te vormen.
Ik trek m’n schouders op. Als stilzwijgend excuus voor mijn eigen onvermogen om duidelijker te zijn.
Natuurlijk wil ik de wind breken voor wie dat nodig heeft.
Voorop op de golfbreker bij windkracht 10.
Maar het lukt me niet. Ik zie er mensen staan. De wind plukt aan hun kleren. Ze houden elkaar vast. Het is zwaar, dat zie ik. Maar ze staan nog.
Voor mijn gevoel loop ik hun kant op, maar als ik naar mijn voeten kijk staan ze stil. Als vastgezogen in het zand.
Ik buig mijn hoofd, en voel me zonder waarde. ‘Loser’, fluistert een boosaardig stemmetje in mijn hoofd.
Ik bijt mijn tanden op elkaar. Want ik wil die tranen niet.
‘Je bent geen verliezer’, zegt dan een veel lieflijker stemmetje.
“Jawel, dat ben ik wel”.
-“Laat je handen eens zien”, zegt het stemmetje.
Ik steek ze recht voor me uit. Met de handpalmen omhoog.
Ze zitten vol krassen en blaren.
Ik zie het met verbazing.
“Kijk ‘ns naar die gehavende handen”.
-“Hoe komen die beschadigingen daar?”
“Je ziet ze bij mensen die vaak hun hart hebben gevolgd, en daarbij niet voldoende naar de schreeuw in hun hoofd hebben geluisterd.
Want zie je, dat moet samengaan.
Anders draag je voortdurend boven je macht”.
“Maar iedereen verwacht dat toch?
Het moet!”
-“Wat ben je dan bang te verliezen?”
“Ik weet het niet. Respect misschien?”
-“Als dat gebeurt, dan hebben ze zich nooit in jou verdiept, en weten ze niet werkelijk wie je bent. Is dat dan jouw probleem, of dat van hen?”
Deze vraag draait nu nog rondjes in mijn hoofd. Want het antwoord weet ik niet.
13 apr 2019 - bewerkt op 14 apr 2019
- meld ongepast verhaal
-
freebird
maandag 15 april 2019 09:39
Wijze woorden en herkenbaar...
-
LilAngel
maandag 15 april 2019 11:29
Jezelf begrijpen en andere mensen begrijpen, ook begrepen worden.. het werkt twee kanten op denk ik. Wanneer jij jezelf begrijpt, accepteert, en dat laat zien aan de buitenwereld geef je ze een kans je te kennen en je te kunnen begrijpen. Wanneer je dat niet doet, je niet uitspreekt of uitdraagt wat je gevoel is, is er een grote(re) kans dat men je niet begrijpt. Hoe kan dat ook echt, zonder alle kanten van een verhaal te kennen? Weinig is zo complex als het menselijk brein, het menselijk leven. We veranderen en leren constant, we maken constant nieuwe dingen mee, komen tot hernieuwde inzichten. Je weet alleen niet of de anderen met je mee veranderen, jouw inzichten delen.. niet totdat één van de twee het aan durft te snijden, durft te delen. Denk ik...?
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 04 dec 2023 Politieke Sinterklaas. ( 2 )
- O 08 jul 2023 WA en de vakantiecrisis. ( 2 )
- O 19 feb 2023 Inclusief sprookje ( 6 )
- O 05 dec 2021 Sint en Corona (Gedicht). ( 3 )
- O 14 nov 2021 Hoe dan? ( 14 )
- O 12 nov 2021 @Nightdream ( 6 )
- O 07 sep 2021 De 15 jarige meisjes van vroeger. ( 25 )
- O 05 dec 2020 CoronaSint ( 5 )
- O 25 feb 2020 Dag, lieve broer. ( 26 )
- O 17 sep 2019 De koning, baard en jurk. ( 8 )
- O 13 apr 2019 Onbegrepen ( 2 )
- O 23 feb 2019 Opnieuw geboren. ( 9 )
- O 25 dec 2018 WA en de kersttoespraak. ( 5 )
- O 15 dec 2018 Luisterendoormedewerker. ( 10 )
- O 12 dec 2018 Poenie. ( 14 )