bezoekuur

Zojuist weer thuis gekomen met V en mijn schoonmoeder(die reed ons naar het ziekenhuis en terug), nog een bakje koffie gedaan hier, daarna V op bed want die was echt kapot.

B verveelt zich stierlijk wat begrijpelijk is, en ligt op een afdeling... pfoee daar word je echt goed depri van!
Ligt een oude dame bij hem op de kamer die de hele dag al het gordijn dicht heeft, en er achter vandaan wat zit te snauwen..sfeertje!
Maar goed morgen krijgt B als het goed is een eenpersoons kamer.

Morgen beginnen trouwens ook de onderzoeken, uitgebreid bloedonderzoek, reumatoloog die langs komt, neuroloog, en waarschijnlijk de MRI of anders vrijdag.
Vandaag is alleen de neuroloog een aantal keer langs geweest met het stappenplan van hoe nu verder en de diëtist..
Sinds B die vreselijke pijnen heeft is hij ook graatmager geworden, zo erg dat ik hem amper durf aan te raken(ruim 10 tot 15 kilo ondergewicht)..niet dat ik dat nog doe trouwens want de kleinste aanraking, aai over zijn rug etc doet hem al heel erg zeer, dan nog maar te zwijgen over een seksleven.
Dat is inmiddels ook al anderhalf jaar geleden, ja ik hou het bij...verschrikkelijk.

Hmm ik was van plan te schrijven over hoe het bezoek was geweest, maar ik zie dat mijn gedachtes en gevoel weer de overhand krijgt..
Wat kan een mens zich alleen voelen zeg, en hoe triest ben ik! zit hier te zwelgen in zelf medelijden terwijl B de gene is die echt te lijden heeft.
Ik wil zo graag mijn hubby terug....onze leuke relatie.