Stukje voorgeschiedenis, spanning/zkh/relatie
Nou, hier ben ik dan...na lang twijfelen of ik wel een dagboek bij wou gaan houden.
Maar mijn hoofd is soms zo'n wirwar van gedachtes, dat het toch wel fijn is om van mij af te schrijven denk ik.
Zal even in het kort uitleggen wat mijn situatie is, zo word het wat beter begrijpbaar...voor de mensen die interesse hebben om te lezen.
Sinds nu 2 jaar(deze maand) heb ik wederom een relatie, leuk.
In die 2 jaar is er een hele hoop gebeurd, werd ongepland zwanger, verloren een kindje(was tweeling), etc..ben nu dus mama van een fantastische 1 jarige dochter.
Daarbij heeft mijn vriend het syndroom van asperger(autistische aandoening) wat het soms lastig maakt.
Maar wat vooral enorm zwaar is, is het geen waar ik hier voornamelijk over zal gaan schrijven..
Mijn vriend zijn pijn.
Sinds nu ong een jaar lijd hij (B) aan chronische pijnen in spieren, gewrichten, weefsel etc etc.
Overal in zijn hele lichaam.
Van een fitte, actieve 27er(inmiddels eind 28 ) naar een "oude" man..een man die zelf amper meer naar boven komt, amper normaal kan lopen, zijn dochter niet meer naar boven of naar beneden kan tillen, niet meer met haar op de grond kan spelen en gek doen, omdat hij gewoonweg niet meer op kan staan.
Een vrolijk persoon, die veranderde in een persoon met depressie.
Na tig dokters gezien te hebben, meerdere malen bloed onderzoeken te hebben gehad zijn wij nou eindelijk doorverwezen naar het ziekenhuis.
Vanmorgen 9:30 was het zover, de eerste afspraak...ik bleef thuis met ons dochtertje(V) omdat het zoiezo anderhalf uur ging duren.
Om 11:15 kreeg ik dan eindelijk tel van B, verschillende onderzoeken gehad en de arts wou hem gelijk opnemen. "schrik" wat is er in godsnaam allemaal aan de hand!!
Nou, dat heeft hij dus afgewezen..aangezien hij dat moet regelen met zijn baas etc(internationaal vrachtwagen chauffeur)en hij wou mij/ons op die paar dagen voorbereiden.
Na overleg met de desbetreffende arts werd as woensdag voorgesteld om dan de opname te gaan doen.
Moeten nog wachten op het officiële telefoontje, die kunnen wij vandaag nog of anders morgen verwachten.
Spanning dus, wat is er in vredesnaam aan de hand? angst voor wat ze misschien gaan vinden..
Dit alles drukt al enige maanden zwaar op onze relatie, en we hebben al zo veel voor onze kiezen gehad.
Zijn wij hier wel bestand tegen? i hope so!
Maar mijn hoofd is soms zo'n wirwar van gedachtes, dat het toch wel fijn is om van mij af te schrijven denk ik.
Zal even in het kort uitleggen wat mijn situatie is, zo word het wat beter begrijpbaar...voor de mensen die interesse hebben om te lezen.
Sinds nu 2 jaar(deze maand) heb ik wederom een relatie, leuk.
In die 2 jaar is er een hele hoop gebeurd, werd ongepland zwanger, verloren een kindje(was tweeling), etc..ben nu dus mama van een fantastische 1 jarige dochter.
Daarbij heeft mijn vriend het syndroom van asperger(autistische aandoening) wat het soms lastig maakt.
Maar wat vooral enorm zwaar is, is het geen waar ik hier voornamelijk over zal gaan schrijven..
Mijn vriend zijn pijn.
Sinds nu ong een jaar lijd hij (B) aan chronische pijnen in spieren, gewrichten, weefsel etc etc.
Overal in zijn hele lichaam.
Van een fitte, actieve 27er(inmiddels eind 28 ) naar een "oude" man..een man die zelf amper meer naar boven komt, amper normaal kan lopen, zijn dochter niet meer naar boven of naar beneden kan tillen, niet meer met haar op de grond kan spelen en gek doen, omdat hij gewoonweg niet meer op kan staan.
Een vrolijk persoon, die veranderde in een persoon met depressie.
Na tig dokters gezien te hebben, meerdere malen bloed onderzoeken te hebben gehad zijn wij nou eindelijk doorverwezen naar het ziekenhuis.
Vanmorgen 9:30 was het zover, de eerste afspraak...ik bleef thuis met ons dochtertje(V) omdat het zoiezo anderhalf uur ging duren.
Om 11:15 kreeg ik dan eindelijk tel van B, verschillende onderzoeken gehad en de arts wou hem gelijk opnemen. "schrik" wat is er in godsnaam allemaal aan de hand!!
Nou, dat heeft hij dus afgewezen..aangezien hij dat moet regelen met zijn baas etc(internationaal vrachtwagen chauffeur)en hij wou mij/ons op die paar dagen voorbereiden.
Na overleg met de desbetreffende arts werd as woensdag voorgesteld om dan de opname te gaan doen.
Moeten nog wachten op het officiële telefoontje, die kunnen wij vandaag nog of anders morgen verwachten.
Spanning dus, wat is er in vredesnaam aan de hand? angst voor wat ze misschien gaan vinden..
Dit alles drukt al enige maanden zwaar op onze relatie, en we hebben al zo veel voor onze kiezen gehad.
Zijn wij hier wel bestand tegen? i hope so!
23 jun 2014 - bewerkt op 23 jun 2014
- meld ongepast verhaal
-
Amber1
maandag 23 juni 2014 15:52
Dat is wel spannend zeg als ze hem gelijk willen opnemen. Hebben ze niets los gelaten over waarom?
-
djlovenoes
maandag 23 juni 2014 18:53
Jeetje, wat naar allemaal zeg! Hopen dat het uiteindelijk meevalt...
-
minimuis81
dinsdag 24 juni 2014 12:36
@Amber1, ja zeker spannend en ook wel eng, een opname doen ze niet zomaar.. nee niets, B had zelf het vermoeden van ms, maar daar dacht de arts niet gelijk aan bij het horen van de klachten.
@djlovenoes, dat hopen wij ook! morgen is het zo ver. -
Hammie
woensdag 25 juni 2014 14:37
Wat verschrikkelijk heftig en moeilijk.
Heel veel sterkte en kracht!
Zorg goed voor jezelf en je dochtertje, alleen dan kan je er voor B zijn. -
minimuis81
woensdag 25 juni 2014 15:25
@Hammie, dankjewel, je berichtje doet mij goed
Daar heb je helemaal gelijk in en zal ik zeker doen
Liefs
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 sep 2014 Lang geleden..updatetje
- O 29 jun 2014 Middagje naar familie
- O 27 jun 2014 Weekend verlof! ( 2 )
- O 26 jun 2014 even helemaal gehad! ( 5 )
- O 26 jun 2014 De eerste onderzoeken. ( 4 )
- O 26 jun 2014 Consternatie bureau. ( 5 )
- O 25 jun 2014 bezoekuur
- O 25 jun 2014 MRI, angst, laat het allemaal positief zijn! ( 4 )
- O 25 jun 2014 Alleen
- O 24 jun 2014 Opname.
- O 23 jun 2014 Stukje voorgeschiedenis, spanning/zkh/relatie ( 5 )